Öðrencileri Anlayabilmenin Önemi:

Yapýlan planý uygularken, kullanýlacak yöntem çok önemliydi. Daha da önemlisi öðrenciyi motive etmek þarttý. Damdan düþer gibi konuya girilmezdi. Öðrencileri, dersi iþlemeye hazýrlamak gerekiyordu. Bunu baþarmak için de, çocuðun dünyasýna girebilmek, olaylara onlarýn gözüyle bakmak gerekiyordu. Kendi öðrencilik yýllarýmý düþündüm hep. Öðretmenimden beklentilerimi hatýrladým. Çocuklarýn yerine kendimi koydum. Kendime ve derse , onlarýn gözüyle baktým. Çocuðun önce öðrenmeye istek duymasý gerekiyordu. Dersi sevmesi, neyi niçin öðrendiðini bilmesi gerekiyordu. Bunu hiç gözardý etmiyordum.

Derse bazen, öðrencilerin ilgi ile izlediklerini bildiðim bir televizyon dizisinden, bazen haftanýn derbi maçýndan konuþarak baþlayabiliyorduk. Derste sýkýldýklarýný farkettiðimde, bir öðrenci kalkýp þarký- türkü söylüyor, diðerleri müzik dinleyerek çalýþmalarýna devam ediyorlardý. Bazen sýnýfta kýsýk sesle teyp çalýyorlar, bir taraftan da, örneðin yazýlý anlatým yapýyorlardý. Mevsimin ilk karý yaðarken derste isek, dersi býrakýp hemen bahçeye çýkýyor, yaðan karýn tadýný çýkarýyorduk. Akþam evde yaptýklarýndan söz ediyorduk. Ýþte bunlar, öðrenciyi derse motive etmek için uyguladýðým yöntemlerdi.

Her derste , onlarýn ilgisini çekecek, onlarý derse hazýrlayacak bir yol mutlaka buluyordum. Bu, tamamen yetenekti. Zaten öðretmenlik bir sanattý. Böyle düþünüyordum. Öðretmene düþen görev, yeteneðini geliþtirmek için çaba sarfetmekti. Baþarýlý olmanýn, bilgiyle birinci derecede ilgisi yoktu. Ýstediðini öðrenciye verebilme yeteneði, onlarýn seviyesine inebilme becerisi, bilgili olmanýn hep önündeydi.

Bir de çocuklarý anlayabilme ve onlarýn gönlünden geçenleri sezebilme çok önemliydi. Çocuklarýn anlayabileceði bir dille, etkili bir konuþmayla , onlarý motive etmek öyle kolaydý ki. Her derste, öðrencileri motive edecek bir þey bulmakta zorluk çekmiyordum. O anda aklýma geliveren sözlerle, günlük olaðan konuþmalarla oluveriyordu. Bunu anlatmasý olanaksýz. Yoksa onlarca örnek vermek gerekir. Özellikle birinci ve ikinci sýnýflarda, ders zili çaldýðýnda , öðrencilerin bazýlarý “Öðretmenim hiç ders yapmadan zil çaldý.” Diyorlardý. Hayat Bilgisi dersinin konusunu iþlediðimizin farkýnda bile deðillerdi. Oyun oynadýðýmýzý, sohbet ettiðimizi sanýyorlardý. Ýþte , iþin sýrrý buradaydý. Ders , onlarýn yaþamýnýn bir parçasý haline getirildiði için, ders gibi görmüyorlardý. Normal, günlük yaþantýlarýný sürdürüyor gibilerdi. Tenefüs zili çaldýðýnda, birçoðu “Öðretmenim ne çabuk zil çaldý. Ders ne çabuk bitti.” Diyorlardý. Bu sözler, öðrencinin derste sýkýlmadýðýnýn, hatta daha da ötesinde , derste eðlendiðinin bir iþaretiydi. Yazý yazarken, özellikle resim yaparken, bir yandan þarký mýrýldanýyorlardý. Sanki evlerindeymiþ gibi rahat davranýyorlardý.

(Sürecek)

KAYNAKÇA:
Ýlkokul Programý (Milli Eðtim Bakanlýðý Yayýný)
Öðrenci Tanýma Teknikleri ( S.Kantarcý)
Rehberlik ( S.Karagöz)
Psikolojik Danýþmanlýk (Milli Eðitim Bakanlýðý Yayýný)