Günlerce yaðmur yaðdý, önemsemedim. Çünkü tam da aþkýmýn tökezlediði günlerdi. Belki biraz da bu yüzden, sadece kendime bakýyordum. Yaðmurun gökten yere yaptýðý yolculukta uðradýðý duraklar deðil de, bana geldiðinde nasýl yorgun durduðu ilgilendiriyordu beni. Yaðmur, benim için yaðmurdu. Topraðýn tüm benliðini su yüzüne çýkaran bir yaðmur...Yaðmurun sadece damlasýný deðil, bana geldiði aný seviyordum. Üzüntümün nedeni yaðmurun dinmesi deðil, yaðmur damlasýnýn buharlaþýp bedenimden ayrýlma ihtimaliydi. Susuyordum.
Bir gün yaðmur dindi, önemsemedim. Çünkü tam da aþkýmýn tökezlediði günlerdi. Bende sadece bu yüzden, çevreme bakýyordum. Uzun zamandýr beklediðim güneþ ýþýðýnýn, zilin çalmasý ile bir ok gibi bahçeye fýrlayan çocuklarýn saçlarýný nasýl okþadýðýný, kendisinden kaçýp gölgelik bir yere sýðýnmaya çalýþan insanlarý kucaklamak için nasýl kovaladýðýný, asfaltýn üstünde hayal bulutlarý yaratýp herkesi eðlendirmek için ne kadar büyük bir çaba harcadýðýný seyrediyordum. Beni ýsýttýðý aný deðil, güneþ ýþýðýnýn kendisini seviyordum. Gecenin karanlýðý deðil, güneþin uykusuydu üzüntümün nedeni. Susuyordum.
Öðlene doðru ev kapýsýnýn týkýrtýsýyla uyandým. Gelmiþti.Geç saatlere kadar ümitsizce gelmesini beklediðimi, iki dakikada bir ”ulaþýlamayan” telefonunu ýsrarla aradýðýmý hatýrlayana kadar geçen birkaç saniye için, neden burada, salondaki yeþil kanepede telefona sarýlarak uyuduðumu çözmeye çalýþtým. Salondaki aynanýn karþýsýna geçip yorgun yüzümde farklý iþaretler aramaya baþladýðým sýrada içeri girmiþti bile. Ayna’ya bakarken birisine yakalanmayý çocukluðumdan beri sevmezdim. Garip bir duygu kaplardý içimi. Ýþte o zaman da öyle bir duygu ile orada öylece kalakaldým. Utanç desem deðil, þaþkýnlýk desem deðil.... Bu kadar gecikmeseydi belki öðlen güneþinde saçlarý parlayan çocuklar gibi þaþýrtabilirdi beni... Güneþte parlayan saçlarýný sadece hayal edebilimenin verdiði sýkýntý ile, “Neredeydin?” diye çýkýþtým sertçe.
“Hiç buralardaydým.”“Demek öyle?!”
“ Evet, aslýnda ulaþabileceðin kadar yakýndaydým, görebilseydin...”
Böyle bir cevap beklemiyordum, hazýrlýksýzdým. Sustum.
Benden çok kendine söyler gibi:
“Belki de hiç geri dönmemeliydim.” dedi duyamayacaðým kadar sessizce...Yatak odasýnýn kapýsýnýn kapandýðýný duydum. O kýr çiçekli serin yorganýný sýkýca üzerine örterken ben ona sarýldýðýmý hayal ederek, “Uyuyacak; uyuyacak ve her þey düzelecek.” diye düþündüm.

Uyku kalesiydi onun. Uyku ile kimsenin arasýna girmesine izin vermezdi. Hep ilginç þeyler yaþardý geceleri, görebildiðim ve bilebildiðim kadarý ile... Bir sabah kahvaltýda, “Korkunç bir rüya gördüm dün gece!” demiþti “Anlatsana, ne gördün?” diye sorduðumdaysa sanki en mahrem sýrrýna göz dikmiþim gibi “Yok artýk, o kadar da deðil.” der gibi sert sert bakmýþtý bana. Uykusunda olup bitenleri asla ama asla tam anlamýyla öðrenemedim.
O günde uykusundan sýrtýnda bir yükle kalkmýþtý sanki...

