YANI NIKOLAIDES

Biri: Yani, bana 6 yumurta.
Bir baþkasý: Yani, peynirin güzel mi?
Bir diðeri: Yani, þuraya elektrikli bir ýsýtýcý al artýk ya...sonunda gazetelerde “Bakkal Yani donarak öldü” haberini okuyacaðýz.

Ve nihayet Olcay: Yani’yi rahat býrakýn! Hadi, martýlara bakmaya gidelim mi?

-Gidelim, hemen gidelim ve dönmeyelim dedi Yani’nin çiðlenmiþ dudaklarý...
-Gidelim, hemen gidelim ve yanýmýzda bayat ekmekleri de götürelim...dedi Olcay.

Yani, dost müþterilerini o kýsýk ve hýrýltýlý sesiyle avaz avaza uðurladý minicik dükkanýndan...eþek gözleri uzaklara baktý...
Ve kendisini yaþlý çocuk Olcay ’ýn minicik ellerine býraktý...elele yürüyeceklerdi yine. Önce uzun bir sessizlik katýlacaktý onlara ve sonra Yani’nin martýlarý...
Arkalarýndan yaðlar, ballar, fiyonk makarnalar ve çýtýr çýtýr gofretler koþacaktý...
Olcay dönüp dönüp bakacaktý dükkanýn kapýsýna iliþmiþ Yani’nin þiþko kedisine...
Kedi geride...Yani ilerlemiþ...Olcay arada...

Olcay: Yani, sonra noldu? Vasili o kýzý sevdi...sonra ?

Yani: Herkes gitti sonunda... ýlýk ýlýk esti rüzgar Vasilis’in kocaman ve simsiyah gözlerinin içine .6 tahta masa vardý Vasilis’in evinin arka bahçesinde. Herkes gelmeden önceki halleriyle, herkes gittikten sonraki halleri farklýydý masalarýn ve düþündü Vasilis ve Vasilis kendi hallerini de düþündü. Kendinden kendine , hallerden hallere yollara düþtü eþek gözlü Vasilis.

-Zoi, Zoi, Zoiçem, benim tatlý çocuk sevgilim, çok yorgunum be Zoiçem...Elleri soðuk Zoiçem, gözleri uzak Zoiçem...

Baðýrdý Vasilis karanlýkta kalmýþ aðaçlara doðru...arkasýnda masalar...masalarda yarý dolu bardaklar ve haykýrdý ve aðladý ve Zoiçe onu duydu. Koþtu geldi yanýna, elleri kanlý ve tamamen çýplaktý. Tam arkasýnda ayakta duruyordu þimdi Zoiçe Vasilis’in.

-Aðlama Vasili. Artýk hiç aðlamak yok. Þimdi sana sarýlacaðým ama gözlerini kapamalýsýn ve hiç açmamalýsýn ve hiç konuþmamalýsýn.

Zoi, ellerini Vasilis’in güçlü kollarýnýn altýndan usulcacýk geçirdi...Vasilis’in göðsünde birleþtirdi...baþýný Vasilis’in geniþ sýrtýna yasladý ve gözlerini kapadý...Vasilis’in kokusunu içine çeke çeke çeke sakince ve huzur içinde öldü.
Zoi’nin elleri gevþedi.Vasilis anladý, gözlerini hiç açmadan sessiz sessiz aðladý...güneþ doðane dek orada bir Vasilis aðladý, Zoi’nin elleri soðudu, bileklerinden incecik sýzan kanlarý kurudu.

-Zoi, Zoiçem, benim tatlý çocuk sevgilim...hastalýkta ve saðlýkta, ölüm bizi ayýrýncaya dek seni sevip, koruyacaðýma söz veriyorum.

Zoi’yi arka bahçesine gömdü Vasilis... ve Zoi’nin ardýndan masalar donatýldý, bardaklar doldu...ufak gülüþmeler eþliðinde hayat devam etti...Zoi hep tatlý, hep çocuk ve hep sevgili kaldý.


Olcay: Vasilis eþek gözlü ve yaman bir adamdý deðil mi?
Yani: Ve martýlarý hala çok seviyor ve Olcay’ý da...

