Yoksuldu yaþantýmýz, fakir bir aileydik
Güller yetiþtirirdik pencerelerimizde
Unutmuþtuk gülmeyi, çekilmez bir çileydik
Aç yatardýk çoðu kez, üzülmezdik gene de
Bir adam geldi eve, bilmiyorum neyimdi
Annemin çocuðuydum, o benim her þeyimdi…



Bir adam vardý evde, üvey baban dediler
Bir iþte çalýþmazsam, her gün beni döverdi
Hiç sevmiyordu beni, annemle evliydiler
Her akþam içkiliydi, annemi çok üzerdi
Bir gün büyürsem eðer, dövecektim adamý
Býrakmazdým elinde, alacaktým anamý



Bir adam vardý evde, hastalýklý biriydi
Muhtaçtý bakýlmaya, vücudu dermansýzdý
Yataklara düþmüþtü, lakin çene diriydi
Sanki evin sultaný, ne var ki fermansýzdý
Tutsaydý çenesini, sokaða atýlmazdý
Herkes bilse aslýný, lafýmýz yapýlmazdý…



Adam evden gidince, dünyamýz bize kaldý
El ele verip gene bulduk huzurumuzu
Ayakta kalmak için, iþ güç bir telaþ aldý
Hatadan ders aldýk, gördük kusurumuzu
Üvey baba sýðýntý, mutluluðu bulamaz
Hiç kimse darýlmasýn, zorla güzellik olmaz



11 Kasým 2012
Þair Kemal Paracýkoðlu(Kemnur)