aslýnda bugün, ben,
beni de yaþamamalýyým…
belki bir kuþ olmalýyým,
veya met – cezirde bir deniz dalgasý,
ya da amfilerde en yüksek limitte bir ses…
yok, yok!
bugün ben hiçbir þey olmamalýyým!..
ya da,
bir, ‘hiçbir þey’ olmalýyým…

bir hiçbir þey olabilmek için,
ömrümü vermeliyim acýmadan
zar zor baþardýðým hiçliði,
hiç kimseye çaktýrmamalýyým…
bunun için,
bedenimde kara safran etkin olmalý,
bugün ben,
bir karasevdalý mizaç olmalýyým…

aslýnda ufak bir iz býrakýp
öyle gitmeliyim
hiçbir þey olmaksýzýn gitmek yerine,
bu adam da yaþamýþ dedirtecek;
bir þarkýnýn sözleri gibi…