“Kalabalýk Yalnýzlýk” kelimesi ilk etapta benden biraz yalpa yaptý…

Sonra döndüm bir kez daha okudum.

‘Hýh’ yine ayný þey…

Okurken bir yalpa var ama nedir?

Telaffuzumun düzgün olmayýþýndan mýdýr, cümlenin belagat kurallarýna uymayýþýndan mýdýr, nedir -henüz- çözemedim…

Bir kez daha Kalabalýk Yalnýzlýk’ý telaffuz etmeye çalýþýyorum; -hayýr, düzelmeyen bir sorun var- her okuyuþumda ayný patinaj…

Kitabý uzun süre elimde tutmuþ olacaðým ki; elimin karýncalandýðýný, hafif hafif uyuþtuðunu hissediyorum. Bir kitabýn kapaðýna/ismine bu kadar uzun bakýlýr mý/takýlýr mý bilemem ama ben baktým ve takýldým çünkü kitap; ilham perilerimi üstüme kýþkýrtarak, dünyanýn en zor iþini/yazma eylemini bana sevdiren Türkçe Öðretmenim Kemal Deniz’in 3. þiir kitabý…

Doðrusunu söylemek gerekirse bu gün hiç günümde deðilim, okuma þevkim yok, buna raðmen yine de 129. sayfalýk kitabýn/þiir kitabýnýn sayfalarýna dalýp gidiyorum…

“Ýster baðda olsun ister çöplükte/Gül dalýnda daima gonca gül açar.”

Gayri ihtiyarý; “vaay!…” diyorum. Ne anlama geliyorsa bu “vaaay” kelimesi…

Kemal Deniz’i iyi tanýrým, kendisi bir Türkçe/edebiyat öðretmenidir, aþk þairi deðildir belki ama…

Kendisi; “Kemal aþkta usta deðil çýrakmýþ” diyor.

Lakin “Aþk ortadan bölünmüyor” bilincine varacak kadar, aþkýn semtinde gezmiþ-tuzmuþsa bir insan…

Ya da aþktan sýrýlsýklam ýslanmýþsa bir insan; ‘o insan aþktan anlýyor’ demektir, ‘çýrak deðildir’, demektir…

Kemal Deniz’in bundan önce yayýnlanmýþ iki þiir kitabýný da okudum; bu kitabýnda da; þiir yazmak için þiir yazmamýþ Kemal Hoca…

Kemal Hoca; Kalabalýk Yalnýzlýk’la; gönül dünyasýnýn gel-gitlerini, kaprislerini, coþku ve sevinçlerini, çýðlýklarýný, nabzýnýn ve kalp atýþlarýnýn ‘týp týp’ atýþlarýna katarak iç dünyasýnýn dehlizlerini dýþa yansýtmýþ.

Bazen, çocuksu tavýrlarla; “Aç avucunu aç…/Yerinde sökeyim kalbimi/Avucuna koyayým/Al eline sev//Seni seven þu kalbi…” diyerek, sevgiliye adanmýþlýðýn beylik sözlerini sarf etmiþ.
Bazen de; “Baþýmý göðsüne dayayýp/Mahzunca…/Uyanýnca tatlý uykudan/Gönlümün derinliklerinde,/Yürek atýþlarýný/Duymak;/Seninle dolmak,/Hep seninle olmak istiyorum.” diyerek, sevgilinin, gönlünün yolunda kaybolmak istemiþ.

Bana sorsan ben hala kalabalýk yalnýzlýk’tayým…

Aslýnda bu cümle öyle sýradan bir cümle deðil, benden yalpa yapmakla birlikte bir gizemlilik var; ‘kalabalýk yalnýzlýk da mý olurmuþ’, diye soruyorum kendi kendime. Sonra kendi sorumu yine kendim cevaplayarak; ‘kalabalýk yalnýzlýk, olsa olsa bir þizofrenin yalnýzlýðý, ya da þairin yalnýzlýðý olur, diyorum…

Hem kalabalýk yalnýzlýk, sadece yalnýz olmaktan çok daha acý bir yalnýzlýktýr. Kalabalýk yalnýzlýðýn ne demek olduðunu, binlerce kalabalýðýn içinde kendini yalnýz hisseden insanlar ancak anlayabilir bir de þairler…