“ Bastýðým yerleri görmem gerekir mi acaba?
Çukurlara, oyuklara düþer miyim görmezsem?
Solucan, sümüklüböcek ve bir sürü orman kaçkýnýný eziyor isem þimdi bilmeden,
Kimse kýzmasýn, gücenmesin bana...
Ormandayým, orman perileri dallardan sarkýp sarkýp saçlarýmý çekiþtiriyorlar
Daha cesur olanlarý var, yoluma çýkýyorlar, bacaklarýma sarýlanlar oluyor hatta,
Yürüyemiyorum, çelme bile takýyorlar...
Tam konuþacakken ben, aðzýmý kapýyor mesela bir tanesi...minicik eli var
Tuhaf da bir kokusu...
Ne gibi? Dil peyniri, yasemin...tuhaf demiþtim ya...
Gerçeðe daha 3 kilometre var...
Havanýn kararmasýna ise çok az...
Yaðmurun iyiden iyiye bastýrmasýna da az...
Senin gitmene?
Sandýðýmdan da az...öyle az ki...

Son 3 kilometre...
Ya da bu yol hiç biter mi dersin? ”


Bir Kasým ayýydý.
Termosa çay demlettiren, ceplere minik bayram çikolatalarý dolduran, çikolata kokmayan pipo tütününü pipoya özenle yerleþtirten...sýrta kýrmýzý bir çantanýn asýldýðý, hiç de umutsuz hissettirmeyen bir Kasým ayýydý. O Kasým ayý çok güzel genç bir erkekti. Güzellik ona güzelce sinmiþti. Gözlerine özellikle badem badem ve ellerine özellikle güçlü güçlü...

Bir ormandý.
Eskilerden kalan bir ormandý. Çocuklukta mutlaka birkaç kez gidilmiþ, filmlere, resimlere konu edilmiþ, karanlýk basmadan içine girilip ve gene karanlýk basmadan içinden çýkýlmasý tercih edilen ormanlardan biriydi. Koþmak için de gidilebilirdi, piknik için de ...þehrin acýmasýzlýðýndan kurtulmak için de...için de...

Biz, yani senle ben, bildiðin ikimiz iþte ya...bu Kasýmda, bu ormanda, hüzünlerin, yarým kalmýþ aþklarýn gölgesinde, Aðrý’ da geçen aðrýlý bir çocukluðu ve Aðrý’da geçmeyen ama gene de aðrýlý bir baþka çocukluðu elele tutuþturduk hem de dokunmadan birbirimize. Sýradan ve büyüsüz olan tek detay yoktu o günde ve yerde. Birleþtik dokunmadan.

Çok konuþtuk...oturduðumuz, soluklanmak istediðimiz o bankta biz çok fazla konuþtuk. Haddini çok aþtý, sýnýrlarý çok geçti konuþmalarýmýz.
Bir metal dolaptan bahsettin bana. Önünde durup aðlamýþtýn, küçücüktün o zaman sen. Dolabý iþaret edip aðlamýþtýn. Nihayet çekip bakmýþlardý dolabýn arkasýna. Oradaydý...bütün ahlar, vahlar, küfürler ve kem gözler...sen aðladýkça dayanamadýlar, yok oldular...kurtuldun sen, kurtuldu annen.

Ya biz? Biz de kurtulabilecek miyiz?

Bir umuttu, evet.
Ben bekliyordum. Güzel günleri, güzel bir arkadaþý, güzel bir duyguyu bekliyordum, onun eliyle yakalamayý bir yaþamý. Sýcacýk...
Sen bekliyordun. Geçmesini kendiliðinden, bitmesini; sen bitirmeden. Gitmesini; sen yollamadan. Bir sabah kalktýpýnda baþka türlü kalkmayý bekliyordun. Acýkmýþ olarak...

Bekliyorduk ...bulunur muydu?
Ve...

Gün bitti.
Hani bir 3 kilometre daha var demiþtim ya yürünecek...bitti.
Yaðmurun iyiden iyiye bastýrmasýna az var demiþtim ya...öyle olmadý iþte. Sadece çiseledi.
Karanlýk çöktü tam dediðim gibi ve biz ormaný bitirdik.
Bir de, senin gitmene az vardý demiþtim ya...gittin.
Benim gözlerim doldu.
Senin için acýdý, kabuklarýn çatladý deðiþime doðru.
Benim bütün anýlarým birer birer depreþtiler, sonra kasýlarak öldüler. Acýlarým dindi. Kaným pýhtýlaþtý.
Senin yaralarýn ise þimdi þimdi açýldýlar...açýldýkça onlar, sen kanamaya baþladýn.
Kanadýkça daha çok...heryere bulaþýyordun artýk. Korktun çok önce. Korkma, durur dedim bu kan. Duyamazdýn beni, kendi çýðlýðýn benim sesimi bastýrýyordu.
Kan gölünde býraktým seni. Çünkü öyle istedin.

Þimdi...
Biz varýz,
Orman yok, aylardan Kasým deðil...
Biz var olmaya devam ediyoruz...
Varýz,
Ayrý ayrý
Yanyanayken ayrý
Ayrýyken yanyana
Varýz.