"Ben nerede yaðmur yaðarsa orada þemsiye kýrmanýn kitabýyým"
Mevlana Ýdris


Çocukluðumdan beri hiçbir zaman þemsiye taþýma alýþkanlýðým olmadý. Hatta basit bir alýþkanlýk sahbi olmamaklýk deðil benimkisi. Ne zaman ki yaðmur yaðsa, tercihen saðanak makbulümüzdür, ben heyecanla dýþarý çýkar saatlerce yürürüm. Ta ki iliklerime dek ýslanýp, artýk üzerimdeki elbiseler aðýrlaþýp, üþümenin þidddeti üþütmeye meyledinceye dek. Öyle ki eðer bir sebepten dolayý dýþarý çýkamadýysam baþta annem olmak üzere ev ahalisi hasta olup olmadýðýmý sorar, endiþeyle. Eðer yolda yakalandýysam ve ýslanmamýn sonunda eve dönme imkaným yoksa hatta önemli bir görüþmeye gidiyor olsam bile bu beni yaðmur altýnda yürüme tutkumdan vazgeçiremez. Bir þemsiyenin altýna ancak sevdiðim birine eþlik etmek için girerim. Ama bu genelde þemsiye sahibi yoldaþýmýn benim içimde düðümlenen yaðmurda yürüme hevesimi çocukça yansýttýðým yüzümden okuyup þemsiyesini kapatmasýyla sonuçlanýr. Sonrasý malum benim için tasvir edilemeyen bir güzellik.


Her yaz hem þehir hayatýnýn bunaltýcý ortamýndan, monotonluðundan hem de gözlerimize sýkýlan kurþunlardan, ses ve görüntü kirliliðinden hicret edip, istisnalar dýþýnda ailece Çoban Kaya mevkiine çadýr kurar ve yaklaþýk iki ay kamp yaparýz. Kamp sakinleriyle yýllara dayanan bir dosluðumuz ve her sene düzenlediðimiz güzel etkinliklerimiz vardýr. Çoðu zaman ardýmda 10-15 kiþilik bir çocuk veya ergen gurubuyla gezerim. Ayrýca daðda yazýn kamp kurmak kýþ tatillerinin aksine oldukça hasaplýdýr. Uludað'ýn havasý Bursa'ya göre oldukça farklýlýk arzeder. Aþaðýsý kýrk derecede yanýyorken orda her tarafý birden sisler sarýp, saðanak yaðmur ve/ya beraberinde dolu yaðabilir. Doðal olarak tam benlik bir yer. Sürekli bulutlu kasvetli iklimlerle pek aram yoktur ama Uludað'da hava günlük güneþlikken aniden yaðmur dolu yaðýyor, arkabinde de yine güneþ açýyor. Ýnsanoðlunun psikolojisi gibi ilginç bir iklimi var. Buna mukabil havalarýn da insan üzerinde genel ve lokal etkileri de ayrý bir tefekkür vesilesi.


Neyse ben her yaðmur ve doluda hayretengiz bir hýzla çadýrdan fýrlayýp onca mesafeyi bir çýrpýda katedip kendimi walkmenim, defterim ve bir kitapla Çoban Kaya'nýn tepesinde buluveririm. Walkmen yaðmurun ritmik sesinden arda kalan zaman için, kitap ve defter de sular buharlaþýrkenki vaktin tadýný çýkartmak için yanýmdaki olaðan üstü hal çantasýndadýr her zaman. Zaten 3K'yý (kalem, kitap, kaðýt) her daim yanýmda taþýrým, evde baþ ucumda, yastýk altýnda, dýþarýda da muhtelif þekillerde. Yine birgün böyle kayalara týrmanmýþ etrafýmdaki sislerin arasýndan kamp yerlerini, sönmüþ volkanik daðý, karþýmdaki toprak meydaný izliyorum... Dolu sert sert çarpýyor vücuduma... Ama birazdan merhamete gelir diye sabrediyorum... Sisler daðýlýyor bir ara aþaðýda meydanýn diðer ucunda biri karavanýn yanýnda erkek kardeþime beni gösterip birþeyler söylüyor. Çadýra döndüðümde kardeþime soruyorum ne olup bittiðini. Kamptan bir genç "þu tepedeki senin ablan deðil mi, deli mi o?" demiþ. "Peki sen ne dedin?" diyorum. "Eh biraz öyledir" karþýlýðýný verdim diyor. Tebbessüm ediyorum.


