14 Þubat Sevgililer Günü tüm sevenlere ve sevilenlere kutlu olsun. Özellikle bugün, yaþantýmýzda çok önemli bir yeri olan sevginin gücünden çok, semavi dinler tarafýndan bu gücün neden salt tanrý sevgisi olarak algýlandýðý üzerinde duracaðým.

Çünkü her þeyden önce bu dinlerin kurucularý insan sevgisinin ne olduðunu, insaný sevmenin ne demek olduðunu bilmiyorlardý. Böyle bir konsept, kavram da yoktu. Zira insan günahkardý, suçluydu, mekruhtu ve lanetlenmiþti. Hele kadýn, erkeðin kaburga kemiðinden (!) yaratýlmýþ olan kadýn adeta Þeytan'ýn en yakýn dostu, erkeði baþtan çýkartan en büyük ayartýcýydý. Erkeðin temiz kalmasý için kadýna dokunmamasý gerekiyordu. Kilisenin gözünde muteber erkek kadýnlarla "kirlenmemiþ" veya "lekelenmemiþ" olmalýydý (Ýncil, Esinleme 14:4). Bu nedenle din kurucular insan sevgisinden çok, tanrý sevgisi üzerinde durmuþlar, tanrý sevgisinin ise, onun uðrunda ölüme gitmek, onun buyruklarýna itaat etmek ve emirlerini gözü kapalý yerine getirmek olduðunu savunmuþlardýr. Gerçek anlamda hiç biri sevmemiþ, aþýk olmamýþ, sevgi uðruna acý çekmemiþtir. Acý çekmiþlerse de sadece kendi egolarý ve davalarý uðruna acý çekmiþlerdir.

Tek tanrý inancýna sahip olmakla övünen ve böyle bir inançlarý olduðu için kendi kendilerini "semavi din" olarak niteleyen dinlerin, insanlar arasý "insancýl" sevgiyi yaymak yerine, genellikle, savaþ çýkarmak, kan dökmek ve ölüleri görkemli törenlerle gömmekten baþka hiç bir iþe yaramadýklarý, insanlýða büyük mutsuzluklar ve felaketler getirdikleri yadsýnmasý mümkün olmayan tarihsel bir gerçek olarak karþýmýzda durmaktadýr.

Ýslam ordularý Poitiers'ye (Puvatye) kadar gitti de ne oldu? Bozguna uðrayýp geri dönmediler mi? Sömürge fetihleri, Haçlý Seferleri, zencilerin köleleþtirilmesi, Dünya Savaþlarý, Atom bombalarý, ayýrýmcýlýk, ýrkçýlýk, terör ve Filistin'deki soykýrýmlar öncelikle tek tanrýlý dinlere üye milletler tarafýndan, hatta tanrý ve din uðruna yapýlmadý mý? Yeryüzünde savaþlara ve en çok kan dökülmesine neden olanlar tek tanrýlý dinler deðil midir? Tüm bunlar sevgi uðruna mý yapýldý? Peki bu dinler sevgiyi pekiþtirmek için ne yaptýlar?

MUSA, ÝSA VE MUHAMMET
“Mýsýr Prensi” filmiyle Yahudi halkýnýn kurtarýcýsý ve bir erdem timsali olarak tanýtýlan Musa

“Parlayan kýlýcýmý bileyip yargýlamak için elime alýnca, düþmanlarýmdan öç alacaðým, benden nefret edenlere karþýlýðýný vereceðim. Oklarýmý kanla sarhoþ edeceðim. Kýlýcým öldürülenlerin ve tutsaklarýn kanýyla, düþman önderlerinin kafalarýyla ve etle beslenecek.” (Tevrat, Tesniye 32: 41,42)
diyebiliyorsa

“Ve Allahýn Rabbin sana teslim edeceði bütün halklarý bitireceksin ve gözlerin onlara acýmayacak. (...) O þehrin ahalisini mutlaka kýlýçtan geçireceksin, onu ve onda olan her þeyi, ve hayvanlarýný tamamen yok edeceksin.” (Tevrat, Tesniye 7/16; 13/15)

þeklinde benzer bir sürü soykýrým emri Tevrat'ta yazýyorsa; Barýþ Prensi ve merhamet simgesi olarak tanýtýlan Ýsa

«Yeryüzüne barýþ getirmeye geldiðimi sanmayýn! Ben barýþ deðil, kýlýç getirmeye geldim. Çünkü ben oðulla babasýnýn, kýzla annesinin, gelinle kaynanasýnýn arasýna ayrýlýk sokmaya geldim." (Ýncil, Matta 10:34-36)

diyebiliyorsa; Kuran'ýn bir çok yerinde

“Onlarý nerede yakalarsanýz öldürün” (Kuran, Bakara: 191); “(Ey Muhammet) Allah yolunda savaþ! Sen ancak kendi yaptýðýndan sorumlusun. Müminleri de savaþa teþvik et” (Kuran, Nisa Suresi: 84)

gibi daha bir çok savaþ ve katliam emirleri varsa; ve tüm bunlar dualarda, bayramlarda, ayinlerde, tapýnmalarda durmadan okunuyorsa; tek tanrýlý dinlerin gerçek anlamda insanlara sevgi getirebileceðini, dostluk, barýþ, umut ve teselli kaynaðý olabileceðini savunabilir miyiz? Bu sözlerin insan sevgisi ve kardeþlik ruhuyla dolu olduklarýný söyleyebilir miyiz?

