Daha önce hiç böyle hissetmemiþtim… ona dokunduðumda kalp atýþlarým birdenbire hýzlandý, tüm vücudum sanki bazý þeyleri anlamam için sinyaller gönderip dururuyordu. Sinyallere ilk cevap ise yüreðimden daha sonra, yüreðime batan cam parçalarýna dayanamayan gözlerimden geldi. Ýlk baþta yanýna yaklaþmaya bile cesaret edememiþtim ama, o sanki beni anlamýþ gibi, arkasýnda duran vücudumu hemen hissetti ve bana doðru döndü, saniyelik bir hareketi benim saatlerce düþünmemi saðladý.

Yeþil gözleri, sabah güneþinde benimkinden çok daha fazla umutlu ve ýþýl ýþýldý.
Belki de hayattan bekledikleri bir çoðumuza göre daha sýnýrlýydý.
Þu an durduðu sahilde bir kýz arkadaþýyla yürümeyi, sabahlarý koþmayý, isteklerini düzgün cümlelerle anlatabilmeyi, kendi baþýna yemek yemeyi, iyi bir eðitim görmeyi, sevgilerini sözcüklere dökmeyi istiyordu en fazla…

Keþke ona dokunduðumda, hayatýndaki bazý þeyleri deðiþtirebilseydim, yardým edebilseydim, dileklerini yerine getirebilseydim. Avucuna býraktýðým madeni paralarýn soðuðuna raðmen, ondaki sýcaklýðý fazlasýyla hissettim.

Ütopik; hayatýmýzda “olmasa da olur” diyebileceðimiz türden hayalleri yoktu. Bir çoðumuzun sahip olduðu fakat farkýnda bile olamadýðýmýz deðerlerdi tek isteði…

Elinde tuttuðu selpaklarýn her bir katýnda bir umut vardý. Ben de ondan bu sabah bir umut aldým; yaþama dair, hayata dair…mentollü bir umut

O an keþke biraz daha fazla para ödeseydim diye geçirdim aklýmdan, çünkü bana bir paket selpaktan çok daha fazlasýný vermiþti. Ama biçtiði bir deðer vardý umutlar için belki de deðerinden fazlasýný almayacak kadar da erdemliydi.

Yüreðim burkuldu, gözlerim doldu… bir kez daha hatýrladým ne kadar kýymet bilmez olduðumuzu, sevgi sözcüklerini söyleyebilme yeteneðimiz olduðu halde neden bu kadar zorlandýðýmýzý, zamaný sýnýrsýzca boþa geçirdiðimizi, sevgilerimizi ertelediðimizi ve bir kez daha sordum kendime sevdiðine sýmsýký sarýlmanýn
Ve “ Seni seviyorum” demenin neden bu kadar zor geldiðini.

Çünkü, insan hiç bilemiyor neler olacaðýný..Yarýný, bugünü, bir dakika öncesini, þimdiyi..Herþeye hazýrlýklý olmalý..En kötüsüne de en iyisine de..Çok zor..Daha zorlarý da vardýr mutlaka… Bütün umutlar sendeyken hiç birþey yapamamak..Yok olan hayatlar,tükenen insan yaþamlarý..
Bütün herþeye raðmen umutlarýný kaybetmeyenler… sonsuz sevgilerini yaþatanlar, sýnýrsýzca verebilenler..Usanmadan..Yorulmadan..Býkmadan..Karþýlýðýnda birþey beklemeden… Herþeye raðmen yaþayabilip mutlu olabilenler de yok deðil.

Aslýnda o kadar zor þu yazdýklarýmý yapabilmek..Herkesin harcý deðil..Çok güçlü karakter ister..Destek ister, anlayýþ ister, yürek ister, savaþ ister..Hemen herkes yapamaz belki de bunu. Hayatta güçlü olmak durumundayýz..Çok güçlü…



Belki de olduðumuzdan daha güçlü olmamýzý saðlayacak küçük noktalar var içimizde, hiç göremediðimiz. Üstleri kibirle, gururla, kaplý sevgilerimiz var daha önce dile getirmediðimiz.

Hayatýn içinde öyle çok insan yüzü var ki, ve de bir o kadar çok hayat hikayesi..Yaþam bir pamuk ipliðinde… bahsedilen çaresiz insan yüzleri ise özürlü çocuklar, insanlar, aileleri ve taþýdýklarý umutlar. Yaþam onlar için hepimize yüklenenden daha aðýr bir yük..