Türkiyeden herkes sýcaklýktan dem vuruken ve ben de sabah fakülteden bunaltýcý hava nedeniye ek dersime kalmadan döndüðüm halde az önce birden þimþekler ardý arkasýna çakmaya sel gibi saðanak yaðmur yaðýp camlarda dolu etkisi yapmaya baþladý. Ýki saat kadar gurbet elde temkinli olmak adýna sabredip kendimi dýþarý çýkmaktan alýkoydum. Bir dostumla internette muhabbete daldým. Fakat bilincim sürekli benliðime yaðmuru aþýlýyordu. En sonunda müsade isteyip anahtarýmý alýp dýþarý çýkmaya niyetlendim. Uzun zaman olmuþtu. Ben bile kendime þaþýrdým evden dýþarý çýkarken. Zira o kadar heyecanlanmýþtým ki kapýyý kilitlerken ellerim tarifsiz bir þiddette titriyordu. Kendimi güç bela dýþarý attým.


Parka kadar uzun bir yolum vardý. Gece çýktýðým þehirler arasý yolculuklarda olduðu gibi, yolun ortasýndan ilerledim saðanak yaðmurun altýnda. Yaðmur o kadar þiddetliydi ki yüzüme vurduðunda canýmý acýtýyordu. Yollarý sel götürüyor, kaldýrýmla ana yol arasýnda dereler oluþuyordu. Önce ayakkabýlarýmla yüzercesine ilerledim bir müddet. Daha sonra çimlere vardým. Ayakkabýlarýmý elime alýp uzun uzun yürüdüm. Aþaðý doðru meyilli bir yerde akan sularýn ters istikametinde ayaklarýmý çýrpa çýrpa çocuklar gibi oynadým. Niyetim daha da ilerleyip salýncaklarýn yanýna varmaktý. Geçenlerde daha az þiddete sahip bir yaðmurda olduðu gibi saatlerce sallanmayý düþünüyordum olanca hýzýyla. Fakat sonra çamura batmamak için salýncaktan vageçip ters istikamette yoluma devam ettim. Yine çimenlerden seke seke geçtim. Akabinde dizlerime kadar gelen bir göletten geçtip diðer yürüyüþ parkýnda ilerledim. Ortalara doðru bir bankta uzun uzun oturdum. Dua ettim. Hayatýmdaki herkese, size... Muhabbetinden ayrýlýp geldiðim dostuma, aileme, tanýmadýðým dünya üstünde soluyan herkese, toprak altýndakilere... Biraz daha otursam ufak bir þekerleme yapmayý bile düþünebilirdim. Ama üzerimdeki elbiseler iyice aðýrlaþmaya ve içimde ýlýk tesirlerini keskin bir üþümeye terketmeye baþlayýnca aheste aheste eve dönüþ yoluna koyuldum.


Yolda bir yandan yüzümden akan sularýn þifa niyettine dudaklarýmden girmelerine müsade edip, bir yandan da eve yaklaþýtýkça kýyafetlerimin uçlarýný, paçalarýmýn suyunu sýkmaya koyuldum. En son bunu bir eylem esnasýnda yaptýðýmý anýmsayýp duygulanýyorum. Bahçeli iki katlý bir evin üst katýnda oturuyorum. Hindistanlý ev sahibim de alt katta. Yandaki ana giriþ bir evin iç dekoruna sahip. Halýlar, çiçekler ve merdiven duvarlarýnda yaprak tablolarý. Halýlarý ýslatmamak için arka giriþi kullanmaya karar veriyorum. Kapýyý araladýðýmda açýk daire kapýsýndan içerde ev sahibinin oyun oynayan çocuklarýyla karþýlýyorum. Hayretle bakýyorlar, içimden yakalandýk derken, tebessüm edip selam vererek yukarý çýkýyorum. Giriþteki holde bulunan boþ buz saklama kabýný muzipçe gözüme kestirip üzerimdekilerin sularýný iyice sýkýyorum. Yolda eve döndüðümde içindeki sulara balýk býrakmayý düþündüðüm ayakkabýlarýmýn sularý da boþaltýyorum.


Þimdi sýcak bir hava eþliðinde hayatta bir çok defa yaþayýp bunaldýðýmýz sudan çýkmýþ balýk sendromunun mutlu versiyonunu yaþamakla meþgulüm. Ayný zamanda içinde yaðmur geçen ayetleri okuyup tefekkür etmeye çalýþýyorum.


RÛM SÛRESÝ(48)

"Allah rüzgarlarý gönderendir. Onlar da bulutlarý harekete geçirir. Allah onlarý dilediði gibi, (bazen) yayar ve (bazen) yoðunlaþtýrýr. Nihayet yaðmurun onlarýn arasýndan çýktýðýný görürsün. Onu kullarýndan dilediklerine uðrattýðý zaman bir de bakarsýn sevinirler."