Bazı yazılar vardır, kimse okumasa da bir kenara not düşmek istersin.
Unutmamak için.
Kendine saklamak için.
İşte bu yazı da öyle bir yazı.
Beyza’yı bugün gelin ettik. Öyle büyük laflar edemem. Bu bir düğün günüydü evet, ama benim kalbimde küçük bir vedaydı. Çünkü bir çocuğun sana koşarak sarıldığı o günler, insanın yüreğine ayrı bir sıcaklık bırakıyor..
Ben Beyza’nın kahramanı mıydım? Belki de değildim. Belki de sadece birlikte güzel zaman geçirdiğimiz bir amcaydım. Ama o küçük eller bana sarıldığında, başka bir şeye ihtiyacım yoktu zaten…
Çocukken beni görünce gözleri parlayan bir kız çocuğu vardı. Onu gezdirdiğim günleri, istediği bir oyuncağı almak için bana sokulmasını, cebine harçlık sıkıştırdığımda gözlerindeki o sevinci… Unutmuyorum. Unutamam…
Bugün yeni bir yuvasına uğurlarken anladım ki, insan bazı anları o yaşarken değil, yıllar sonra özlüyor. Ve bazı şeyler vardır, içinde birikir, kimseye anlatamazsın. O yüzden yazıyorum. Kendi kendime. Belki bir gün bu yazıyı okurum da hatıralarım, zihnimden film şeridi gibi tekrar geçer diye… Yani bir sürü yeğenim var. Erkeklerden de evlenen oldu ancak, niye bilmiyorum kız çocuklarını evlendirmek tuhaf bir o kadarda başka bir duygu seline sokuyor insanı…
Hem seviniyorsun hem de insanın içinde ince, tuhaf, garip bir boşluk oluşuyor.
Bu kıskanmak mı?
Yok, değil, hiç mi hiç kıskanmıyorum.
Çünkü biliyorum ki bir çocuğun kalbine bir kere girdin mi, hep orada kalırsın.
Yeri değişir belki, ama silinmez diye düşünüyorum.
Bu bir veda değildi elbet. Beyza hep bizim canımız. Sadece hayat başka bir sayfa açtı ona işte o kadar. Onun mutluluğu, benim en derin duam…
Belki ben bu yazıyı yıllar sonra okurum. Belki bir gün o da okur.
Ve bilir ki, amcasının yüreğinde onun çocuk hali hep taptaze durur.
Bazı yazılar herkes için değil, insan bazen yazarken sadece kendine seslenir.
Bu yazı da öyle.
Bugünü kendime bu satırlarla not düşmüş oluyorum.
Unutmamak için yani.
Evet, bir kız çocuğunu uğurlarken, biraz eksilen bir amca olarak kendime düştüğüm not…
