Herkesin mutlaka var mýdýr geçmiþten gelen sinema, tiyatro, konser biletleri ve belki birkaç mektup ve belki yer tutmayan minik hatýralarla dolu bir boþ ayakkabý kutusu?
Benim var, vardý...yok, hala var...

Dip bucak temizlik günlerinden biriydi. Mutfak dolaplarýnýn içlerini de temizlesin kadýn, dur biraz daha bekliyim, kendiliðinden temizlemezse, derim... diyerek geçirdiðim birkaç saatte ben de boþ durmamýþtým. Sandýklý yataklarý sevmem aslýnda pek, ne o öyle, dolabýn üstünde yatar gibi...ama çok da iþe yarýyor...kullanýlmayan herþeyi týkabiliyor ve hatta varlýklarýný unutabiliyorsunuz. Minik bir baþ yastýðým olduðunu bilmiyordum mesela, unutmuþum. En kalýn ve kullanmadýðým kýrmýzý, lacivert renkli yorganýn altýnda kalmýþ, evet unutmuþum...Bütün kýþ eldivensiz dolaþtým, ellerim üþüdü, kuruyup çatladý, krem sürmedim gene de...iki çift eldivenim varmýþ, kullanmadýðým kaþkollarla beraber kaldýrmýþým, unutmuþum. Kollarý uzun gelen güzel bir ceketim varmýþ, kollarýný yaptýrabilirdim oysa...ama þimdi mevsimi geçti...mevsimlerden mevsim beðendim...baharý seçtim.

Kendi dip bucaklarýma doðru yaklaþýyordum. Aramýzda sadece bir uyku tulumu, yýlbaþý aðacý (süsleri de bir plastik poþet içinde yanýnda), bi kutu fotoðraf, aldýðýmdan beri keþke pembe olmasalardý dediðim paletlerim, bej renkli bavulum vardý. Oldukça çok þey varmýþ aramýzda aslýnda...

Düzenleye düzenleye giderken, birkaç derginin altýnda farkettim kutuyu. Orda olduðunu tabi ki biliyordum ama unutmuþum...Ýçinde de az çok ne olduðunu, ne kaldýðýný , neleri ayýklayýp çoktan çöpe attýðýmý da biliyordum ama ayýklamadýklarýmý hatýrlayamadýðým için biraz endiþenmeye baþlýyordum. Hiç ummadýðým, çok fazla unuttuðum bazý ayrýntýlarla uðraþasým yoktu, daha alýþveriþe gidip, ütü yapýp, film seyredecektim çünkü. Ayrýca temizlik bitince birer yorgunluk kahvesi de içilecekti.
Klasik “umrumda deðil” rolümle açtým kutunun kapaðýný kahramanca..Belli ki en az 4 kere filan elenmiþ bu anýlar...herþey gayet düzgün, hatta yüzeysel ve sembolik kalmýþ bile. Arkadaþlarýmýn çoðunun evlendiðini evlenme davetiyelerine bakarken tekrar hatýrladým...genelde lavanta dolu keseler yaptýrmýþlar nikah þekeri yerine. Keseleri kullanýrým diyerek aldým, davetiyeleri çöp için hazýrladýðým market poþetine attým.
Hiç “özel” yoktu. Çoktan atmýþým...Benim bu atma huyum...ve attýðým için piþmanlýk duymamam...Sanýrým iyi birþey atmak...aðýrlýk yapýyor sanki boynumda ve sýrtýmda ve baþýmýn üstünde yoksa...

