Bahtsýzdýr bazý insanlar… Nereye dokunsa hüzün bulaþýr… Çocukluðumdan beri ben de bahtsýzým. Neye sevgi duymuþ, neye gönül vermiþsem hüzün bulaþýr… Sanýrým ruhumu elinde tutan beni böyle seviyor, belki de yalvarmam hoþuna gidiyordur. Oysa benim O’na yalvarmam O’nda neyi fazlalaþtýrýr ya da neyi eksiltir?

Her ne ise, girmek istemiyorum böyle þeylerin derunine…

***

Ne diyordum?

Ahh evet insanýn en güzel çaðlarý çocuklukta yaþadýklarýdýr diyorum. O yýllar saf, temiz, mantýksýzdýr belki ama sahicidir… Þimdi büyüdük, kýrklara karýþtýk ama yüreðimizin bir kenarýnda o çocuk duygularý yaþamadan da edemiyoruz.
Neden böyledir?
Yani insanýn yüreðinde neden bir çocuk ruhu kalýr ve ölene kadar çýkmaz içinden?
Sevdiklerimiz, deðer verdiklerimiz vardýr hepimizin, acaba siz de benim gibi o insanlarýn yüreðinde ayný duygularý taþýyýp taþýmadýklarýný merak eder misiniz?
Ya da böyle düþünceleri çok fazla önemsememek mi gerekir?
Sizlerin de aklýnýn dibi, yüreðinin kökü yanmýþ olsa siz de yazar söylenirsiniz savruk savruk benim gibi herhalde…
Kimseye deðil, kendimedir söylediklerim. Bu yüzden kendimi dinliyorum, sýzlayan sizin deðil benim burnumun direkleri…
Tanrým! Adýna yirmi dört saat denilen günleri de eklemiþim, daha nasýl olmalý aþk?
Hem duyar belki diye ismini dalgalara bile vurmuþluðum var. Hatta haykýrýþým… Ama o rüzgar varya o sürekli esen kötü rüzgar tüm sesimi geri döndürdü kulaðýma…
Söylesem ne olacak?
O duymamakta ýsrar ediyorsa?
Zor mu iletiþim kurabilmek?
Demek ki iþin doðrusu onun gibi ardýna bakmadan çekip gitmekmiþ… Ýzini býraktýðý yollarda, kaldýrýmlara düþen anýlarý toplamak gerekli imiþ.. Kolunun deðdiði duvarlardan kokusunu kazýmak gerekli imiþ. Yattýðýmýz, güldüðümüz, dokunduðumuz, bakýþtýðýmýz ve sevdiðimiz gerçekliklerin hepsinden isminin kazýnmasý gerekli imiþ…

Ölü denizyýldýzlarý kuruttum güneþ ýþýðýnda, kendimi unuttum her yaðmur yaðýþýnda, uyuttum hiç büyümeyecek olan hislerimi. Neresinde kalmýþtým hayatýn bilmiyorum ama dönüp – dolaþýp ayný yerinde sobeleniyorum çaresiz… Çýkmaz sandýðým sokaklarda yol levhalarý asýlý. Ne acýdýr anýlarýn topraðýný kendi ellerinle kazýp gömmek, oraya. Kendini de içinde unutup, kapatmak onca kum yýðýnýnýn içine… Oysa üzgünüm diyemeyecek kadar doðru yaþamýþtým bu sevdanýn kimliðiyle. Sabýka kaydým veya sicilim tertemizdi. Evet, sen edebiyattan iyi anlýyorsun ama sevenden anlamýyorsun…

***

Tabi kolay olaný tercih ediyorsun. Bunun için en kolay yol olan “gitmek” en doðru seçimdi… Ardýmdan söylediklerine, kendi sorumsuzluðundan beni sorumlu tutmaya çalýþmalarýna kulak týkayarak gitmek kolay iþ… Boþ sokaklarla selamlaþan, eriþilemeyen bir gece feneri misali, aydýnlanmaya sevdalý, ama titreyen alevlerden alacaklarýmla yeni bir aþk hikayesi doðardý doðmasýna da ben kolay olaný deðil zor olaný seçtim gayri.
Kaç gece sayýkladým adýný bilir misin?
Ya da kaç þehirden sancýný ayýkladým hissettin mi?
Ben de artýk gitmeliyim senin gibi, zira yaþama yeterince geç kaldým.
Ayaðýna mý dolanmýþtý zaman?
Ondan mýydý bu gel-gitlerin?
Kekeme duygularýnýn zavallý çaresizliðinden sýyrýlmadýkça, ne güneþ gösterecek sana sýcak yüzünü, ne de gökten kayýp konacak avucuna yýldýzlar! Vadesi dolan ömrün ziyan olan kýrýntýlarýný, üzerine bir bir kapanan kapý eþiklerinden topla ve git hadi yüreðini… Git ve daha fazla basma üzerinde durduðun gerçeklerin þah damarlarýna…
Kan topladý suskunluðun, sýradan muhabbet konularý yetiþmiyor terk edilmenin imdadýna… Ve saçlarýmýn beyazlarýna, çoktan gömdüm gözyaþlarýmý. Ne kadar aðladýysam uðruna, o kadar eksilttim yüreðimde deðerini. Bu çaðlayan artýk yoluna akmýyor, pas pas yapýp, ezip geçtiðin gururum da resmine bile bakmýyor. Soru yaðmuruna tutulmuþ bir suçlu gibisin gecelerimin nazarýnda. Kafanýn üzerinde ki lamba, her geçen saniye geçmiþimizi biraz daha karartýyor. Sen; masumiyeti kanýtlanamayacak bir suçlu gibi yer iþgal ederken yüreðimde, ben ucunu yakýp, tütsülediðim kâðýtlara akýtýyorum zehrimi.

Farkýnda mýsýn?
Susturuluyor acýlar, unutulmak kader oldukça yazgýmýzda susturulacak. Aðlatan aðlatýyor da, susturacak bir türlü yetiþmiyor imdadýmýza ne çare… Kanamalý hastalar gibiyiz… Bir organýmýz hep eksik olacak aþkýn uðruna açtýðýmýz yeni savaþta…
Peki, git…
Adýmlarýný kalbimin üzerinde baskýsýný daha fazla hissettirmeden, onca güzel anýyý çetrefilli hayatýnla maskelemeden, sükûtun açtýðý yaralar kanamadan, gözüme gündüzün bu vaktinde tozu kaçýrmadan git…