ikimiz için
en iyi yemekleri sen yapardýn,
yediðim önümde,
yemediðim ardýmdaydý sen varken,
iþ baþa düþtükten sonra,
en iyi yumurta kýrabildiðim zamanlardan
en iyi kuru fasulye piþirebildiðim zamanlara kadar
artýk ikimiz için yapýyorum her yemeði…

bir zamanlar
en iyi þýmarabilen,
en iyi þarký söyleyen,
elektrikler kesildiðinde
yaðmur yaðarken geceye
caný en iyi karpuz isteyen,
aldýðým her sigaranýn öksürttüðünü söyleyerek
öksürmediðin en iyi sigarayý keþfedene kadar
onlarca çeþit sigara aldýrýp deneyen,
sevdiðin için Aðustos’un birinde
en iyi kazaðýmý giydiren,
en iyi öyle olduðunu söyleyerek
saçlarýmý üç numarayla týraþlý,
sakalýmý kirli
býraktýran
sendin…
hoþuma gidiyordu bu þýmarýklýðýn…
Þimdi, ikimiz için,
Ben þýmarýyorum tek baþýma,
Þarkýlar çýðýrýyorum bangýr bangýr,
Tam da kar yaðmaya baþlayýnca
Çýkýyorum caddeye,
Karpuz satan manav arýyorum saatlerce,
Senin sevdiðin sigarayý içiyorum,
sevdiðin kazaðým üstümde,
saçlarým öyle kýsacýk,
sakalým kirli…
Belki bulurum seni diye…
Hep iki bilet alýyorum; sinemaya, otobüse, tramvaya.
Ýki çay içiyorum oturduðum bahçelerde,
iki sigara yakýyorum,
iki gülücük,
iki aðlama;
tek can taþýyorum biri emanet sana…

Þimdi bu koca þehir seni düþüyor üstüme.
Kaçayým diyorum yola çýkýp,
içimde bir Ýstanbul var
Semt semt, mahalle mahalle
Ki kaçamýyorum;
sensin içimde ki Ýstanbul.
Yýllardýr herkesin dilinde; onu,
Deli bir deprem olup yakýp yýkacaðým,
Ama sen varsýn içinde,
yapamýyorum iþte…