Tamýtamýna 17 yýl olmuþ...iþte o þirin köye doðru yoldayým yine...yine ayný heyecan, hüzün, yeþil...
Bu geçtiðimiz yollarý hiç hatýrlayamýyorum ben...sadece deniz seviyesinden hayli yükseldiðimizi hissediyorum, kulaklarým uðulduyor...iþte tam bu an çok tanýdýk!
Hayalimde hep o koskocaman portakal:güneþ...biz; ben, annem, babam ve Bal ailesi.. sessiz, hüzünlü uðurluyoruz güneþi, o daðlarýn arasýnda kaybolmaya yüz tutmuþken...
Kollarýmýz öyle çok yoruluyor ki el sallamaktan...güneþi uðurluyoruz hep birlikte...çýt çýkmýyor kimseden...ben çok küçüðüm...hem el sallýyor, hem de diðer ellerin sahiplerini izliyorum...herkes çok hüzünlü ve çok yanlýz...güneþ de yalnýz batýyor sonunda...
“hadi bakalýmmm...yarýn sabah görüþmek üzere” diyorlar güneþ dosta...ve herkes iþinin baþýna, ben hala daðlarýn içine batmýþ portakalla haþýr neþirim...hüzün bana yaþamýmýn o döneminde bulaþmýþ olmalý...portakal hüznü...portakal yanlýzlýðý ve hep uðurlamak, kollarým kopana dek uðurlamak...

Huriye, Bal ailesinin zeytin, þeftali, incir aðaçlarýnýn bakýmýyla uðraþan ailenin büyük kýzý...benden sadece bir yaþ büyük ama boyu çok uzun...bir de benden bir yaþ küçük kýzkardeþi var...Seda...çok sinirli bir þirin köylü...baðdaþ kurarak oturuyoruz üçümüz zeytinlerin altýnda, topraðýn üstünde...Seda kýzýnca, oturduðu yerden bir karýþ havaya zýplayabiliyor, hem de hala oturuyorken...çok özel bir yetenek bence...sýrf onu zýplatabilmek için Huriyeyle planlar yapýp, Seda’nýn asabýný bozuyoruz. Seda zýp zýp...

O gün Bal ailesi ahtapotlu pilav yapýyorlar..akþam yemeði için...þaraplar daðdan inen ince nehrin içine soðumaya býrakýlmýþ...annem incir aðacýnýn incirlerini tadýyor...babam, aðacýn tepesinde, anneme incir topluyor...ve ben ahtapot sevmem..ve ben akþam yemeðini nasýl atlatýrýmýn planlarýný Huriye’den yardým alarak yapýyorum. Huriye beni akþam yemeðine davet edecek ve ben çok nazik olan bu daveti tabii ki severek kabulleneceðim ve yaþasýn semizotu!

Bu kadar...ve büyüdük.
Ben güneþi uðurlamaya devam ediyorum...Huriye ve Seda evlenmiþler, ikiþer çocuklarý olmuþ...

Bu yollar beni Huriye ile Seda’nýn ailesine götürüyor þimdi. Zeytinyaðýna ekmek banacaðýz sanýrým...ben kendimi onlara hatýrlatmaya çalýþacaðým, hatýrlamayacaklar...ben semizotu filan diyeceðim, hatýrlamayacaklar...ben Seda’nýn zýp zýp halleri diyeceðim, gülecekler...ama beni hatýrlamayacaklar...

Birden kapýlarý çalýnacak...aþaðý köyden gelen ziyaretçiler olacak...ben þehir çocuðuna çok çok çok deðer verecekler...kendi bahçelerinden elma ikram edecekler ve ev yapýmý þaraplarýndan tatmamý isteyecekler...ben içimden “burada sizinle kalabilir miyim?” diyeceðim...sonra bana köyü gezdirecekler...bir sürü japon turist göreceðim... adým baþý “meyva þarabý bulunur” tabelasý, adým baþý “adaçayý, dað kekiði, safran” ...
Elimde kameram, aklýmda portakal ve yorgun kollar, pansiyon oluvermiþ þirin þirin evler ve yaðmur baþlayacak...ýslanacaðýz. Ýstanbul’un uzaklarda olmasý beni çok mutlu edecek.

Huriye Ýstanbullu olmuþ...bana telefonunu verecek annesi...hergün aramak isteyeceðim ama çok korkacaðým...ya beni tanýmazsa...ya baðdaþ kurup oturamazsak...Huriye’yi aramayý hep erteleyeceðim...




27-02-2003