Yüzünde çoðu zaman gördüðüm tatlý gülümsemeden eser yoktu. Zaman zaman hepimizin hissettiði gibi hiç uyanmak istemediði halde içeri dolan güneþ ýþýðýnýn etkisinden birdenbire uyanývermiþti. Kuþtüyünden bir havanda dövdüðü tüm sýkýntýlarý bir rüya tozuna dönmüþ sabah açýlan pencerden tüm rüyalarý uçup gitmiþti belkide, kim bilir... Kozasýydý uyku. Metamorfoza uðradýðý, var ile yok arasý bir mekan. Ýþte o sabah bunaltýcý rüyalarýndan uyandýðýnda, kendini dev bir kelebeðe dönüþmüþ olarak buldu…


” Ertesi sabah, ben üzerime giyecek bir gömlek bulmaya çalýþýrken, uçarak yanýma geldi.
Daha yeni kalkmýþtý.
“Günaydýn caným!” dedi gülücükler saçarak. Beyaz sabahlýðýnýn içinde parlayarak...
Sanki bütün o tartýþmalar, kýrýcý sözler ve düþtüðümüz durumlar tatsýz bir rüya, O’nun hayalleriyse gerçeðin ta kendisiymiþ gibi davranýyordu. Her þey yolundaydý; güneþ parlak, hayat güzeldi, ve biz, ikimiz, harikaydýk. Ýþin acý yaný, buna yürekten inanýyordu da. Birden, gerçekle baðdaþmayacak kadar çabuk bir el hareketiyle sabahlýðýnýn cebinden dörde katlanmýþ bir kaðýt parçasý çýkardý.
“Bak dün gece ne yazdým! Yeni öykümün baþlangýcý:

Ben çok kiþinin cesaret edemeyeceði bir þeyi yapýyorum, dedi kýz.
Anlýyorum, dedi oðlan.
Bunun karþýlýðýnda takdir görmeyi beklemek en doðal hakkým, dedi kýz.
Anlýyorum, dedi oðlan Tanýmýyorum, onlarý.Etrafýmdaki bir çok insan, küçük korkular beslemeye devam ederken ben cesurca yürüyorum, dedi kýz. Anlýyorum, dedi oðlan.
Ben varým, dedi kýz.
Anlýyorum, dedi oðlan, anlýyorum.
Ellerini, gözünü, gülüþünü, yürüyüþünü hayal bile edemiyor ve tanýyamýyor olabilirim.Her hangi bir bilgiyle donatýlmýþ deðilim, zavallýyým. Gecenin gerçeði deðiþtirmek isteyen ýþýklarý, gerçek zamanla hayal zamaný arasýnda köprü kurmaya çalýþýyor. Anlýyorum, dedi oðlan . Tanýmýyorum kendimi . Boþlukta yürüyorum. Su bardaðýna düþmüþ sinek gibi yüzüyorum. “Sevdiðin renk gerçek olabilir mi” diye soruyor bana ilkokul arkadaþlarým. Ben sizi tanýmýyorum ki diyorum.Hayal zamanýyla gerçek zaman arasýnda kaç saat fark olduðunu bir tek ben biliyorum ve o bende gizli kalacak. Bilgeyim, zavallýyým. Paranoyak bir aþkýn eþiðinde titriyorum,dedi kýz. Anlýyorum,dedi oðlan. Fýrýndan aldýklarý sýcak simitleri bitirene dek konuþtular.Gökyüzü yeni bir güne dönerken her þey ayna kadar gerçekti. Ellerine susam bulaþmýþtý ve birbirlerini anlamýyorlardý.

“Nasýl?”

-“Güzel,” dedim. “Gerçekten çok güzel. Ama þu kýsmý biraz muhallakta kalmýþ ne demek istediðin tam anlaþýlmýyor bence.”

“Keskin olmaya bayýlýyorsun deðil mi?” diye sordu “Köþeli olmaya, sert olmaya...
Senin yazdýklarýnda bile bu böyle. Her þeyi açýk açýk göstermek zorundasýn.
Okuruna güvenmiyor musun yoksa? Her þeyi gözlerine gözlerine sokmana gerek yok.
Býrak, bazý þeyleri de kendileri bulsunlar. Böylesi, iki taraf için de daha zevkli deðil mi sence? Öykünün içine okuru salmak ona da yaratacak, hissedecek düþünecek birþeyler býrakmak...

“Peki dedim. Gülümsedim.
“Senin için yaparým. Neden olmasýn?”


08.06.2004
Ömür Ýsfendiyaroðlu




BB>