SEN GELDÝN YA!...
M.NÝHAT MALKOÇ

Sen geldin ya, ey ramazan!…
Kuruyan damarlarýmýza kan, gözlerimizin ferine can geldi. Yeþile hasret gönül daðlarýnda açtý çiçekler… Merhamet aðacýnýn yapraklarý yeþerdi. Sonbahar hüzünleri geride kaldý. Rahmet bulutlarýný saðýyor nurlu nazarlar… Gönül göðümde neþeyle uçuþuyor kuþlar… Yüreklerin narý nura tebdil oluyor bu rahmet göðünün altýnda. Heybemde sakladýðým bir tutam huzur, en zor vaktimde senin rahmet ve saadet ikliminde abad eyledi keyfi kaçan kalbimi. Göklerime taþýdýðýn ateþböcekleri karanlýðýma ýþýk oldu.
Sen geldin ya, ey ramazan!…
Yüzümüzün karasý yerini berrak gölgelere býraktý. Ýçimdeki karalarýn üstüne ak bir tabaka oldun. Süveyda’nýn karalýðý yok oldu gitti. Ýçimde günahlarýmý yakan yangýn oldun. Hücrelerimi temizledi ateþin. Secdeleri ýsýttý mübarek alýnlarýn ateþi. Ruhumu huzur tepelerine uçuran bir çift kanat oldun. Rüyalarýmý süsledin çepeçevre. Viran bahçelerimi bezeyen gonca gülümsün sen. Çöl suya nasýl hasretse bizler de öyle hasrettik sana. Onun içindir ki gözlerimiz yollarýný gözledi on bir ay boyunca. Ýþte geldin, dünyamýzý mamur eyledin.
Sen geldin ya, ey ramazan!…
Ýçimi kemiren aç kurtlarýn düþmaný oldun. Ruhumun paslý menteþelerini cilaladýn. Yüreðimin zincirlerini kýrdýn halka halka… Azat ettin basiret nazarlarýmý. Baharý soludum kýþýn ortasýnda. Þüphelerim yok olup gitti bir bir… Daðýldý kalbimi yoran efkârým… Ayak izlerini takip ederek doyumsuz hazlara ulaþtým. Ertelemeden doyasýya yaþadým sevinçleri. Endiþelerimin anlamsýzlýðýna tercüman oldun. Etrafýmda kol gezen ihanetlere fýrsat vermedin. Yunusça sevgilerle, Mevlanaca hoþgörülerle yumuþattýn benliðimi. Silindi zamanýn tozlarý aþk süpürgesiyle. Akþamýn karanlýðý sabahýn duruluðunda kaybolup gitti.
Sen geldin ya, ey ramazan!…
Zihnimi kurcalayan sorular cevap buldu. Yýllar yýlý kendimle süren kavgalarým barýþýn sükûnetinde yok olup gitti. Sen kapýmýn eþiðinde durdukça sancýlarým tekerrür etmez bir daha. Kaygýlarým anlamýný kaybeder ilelebet… Gece sayýklamalarým yerini rahmani rüyalara býrakýr. Menzile varmak için tükenmez bir enerjiyle donanýr ruhum… Güneþ yüzlü dev adamlar girer rüyalarýma. Harlanmýþ yüreðim ateþini verir topraða. Yalýnayak düþerim gönül sahillerine. Kumlarýn kýzgýnlýðýna bahþederim korlaþan ateþimi. Rüzgârlara saldýðým saçlarýmýn esintisi içimi ferahlatýr. Yaþadýðýmý hissederim bütün iþtahýmla.
Sen geldin ya, ey ramazan!…
Gönül sürgünlerimin kutlu duraðý oldun. Sýðýndým sevgine, þefkatine, merhametine. Þeffaflaþtý gizli saklý duygularým. Aynalar tuttum yüreðime… Her soluk alýveriþinde sis çöktü aynalara. Kuruyan gönül çaðlayanlarý tekrar coþkunca akmaya baþladý. Açýk denizlerde kaybolan gemilerim ancak buldu rotasýný. Kýblemin önündeki engeller kalktý birer birer… Hafýzam fitne ve fesat çöplüðü olmaktan kurtuldu bir anda. Çelikleþti hakikati kavrayan iradem… Yalnýzlýklarým son buldu, kalabalýklaþtý gönül coðrafyam… Yüreklerden sýzan lavlar doldurdu günah çukurlarýný. Cehennem kapandý bir ay boyunca. Güzellikler davranýþa dönüþünce dünya güzelleþti alabildiðine. Ýman baðýyla baðlandý kardeþlik…
Sen geldin ya, ey ramazan!…
Gerçek manasýný buldu hayat… Yaþanmýþlýklar hakikatin süzgecinden geçirildi. Yalan tortularý temizlendi birer birer… Kal-u belada verdiðim sözü hatýrlattýn bana. Utandým bir kez daha hakikate yüz çevirmiþliðimden. Piþmanlýklarýmý aþýrdýn Aðrý daðýnýn tepesinden. Gönül ateþlerinde piþirdin benliðimi. Mevlana misali evvel hamdým, sonra piþtim, ahir yandým… Þýmaran nefsimi terbiye ettin iman ocaðýnda. Kabuk baðlayan yaralarým derman buldu seninle… Akýl aðacýnýn meyvelerini koydun idrak sepetine. Avundum önüme serdiðin manevi nimetlerle. Oruçla birlikte gül koktu kirli nefesler… Ey ramazan yeniden doðdum seninle…