Bir gün sormuþlar alp erenlerden birine: -Sevginin sadece sözünü edenlerle onu yaþayanlar arasýnda ne fark vardýr? -Bakýn göstereyim, demiþ o yiðit adam.

Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiþ olanlarý çaðýrarak onlara bir sofra hazýrlamýþ. Hepsi oturmuþlar sofranýn çevresine. Derken tabaklar içinde sýcak yemekler konulmuþ ortaya ve ardýndan iki kulaç uzunluðunda kaþýklar sunulmuþ kendilerine. O yiðit,

-Þimdi, demiþ, kaþýklarýn sapýndan tutup yemeye baþlayabilirsiniz.

Sofradakiler þaþýrmýþlar ve ne kadar gayret etmiþlerse de bir lokma bile yemek koyamamýþlar aðýzlarýna. Kaþýklar uzun geliyormuþ. Aç kalkmýþlar sofradan.

-Þimdi, demiþ o yiðit, sevgiyi gerçeðiyle tanýyanlarý çaðýralým sofraya. Yüzleri aydýnlýk, gözleri sevgiyle gülümseyen insanlar gelip oturmuþ sofraya. Kaþýklarý ellerine almýþlar ve “Buyrun!” denilince kaþýklarýný uzatmýþlar yemeklere ilkin sonra da karþýlarýnda oturanlarýn aðýzlarýna.

Deðerli okuyucumun e-mail ile gönderdiði bu menkýbe sevgiyi anlatýyor bize ve sevginin bir fedakârlýktan ibaret olduðunu. Ýyiliði, gülümsemeyi, yardýmlaþmayý basamak edinmiþ fedakârlýðý yani. Sevilmeden sevebilme fedakârlýðýný, diðergâmlýðý.

Sevilmeden sevmek… Ýþte sevgilerin en büyüðü. Bizi sevmeyenleri de sevmek; ama bunu miskin itaatkârlýkla deðil, gönül yüceliðiyle yapmak. Kutsallarýmýza saldýrmadýkça herkesi sevmek, eþit bilmek; onlara karþý fedakâr olmak. Yaratýklarý sevmek, yaratýlaný sevmek… Yaratýlaný Yaratan’dan ötürü sevmek”.

Yaratýklar insaný sevmeyebilir pekâlâ; ama insan buna raðmen onlarý seviyorsa gerçek sevgiye ulaþmýþ demektir. Bir ahýr yandýðý zaman “Ýnsanlara bir þey oldu mu?” sorusunu “Atlara bir þey oldu mu?” diye sürdürmek, birini diðerine tercih etmemektir bu. Ýþte sevginin hakikati. Bu tavýr, insana karþý insanca olmayýp da diðer yaratýklara ve söz gelimi hayvanlara karþý insanca olduðunu iddia edenlerin tavrýna benzemez. Hele insana da hayvanca muamele edenlerin tavrýyla hiçbir benzerliði yoktur. Ýnsaný insan eden taraf, baþkasýna yardým hissidir.

Eski filozoflarýn çoðu “Ýnsaný sev!” demiþler; bir tek semavi dinler “Yaratýðý sev!” derler oysa. Filozoflar hep insan lehine yürütmüþler düþüncelerini ve ben (ego, ene) düþüncesinden sýyrýlmayý zaid addetmiþler zannýmca. Ýþte o noktada “eþyanýn ruhu” gelir karþýmýza ve sevilmenin uç boyutunu hatýrlatýr bize. Yemeði, seyahati, güzel evleri, dostlarý, çiçekleri, çýnar aðacýný, pýnarlarý, bulutlarý, resimleri, renkleri, ýþýklarý ve hepsinden güzeli kitaplarý sevmenin ne olduðunu o zaman anlarýz. Onlarýn da sevilmeye ihtiyaçlarý vardýr çünkü.

Bir araþtýrma yapýlmýþ bir zamanlar. Ayný gün, ayný bahçeye iki fidan dikmiþler. Birisiyle ilgilenmiþler; bir bahçývan her gün gelip sulamýþ onu, topraðýný eþelemiþ, dallarýný budamýþ büyüdükçe. Arada sýrada yapraklarýný okþamýþ, hatta konuþmuþ onunla ve öpmüþ filizlerini. Diðer fidan da büyümekteymiþ, yaðmurlardan su, rüzgârlardan gýda alarak. Ýkisi de meyve vermeye baþlamýþlar ayný baharda. Ne var ki bahçývanýn ilgi gösterdiði aðacýn meyveleri hem daha iri, hem daha olgun imiþ. Ölçümlerde de protein deðeri diðerinden daha yüksek çýkmýþ. Dahasý da bu aðaç, bahçývanýn geldiði kapýya doðru eðik büyümüþ, sevgisiyle.

Bu iki fidaný bir küveze konulmuþ iki bebek olarak düþünün; sevginin ne olduðunu anlayacaksýnýz.

Kaynak:
Ýskender Pala