ï¿½zEdebiyat - Nï¿½khet Everi

Gitti gazelhaným, gönüllerin Kazancý Bedih’i!

Sene 2003, aylardan Ekim...Mardin’deyim...Ortalýkta bir laf dolaþýyor. Kazancý Bedih ölmüþ. Önüme gelen herkese soruyorum. Olur mu diyorlar, Güneydoðu yas tutar böyle þey olsa diyorlar, saçmalama diyorlar. Neyse, sonuçta Urfa’ya geldiðimde bunun bir dedikodu olduðunu öðreniyor ve nasýl rahatlýyorum...

19 Ocak 2004. Tanýdýðým bir ressamýn ölüm haberini almýþým, caným sýkkýn. Urfa Haber internet gazetesinde bir haber: ‘Kazancý Bedih Yok Artýk’. Ýnanamýyorum. Dedikodudur ya da yalandýr demiyorum tabii, ama inanmýyorum, inanamýyorum. Fakat ne yazýk ki gerçek. Kazancý Bedih yok artýk! Hem de nasýl bir ölümle noktalanýyor yaþamý: Karýsýyla beraber katalitik sobadan zehirlenerek.

Baþka türlü bir ölüm üzüntümü hafifletecek miydi? Tabii ki hayýr, ama bu þekilde ölmesi yüreðime dokundu.

Sýra gecelerini (gerçek sýra gecelerini) sayesinde tanýdýðým, Berivan’ý onun yorumuyla dinlediðim, her boþ anýmda onun VCD’lerini seyredip, okuyuþundaki edaya, ufak tefek haliyle o inanýlmaz aðýr baþlý duran, o asalet kokan tavrýna, yerinden hiç kýpýrdamadan türküleri söyleyiþine hayran kalýp, aðzým açýk seyretmeye doyamadýðým, bana Urfa’yý sevdiren, ‘Urfa’nýn Sesi’ yok artýk demek?

Kendi de farkýndaydý, çok köklü bir geleneðin gerçek ve son temsilcisiydi o. Radikal gazetesinde Zeki Çoþkun þöyle yazmýþ: ‘Kazancý Bedih’in okuyuþundaki edaya bakarsanýz son derece dingin, vakur bir ifadesi vardýr. Hatta asalet olarak niteleyebileceðimiz bir gösteriþsizlik taþýr. Meþk terbiyesinin bir ürünü olarak ritmik, coþkulu þarkýlarda da kýlý kýpýrdamadan duruyor gibidir.’ Ne kadar güzel yazmýþ. Doðru! Ben senelerdir bunu düþünür dururum. Hep dikkatimi çekmiþtir bu halleri.

Kendi temsil ettiði sanatýn, bu köklü geleneðin gerçek temsilcisi, sýra geceleri deyince, Urfa türküleri deyince akýllara gelen tek isim, doksanlý yýllarýn 70’li yaþlarýndayken meþhur ettiði Kazancý Bedih. Fuzuli’nin, Abdi’nin,Nabi’nin, Nezihe’nin gazellerini en güzel, en içten icra eden Kazancý Bedih. Kendisini bildiðim kadarýyla, þan – þöhret gibi þeylere metelik vermeyen, yaptýðý iþe sonsuz saygý duyan (asaletinin sýrrý burada iþte) ve asýl mesleði kazancýlýðý da can-ý gönülden seven coþkulu bir gönüldü o.

Etnik ve folklorik araþtýrmalar yapanlar için altmýþ yýllýk sanat hayatýna sýðdýrdýðý iki bin civarýndaki albüm inanýlmaz bir deðer taþýyor bence. Sýra gecesi denen o köklü gelenek ne yazýk ki dejenere edildi zaman içerisinde. Bunu bilen ve acýsýný yüreðinde taþýyan ve her haliyle de belli eden Kazancý Bedih, ‘öyle olmaz böyle olur’ dercesine teknolojinin nimetlerini kullandý ve sýra gecelerini sadece albümlerde, CD’lerde býrakmadý, VCD’lere taþýyýp görselliðe döktü ve gerçek sýra gecesini, sýra gecelerinin nasýl olduðunu, nasýl oturulup kalkýldýðýný, nasýl meþk edildiðini gösterdi herkese. Bu köklü geleneði ve bu gelenek nasýl yaþatýlýr onu gösterdi.

Aslýnda sessiz sedasýz geldi, þöhreti epey geç yakaladý, eðer isteseydi bambaþka yerlerde olabilecekken Urfa’da kalmayý tercih etti. Bunca yýldan sonra, 70’li yaþlarda gelen þöhreti neyleyim dedi ve gene sessizce köþesine çekildi. Sessiz sedasýz terk etti dünyayý, hem de bu devirde, katalitik sobadan sýzan gazdan zehirlenerek.

Ama þanýyla, þerefiyle, iþini en iyi yapanlardan biri olarak, bu köklü geleneðin tek gerçek temsilcisi sýfatýyla, Þanlýurfa’nýn sesi olarak, insanlara ýþýk tutarak yaþadý ve öyle öldü...

Yolun ýþýk olsun gazelhaným benim. Yolun ýþýk olsun gönüllerin Kazancý Bedih’i!