Topraðýn saçlarýný okþayarak yazýyorum bu satýrlarý... Yüzlerce defa okunup da çoðu kez anlamýna bakýlmayan Yasin suresinin 33. ayeti düþüyor aklýmýn balkonlarýna; "Ölü toprak onlar için bir delildir. Biz onu diriltir ve ondan taneler çýkarýrýz da onlardan yerler."


"Sanki içimde bir kilim var. Kelimeler su gibi geziniyor kilimin üstünde. Anlattýkça kilim yýkanýyor, renkleri açýlýyor." Kilimin renklerinin açýlmasý yazarken daldýðým bir rüya olsun istiyorum ve bu rüyadan uyandýðýmda bunu yeryüzünün sýnýrlarýnýn, topraðýn susuzluktan çatlamýþ nasýrlý elleri gibi çatlamasýna, kýrýlmasýna yormak istiyorum. Umudumu matruþka bebekleri gibi çoðaltýp, uyanýkken gördüðüm rüyalarla emzirip, yazarken çektiðim sancýlardan yanardað olan umudumun sönmemesi için yeni sebepler doðuruyorum. Ve bu sancýlar sadece bende sýnýrlý kalsa da, doðumlar okuyanlarýn benliklerine de aþýlansýn, içlerindeki yorgun deli taylarýn yelelerini kýnalasýn diye dua ediyorum parmaklarýmla. "Laf insanýn içinden seke seke geçiyor. Sekerken hangi taþa konup, hangi yamaçta eðleneceðini sen bile bilemiyorsun."


Ey Toprak,
duy ki senin baðrýndan kopup ayaklanan bir parçana anlatacaðým bugün seni. Bugün sen cins isimlerin arasýndan sýyrýlýp, muhatabý olacaksýn bu yazýnýn. Ýsminin baþ harfini büyük harflerle yazýyorum. Sen ki; "ol" dediðinde seni yaratan, topuklarýmýza serin buseler konduransýn. Sen ki dudak dudak açýp da baðrýný, pýnarlara yol verensin. Topuklarýný þakaklarýnda gezdiren, çehrenin rengini deðiþtiren, nasýrlý yüreklerin seni susuz býrakmalarýna, kýzýla boyamalarýna, tüm vefasýzlýklarýný kusmalarýna raðmen sabýrla kahrýmýzý emerken bir yandan da hayatýmýzý emziren, akýtýlan zehirlere raðmen, seni yaratanýn güzelliðine ayna olup tatlý meyveler verensin.


Beþ karýþýna dahi vatan adý verildiðinde uðruna nice canlarý baðrýna basansýn. Senin için sýnýr yoktur, bizler yüreðimizin sýnýrlarý daraldýkça üzerine çitler çakarýz. Oysa bu uðurda baðrýna gömdüklerimiz, öteki veya beriki, senin yanýnda belki de koyun koyunadýr. Saksýdaki yüzünle, sahildeki, tarladaki, þehirde kaldýrým taþlarý arasýndaki, cephedeki siman ne de farklýdýr. Sanki binbir baþlý bir ankasýn. Çanakkelede kýzýla çalar, seramiklerde gögü imrendirirsin. Ne ekersek onu derer, gerdanýmýza dizersin...


Kimileri muska yapar gurbette göðsünde saklar seni, yar mektuplarýna yoldaþlýk edersin. Yýlanlara, köstebeklere, kaplumbaða yumurtalarýna, deniz altýndaki bitkilere, yedi veren güllere yuva olur, analýk edersin. Haksýzlýklara yataklýk ettirildiðin için gün gelecek tüm zalimlerden davacý olacaksýn zira her adýmýmýza þahitlik edersin. Ýnsanoðlunun yüzüne baktýðýmýzda senin renklerinden birini görür, sana baktýðýmýzda da nerden geldiðimizi ve nereye gideceðimizi hatýlarlatýrsýn.


Öyle bir renk sýkalasýna sahipsin ki; senden yeþerip seni kurutanlar da var, varlýðýna anlam katanlar da... Tüm sahip olduðunu vitrine koyanlar da, bu vitrine taþ olanlar da... Sana baktýkça mazisini ve akýbetini tefekkür edip "özünü gürleþtirenler" de, bu özlere yeni tohumlar için çýrpýnanlar da... Kendi kendisinin kuyusunu kazanlar da, baðrýnda kuyular açýp suya kavuþanlar da... Hepsinin son kucaðý "yaratýlan son imge olmazlar yurdundan" önceki duraðý sensin. "Meçhule giden gemiler" hep senin limanýndan kalkarlar.


Ey Toprak;
denizden malzemeyi toplayýp karþýya geçmeye geldiðinde sýra; "Ne kadar hayat yaþadýysak o kadar öleceðiz"... Yaþadýklarýmýzla doðru orantýlý basacaksýn baðrýna bizi... Ya gittiðimiz topraklara yeni libaslar giydireceðiz, yada toprak bize rengini verecek... Sonunda senin dudaklarýndan geçip, o topraklarýn alýnlarýndaki yazgýlarýmýza dolanýp, burada yarým kalan hikayelerimize selam edip, devam edeceðiz... Bil ki; üzerindeki adýmlarým beni baðrýna basmadan evvel de, sonra da balda parmak izinden öteye geçsin istiyorum. Neden sana söylüyorum tüm bunlarý, zira biliyorum ki; "Zaman tüm yaratýlýþý anlamlandýran özge bir yartýlýþtýr" ve sen onun sadýk yoldaþýsýn... Hayat kýzgýn bir boða ve bizler sallanan birer pelerinken, ayaðýmýzýn altýnda bari sen saðlam dur emi...


Dilsizmütercim:MeryemRabiaTaþbilek