Bir dönem yakýn bir ülkeye gidip, biraz olsun yaþadýðýmý hatýrlatan baþka dilde birkaç kartpostal, müzelerden alýnan birþeyler buldum. Artýk sadece ülkeden aný olarak benle yaþadýklarýný hissettiðim için atmadým. Eþelemeye devam ederken, çok ama çok yüzyýllar önce, beni göklere çýkaran, derin denizlerde boðan, uçurumlardan atan ve bazen de tutan bir dönemden kalma birkaç el yazýsý buldum...pek okumadan attým. Oysa önceki aný elemelerinde kýyamamýþtým. Gene eskilerden bir hediye, balýk þeklindeki ahþap tütsülüðe de kýyamýyordum...kýydým bu kez. Baþka da birþey yoktu bot kutusundan yapýlmýþ aný dünyasýnda. Yeterince iþlemiþler içime ve yeterince atýlmýþlar dýþarý ter, idrar ve dýþký yoluyla içimden. Lavanta keselerini aldým ve kutu kapandý...kýþlýklarýmý da yerleþtirip, tozlanmasýnlar diye üstlerini de kullanmadýðým bir yemek örtüsüyle örttüm.
Herþey yerli yerinde, düzgün ve temiz ve gözden geçirilmiþ derken rulo yapýp saklamýþ olduðum bir postere rastladým. Ne posteriydi bilmiyorum, üþenmeyip bakacaktým:

Saçlarý iki yandan at kuyruklu 8 ya da 9 yaþlarýnda bir kýz basit kare bir tahta masanýn çevresinde duran 3 sandalyeden birine oturmuþtu. Masanýn takýmý gibi duran ve gene masa gibi tahtadan sandalyelerin cilasýzlýðý belki dikkat çekiciydi posterde, posterdeki kýz için olmasa da...

Bence kýzýn tek ilgisini çeken þey hemen gözünün önündeki ucu bucaðý olmayan denizdi. Olmak istediði tek yerdi, içinde, dýþýnda ve üstünde, farketmezdi... Büyük yüksek tavanlý odanýn kendisi gibi kocaman terasýna açýlan kapýlarý ardýna kadar açýlmýþtý enfes deniz manzarasýný odaya doldurmak için. Açýk kapýlarýn iki yanýnda yerleri süpürüyordu incecik kýrýk beyaz renkli tüller. Hafif bir esintide yerlerinde duramaz uçuþurlardý. Deniz kokusunun en yoðun olduðu anlar o uçuþma anlarýydý. Kare tahta masa, terasa çýkmak istermiþ gibi tek ayaðýný öne atmýþ duruyordu. Perdeler uçuþsa hemen üzerine ve incir reçeline girse etekleri kim ne diyebilirdi ki...Tek bir küçük kýz vardý o gün o teraslý odada.

Fareleri tuzaða düþürmek için çizgi filmlerde kullanýlan kaþarýn aynýsý vardý masanýn üzerindeki mavi tabaklarýn birinde. Kocaman delikleriyle...Minik aðzýný fare gibi yaklaþtýrdý minik kýz koca delikli kaþara ve ellerini hiç kullanmadan sadece ön diþleriyle minik bi ýsýrýk aldý. Ýþte o sýrada denizi bir kaþar deliðinin içinden gördü. Yusyuvarlak olmayan bir kaþar deliði çerçeveli hafif dalgalý bir denizi güzelce hizaladý tek gözüyle. Farklý görünüyordu deniz, kaþar kokarken.

Posterde ne kaþar ne de denizin olmadýðýný farkettiðim an paniðe kapýlmaya baþladým. Posteri çarçabuk tekrar rulo yapýp lastiðini takýp, herþeyin ama herþeyin en altýna sýkýþtýrdým .

Temizlik bitti. Yataðýn sandýðý kapandý. Koca bir poþet kurutulmuþ lavantam vardý. Keselerdeki bayatlamýþ, artýk kokmayan lavantalarý atýp, yenisiyle doldurdum...
Donlarýmýn arasýna koydum... hiç yakýn olmadýðým ve yakýn hissetmediðim ve artýk oldukça yaþlý sembolik bir akrabadan öðrendiðim gibi...bu lavanta keseleri bana hep onu hatýrlatmýþtýr. Ya da sembolik ama kokulu birþeyleri...

                                              11.Nisan.2007