Biliyor musunuz, benim hiç sevgilim olmadý genç kýzlýk dönemimde. Büyüklerimin, öðretmenlerimin telkinleri, yanlýþ yönlendirmeleri yüzünden.....Genç kýzlýk yýllarým aþk- meþkten habersiz geçti gitti. Çünkü bana ve diðer kýzlara aþýk olmak yasaktý. Erkeklerle arkadaþlýk yapmak ayýptý. Kýzlar kýzlarla arkadaþlýk yapmalýydý, erkekler erkeklerle. Kýzlar için "erkek arkadaþ" olmaz, olsa olsa "sevgili" olurdu. Aþk ayýptý, günahtý, haramdý. Peki ya erkekler? Caným karýþtýrmayýn iþin o yanýný. Onlar için “yasak” diye bir þey yoktu ki. Biz kýzlar kafesteki kuþtuk, erkekler ise özgür bir kartal. Ýyi de; erkekler , üçüncü bir cinsiyet olmadýðýna göre, kime aþýk olacaklardý? Kýzlara yasak olduðuna göre....

Yazdýðým þiirleri bile saklardým ailemden, öðretmenlerimden. Þiir de neydi? Ders çalýþmak varken, þiir yazmak da ne demek oluyordu? Hatta þiir yazdýðýmý bilen arkadaþlar bile “Sen Aþýk mýsýn?” derlerdi. Çünkü onlara göre þiir, yalnýzca sevgiliye yazýlýrdý. Sevgili ! Ayyy! NE AYIP!

Ýþte o nedenle aþk bize göre; bir kýzla bir erkeðin birbirlerine karþý besledikleri, ama büyüklerin genelde hoþ karþýlamadýklarý , hatta ayýpladýklarý bir duyguydu. Aþký, okuduðumuz romanlardan ve izlediðimiz Türk filmlerinden biliyorduk sadece. Hülya Koçyiðit ile Ediz Hun’un birbirlerine besledikleri duygulardý aþk. Gerçek hayatta ise Hülya Koçyiðit, baþka biriyle evlenmiþti. Demek ki gerçek hayatta aþk diye bir þey yoktu. Aþk yalnýz filmlerde vardý. Bir de okuduðumuz romanlarda.

Hiç unutmuyorum: Yatýlý okulda okurken bana, bir erkek arkadaþtan yýlbaþý kartý gelmiþti. Staj için bir süreliðine köy ilkokuluna giden bir erkek öðrenciden. Ve o kart eðitim þefinin eline geçmiþti. Sakýncalý(!) bir kartmýþ meðer. Kartta; ”Kalbin hangi aný bekliyor ve kimin için çarpýyorsa, gözlerin kimi arýyorsa, yeni yýlýn sana onu getirmesini dilerim. Sevgiler.” gibi þeyler yazýyordu....Ve iþte bu kart eðitim þefinin eline geçmiþti.

Bir erkek çocuk bana sevgiler sunuyordu, ne ayýptý, ne utanç vericiydi.(!) Kartý yazan gündüzlü bir öðrenciydi. Sabah okula geliyor, dersten sonra gidiyordu. Onu tenefüslerde arada bir uzaktan görüyordum sadece. Bazen de ben bahçedeki bankta otururken gelir, izin isteyerek, bankýn bir ucuna iliþirdi. Havadan, sudan bir þeyler söylerdi. Bu yakýnlýktan bile ürker, o oturur oturmaz hemen kalkar giderdim. Erkeklerle arkadaþlýk etmenin ayýp(!) olduðunu hatýrlardým. Eðer isteseydim tenefüslerde onunla sadece konuþabilirdim. Ya da okulun bahçesinde birlikte yürüyebilirdim, o kadar. Ýsteseydim bile bundan fazlasýný yapamazdým.

Gel de bunu eðitim þefine anlat! Eðitim þefi bana; “Kalbin kimin için çarpýyormuþ, gözlerin kimi arýyormuþ, söyle bakalým. Ne var aranýzda?” diye soruyordu.... “Annen, baban seni buraya, erkeklerle fingirdeþmek için mi gönderdiler?” diye kükrüyordu......Neyse ki bir arkadaþýmýn tanýklýðý ile, ceza almaktan kurtuldum. O günden sonra bucak bucak kaçtým erkek öðrencilerden. Kazara birini seveceðim, ya da aþýk olacaðým diye ödüm patladý. Gem vurdum duygularýma. Kendimi yalnýzca derslere verdim.

Ýþte bu yasaklamalar yüzünden, genç kýzlýðýmda hiç sevgilim, erkek arkadaþým olmadý. Bir daha dünyaya gelirsem, ben biliyorum yapacaðýmý. Ayýp, yasak dinlemeyeceðim. Bir sevgilim olacak. Ona aþk þiirleri yazacaðým. Sevgilisiz geçen genç kýzlýk yýllarýmýn acýsýný çýkaracaðým. Oh! Sefam olsun!