M.NÝHAT MALKOÇ

Ben hiç büyümedim anne!...
Her zaman senin kollarýnda buldum tarifi imkânsýz huzuru… Hayat denizinin korkunç dalgalarý arasýnda boðuþurken sen bana güvenli bir liman oldun her zaman. Yaðmur ve dolu aman vermediði zamanlarda sevgi þemsiyesini açtýn üzerime. Sen ýslandýn beni yaðmurdan korumak için. Zemheri soðuklarýnda üstündeki yýrtýk pýrtýk paltoyu çýkarýp, üzerime giydirdin. Üþüdüðünü belli etmemek için diþlerini kerpeten gibi sýktýn. Çoðu zaman sofradan yarý aç kalktýn. Çocuklarýn aç kalmasýn diye tok insan rolü yaparken ne kadar da zorlanýrdýn.

Ben hiç büyümedim anne!...
Kanýndan kan, canýndan can verdin bana anne… Bir kordondan can taþýdýn bana aylarca. Sütünü çeþme yapmýþtýn soðuk kýþ gecelerinde. Uykusuz gecelerin sebebi ben olsam da bunu dert etmezdin. Sarýp sarmalamalarýnýn hazzýný unutmak mümkün mü? O candan sarýlmalarýn, öpmelerin, koklamalarýn gitmiyor gözlerimin önünden. Fedakârlýk ve cefakârlýk abidesi olmuþtun yüreðimde. Uykularýný böldüðümde tebessümünü eksik etmemiþtin hiçbir zaman. Sýmsýcak nefesin deðince yüzüme, güneþim olurdun; sýcaklýðýn içime iþlerdi.

Ben hiç büyümedim anne!...
En tehlikeli durumlarda bile can parçaný korumak için bir aslan kesilir, öne atýlýrdýn. Kendi canýný hiçe sayýp bizim canýmýzý pýrlanta kadar kýymetli tutardýn. Yüzünün gülmesi, bebenin dudaklarýndaki tebessüme baðlýydý. Yollarýn uçurumlara dönüþtüðü zamanlarda selamet sahiline geçmek için bize yol ve köprü oldun annem. Gönül aðacýnýn kurumamasý için ab-ý hayat oldun kökümüze. Kapkaranlýk gecelerimize dolunay oldun. Yýldýzlarýn umuda aktýðý demlerde hasret oldun. Yollarýn ayrýmýnda bir damla gözyaþý oldun.

Ben hiç büyümedim anne!...
Eyüp sabrýndan öteydi sabrýn. Sabýr acý olsa da meyvesinin tatlý olduðunu senden iyi kim bilebilirdi ki? Engin hoþgörünü Mevlana’dan, doyumsuz sevgini Yunus’tan almýþtýn besbelli. Kederleri bohçalayýp uzak diyarlara attýn. Saçlarýmý okþayýþýn en etkili ilaçtý gönül sancýlarýma. Bir güneþ gibi doðardýn odamýza. Hanemizden ayrýlýþýn, güneþin batmasý gibi, aydýnlýklarýmýzý alýp götürürdü uzaklara. Bir gülüþün bütün yorgunluklarýmýzý siler süpürürdü. Sesin yanýk bir naðme olup kalbimize zümrüt tahtýný kurardý; bülbülleri kýskandýrýrdý sözlerin.

Ben hiç büyümedim anne!...
Soframýzdaki berekettin anne. Yuvaný aydýnlatabilmek için bir mum misali yanardýn. Kýnalý ellerin ekip biçmekten nasýrlaþmýþtý. Çocuklarýný doyurmak için gecelerden vakit çalar, günlere eklerdin. Hayatýn kurþundan aðýr yükü belini bükmüþtü. Fakat gönlün dipdiriydi. Yorgunluklar, uykusuzluklar gözkapaklarýna hükmedemezdi. Saçlarýndaki kýnalar, aklarýný kapatmaya yetmezdi. Bu aklar ömrün paklýðýna delildi aslýnda. Bizler eve gelmeden rahat etmezdi gönlün. Gözlerin yollarda kalýrdý hep... Muhkem bir kaleydin gönül baþkentlerinde.

Ben hiç büyümedim anne!...
Gözlerin engin denizler gibi masmaviydi. Gözlerinin mavisinde görürdüm mutluluðun resmini. Sevgilerin en içtenini sende gördüm. Þefkati de, merhameti de hep karþýlýksýz verdin hayat boyunca. Senin dokunulmazlýk zýrhýna büründükçe kötülüklerden emin oldum daima. Affetmeyi, güzel bakýp güzel görmeyi senden öðrendim. Her umutsuz vakada bir umut ýþýðý bulabilmeyi sen öðrettin bana. Sen su gibi aziz, ekmek kadar mübarektin anne!...

Ben hiç büyümedim anne!...
Þimdi sensizliðin uçurumunda hayatla ölüm arasýnda, piþmanlýklarýn ortasýndayým. Saatin tiktaklarý yalnýzlýðýmý daha da artýrýyor. Dualarýna tutunuyorum belalarýn saðanaðýnda. Hayatta bir kez üzdün ama tam üzdün beni. Hatýralarýn mezarlýðýnda seni arýyorum þimdi… Sesime ses ver, hasretime vuslat ol. Zaman tezgâhýnda artýk hasret dokunmasýn. Geceler acýlara banmasýn. Þimdi bütün düþlerim sana çýkýyor anne. Seni çok seviyorum…