Yani’nin gözyaþlarý martýlarýn çýðlýklarýna savruldu, uçtu, uçtu...Zoiyle bir yerlerde buluþtu.

                         

YANI’nin KABUSU:

Yani: Bu defa da aðaçta rastlýyorum ona, nasýl çýkmýþ oralara...o daha bir bebek, biri mi koymuþ onu oraya, o týrmanmýþ olamaz, o daha bir bebek...
Düþe kalka týrmanýyorum o þekilsiz, büyük aðaca...þimdi ona çok yakýným, elimi uzatacaðým ve kurtaracaðým onu, düþmeyecek...ona doðru uzanýyorum veeee....
Aaaa..yok yoldu?
Etrafýma bakýnýyorum...diðer dallara göz atýyorum...yok...Aman Tanrým, yerde emekliyor þimdi de...hýzla aþaðý iniyorum aðaçtan....peþine düþüyorum, evet...bir adým sonra ona ulaþabileceðim...ama aramýzda hep bir adým mesafe....bitmiyor...
Çýplak bebek...üþütecek, hastalanacak, yerdeki otlar, taþlar pembe tenini incitecek...ulaþamýyorum ki...
Birden fon deðiþiyor, kovalamaca bir mezarlýkta devam ediyor artýk...mezar taþlarý, lahitler, ikonalar, mumlar da yanýyor...kurumuþ çiçekler...öyle karanlýk ki ve de sessiz...,
Bebeðin çok iyi bildiði bir yerde olduðumuzu farkediyorum...bilerek gittiði bir yer var bu mezarlýkta. Yanýlmýyorum. Bir an duruyor bebek, dönüp bana bakýyor ve sonra kendini býrakýyor bir boþluða...nefes nefese koþuyorum ardýndan. Bir açýk mezar, mezar taþýnda benim adým, öleli yýllar olmuþ...ama bebek düþtü, kurtarmalýyým...bana bakýyor mezarýn dibinden, pespembe bir et parçasý..hiç sesi yok mu bu bebeðin, aðlamýyor...bir hamlede atlýyorum mezarýn içine...bir boþluða düþtüðümü anlýyorum...çok uzun sürüyor düþüþüm...gözlerimi sýmsýký yumuyorum, ellerim yumruk olmuþ. Gözlerimi açtýðýmda sýrt üstü yatarken buluyorum kendimi o pek de derin olmayan mezarýn içinde...çýkabilirim burdan...sanýrým ayaðým kaydý ve düþtüm...peki bebek ? yok oldu yine...Ayaða kalkýyorum...týrmanmak üzere tutunacak bir yer arýyorum...Tanrým, boþluk oluyor her uzandýðým þey... çabalarým yersiz, paniðe kapýlýyorum...baðýrýyorum, sessizlik kulaklarýmý týrmalýyor. Ýþte, iþte tam o an Zoi mezarýn, mezarýmýn baþýnda ayakta duruyor, yüzü ayný ama gözleri büyümüþ sanki...bana bakýyor, donuk, ifadesiz...beni tanýmamýþ olabilir mi? Bana elini uzatýyor Zoi, beni tanýmamýþ olsa da, kurtaracak beni...Elini tutuyorum, o kadar küçük bir el ki...beni bu el mi çekip çýkaracak mezarýmdan? Bu bir bebek eli...Zoi bebek oldu.

Uyanýyorum.

Olcay: Yani, bu bebek kim?

Yani, deriiinnn bir nefes eþliðinde :Zoi giderken Vasilis’e bir bebek býraktý...Vasilis’in olmayan bir bebek...Bu bebeði istemiyorum diyemezdi, niye beni deðil de onu sevdin diyemezdi Vasilis...çok sevdi Zoi...Vasilis’i de sevdi ama öyle deðil. Vasilis, derin bir sessizlik içinde kucakladý Zoi ve bebeðini. Ama sessizlik çok tehlikeliydi...sessizlik ayrýlýk getirirdi. Zoi yoruldu ve gitti.
Bir süre sonra Vasilis te yoruldu ve gitti. Bebeðe ne oldu? Bilmiyorum.
Sonrasý gofretler, fiyonk makarnalar ve martýlar...


                                                  

ÖYKÜ YÜZER