Oklarý kanla sarhoþ olan, kýlýcý kesik baþlarla, kanla ve etle beslenen bir peygamber düþünebiliyor musunuz? Veya yeryüzüne barýþ deðil, ancak savaþ getirdiðini ilan eden bir kurtarýcý? Aileleri bölen, oðlu babaya, kýzý anasýna düþman eden bir tanrý oðlu? Savaþý ve adam öldürmeyi teþvik eden bir tanrý elçisi?

UTANMASI GEREKENLER
Ýnsanda az da olsa biraz utanma, arlanma gibi duygularýn olmasý gerekmez mi? Bu içler acýsý, yüz kýzartýcý söylemleri içeren kitaplar, bunlarý söyleyenler ve bu sözler nasýl olur da kutsal kabul edilir? Ýþin daha da yüz kýzartýcý olan yaný, din adamlarýnýn bunlarý tevil etme yoluna giderek "orada aslýnda anlatýlmak istenen o deðildir..." þeklindeki yorumlarla bu tür öfke ve sevgisizlik dolu sözleri yumuþatma çabalarýdýr.

Bu kitaplarda sevgi sözleri de olabilir. Ama savaþý, düþmanlýðý, þiddeti, nefreti körükleyen sözler daha çoktur. Bu tür sözler savunulabilecek sözler deðildir. O devrin koþullarýnda ve mantýðýyla söylenmiþ sözlerdir bunlar. Günümüzde geçerliðini yitirmiþ ve etik dýþý kalmýþ bu sözlerin altýna aklý baþýnda olan hiç kimse imzasýný koyamaz. Oysa gerçek tanrýsal sözün belli devirlerde veya zaman dilimlerinde deðil, tüm devirler ve çaðlar boyunca sonsuza dek geçerli olmasý gerekmez mi?

Benzer söylemler bugün insan haklarý açýsýndan ve çaðdaþ yasalara göre çok aðýr bir suçtur. Etik ve ahlak dýþýdýr. Bu tür sözleri, ancak savaþ kýþkýrtýcýlarý, megaloman liderler, insanlardan nefret eden hasta ruhlar, insanlýk düþmanlarý ve psikopat seri katiller söyleyebilir. Hitler'in "Kavgam" adlý eserinde bile bu kadar dümdüz ve nefret dolu söylemler yoktur.

Ýngiliz düþünür Bertrand Russell “Din çocuklarýmýzýn akýlcý bir eðitim görmesine olanak tanýmamaktadýr. Din savaþýn temel nedenlerini ortadan kaldýrmamýzý önlemektedir, din günah ve ceza konusundaki eski vahþi öðretinin yerine bilimsel iþbirliði ahlakýný öðretmemize engel olmaktadýr. Din olmazsa insanlýðýn altýn çaðýný yakalamasý mümkün olacaktýr.”  derken haksýz mýydý? Russell kutsal kitaplarda ne yazdýðýný anlayamayacak kadar ahmak mýydý? Ýþte sonuç ortadadýr: Nefret ve sevgisizlikle dolu bir dünya !

Bilgiye ulaþma kaynaklarý, araþtýrma ve inceleme yöntemleri geliþtikçe dinlerin zayýflýðý, egoizmi, çözüm üretemezliði, bunlarýn temelde eski pagan dinlerden derlendiði, Hammurabi kanunlarýndan, Mýsýr ve benzeri putperest kültürlerden kaynaklandýðý ortaya çýkacaktýr. Bu nedenle özellikle tek tanrýlý dinlerin insanlýðýn ortak belleðinden silinmeleri, insanlýk bilinciyle dünya sahnesinden tasfiye edilmeleri, insanlýk ailesinin mutluluðu için elzem ve gereklidir. Ýnsanlýðýn yabanýl ve ilkel öðretileri aþarak, çok daha üstün bir etik ve sevgi anlayýþýna ulaþmaya gereksinimi vardýr. Ýnsanlýk bu üst bilince er geç ulaþacaktýr. Sevgiyi bir tek güne deðil, yaþantýmýzdaki tüm günlere yaymaya çalýþalým.