Kafasýný kurcalayan milyonlarca surunun gölgesinde ve çevresini saran karabulutlar arasýnda fark etti masum bir aydýnlýðý. Yaþanýlasý tüm güzellikler geride kaldý derken, yaþanmamýþ güzellikleri hatýrladý birden. Umutlarýnýn önündeydi korkularý ve kokularýyla yüzleþiyordu attýðý her adýmda. Güvenini yitirmiþ, insanlýktan uzaklaþmýþtý. Sevmenin ne demek olduðunu hatýrlar gibiydi ama sevilmek neydi o ona o kadar uzaktý ki. Yanlýþlarýnýn türevini alýyordu boþ zamanlarýnda kadehinde Tanrýnýn yasak saydýðý, cennet vadisinden akan þarabýyla. Aðlamak istiyordu kimi günler, hýçkýrýklara boðularak, atmak istiyordu yüreðindeki acýlarý, savurmak. Ve olmuyordu… olmuyordu.. Ýnsanlýktan çýkmýþtý, çevresini dolduran insan kýlýðýna girmiþ hayvanlardan utanarak.. Hayvani bir dünyanýn ortasýnda insanlýk oyunu oynayan yapmacýk ve riyakâr karakterlerin arasýnda küsmüþtü dünyaya. Kendine sorduðu tek soru “ benim burada ne iþim var?” sorusuydu ve cevabý ekonomik dürtülere dayanýnca kendinden utanýyordu.

Yok olmuþ bir benliði yaþatmaya çalýþýyordu kimi zaman ve kaybolmuþ duygularý özlüyordu yalnýzlýðýnda. Sigara üstüne sigara yakar olmuþtu ve günden güne artan kadehlerle kýrk beþinde sonlansýn diye bu hayat. Ne bir eksik ne bir fazla kýrk beþ diyordu. Neden kýr beþti niçin kýr beþti hiç düþünmemiþti ama beklide o zamaný dolduracak kadar enerjisi kalmýþtý. Yorgun bedeninin sözcüsü dudaklarýndan sisteme savurduðu bin bir küfürle dik tutuyordu yüreðini. Yaþamak zor geliyordu böyle bir hiçe benzercesine. Doðan güneþe, geceleyin yýldýzlara aldýðý nefese bile öfkesi büyüktü. Kendini veba mikrobu taþýyan bir laðým faresi gibi görüyordu. Gittiði yere sorun taþýyan ve sorunlarýyla insanlarý sýkan. Onu hayata baðlayan kahkahalarý silinmiþti yüzünden. Günden güne eriyordu taze tatlý bir tebessüm eþliðinde.

Nasýl sýska bir çocuk mahalle arasýnda arkadaþlarýnýn oyununa alýnmazda, kaldýrýmda masumca oturur bakar yarý gözü yaþlý ve nasýl düþtüðünde acýr bir yerin ve sýcak bir dokunuþ özlemiyle için tutuþur ve sana dokunana senden baþkasý deðilse anlarsýn yalnýz kaldýðýný ve yaparsýn yalnýzlýðýn resmini iþte o yalnýzlýklarla boðuþuyordu. Sessiz bir yok oluþ ortasýnda kalmýþtý. Çevresini saran insanlar eþliðinde yaþýyordu hayatý umutlarý onlarýn umudu, sevinçleri onlarýn sevinçleriydi. Ama yalnýzdý iþte. Tükeniyordu tek bir heceyle, tükeniyordu yavaþ yavaþ. Hep dokunuyordu dertlere, dokunuyordu acýlara iyileþtirmek için ama yoktu iþte dokunaný yüreðine. Bilmiyordu kimse içindeki acýlarý kör karabasanlarý ve umuda dair hayallerini. Kýsa soluklu bir yaþama sýðan olaylar hengâmesinde savruluþlara gebe ve yarýnýndan bir haber yaþamýþtý hep. Hayat mutlu olma þansý vermemiþti ona uzun süreli. Biliyordu her mutluluðunun sonunda hüzün her inancýn sonunda karanlýk ve her umudu umutsuzlukla bitecek. Nedenler içinde yaþýyordu. Yok olmuyordu artýk, güç veremiyordu kendine, destek olamýyordu kendi kendine. Mutsuzluk tellalý giydi, yada kara haber haykýran suratsýz haber spikerini andýrýyordu. Aynalara küsmüþtü, gerçi aynalar mý ona küsmüþtü bilinmez. Sýska bir çocuktu hayatýn önünde ve kaybolmuþ bir hayat vardý ellerinde. Ne olduðunu nereden gelip hangi rotaya gittiðini bilmiyordu. Yalnýzdý, çünkü yalnýz gelmiþti bu dünyaya ve alýþmýþtý aslýnda yalnýzlýða ama yaþlanýyordu ve aðýr geliyordu yaþlýlýk bir bakýma. Okuyamýyordu örneðin, okuduðunu paylaþamýyordu dolayýsýyla eriyordu bilgi birikimi ve mutlu olamýyordu bir kitap bitirmenin mutluluðunu taþýyamýyordu. Lanet olasý bir iþ yerinde, kendini maydanoz sanan dünyanýn tek akýllý yaratýklarý olduðunu düþünen varlýklarla bir arada düþüncelerinin hükmü olmadan bir robot gibi çalýþýyordu. Günün yarýsýndan fazlasý o lanet olasý yerde geçiyordu saða sola saplanan gerçek küfürler ve çirkeflik kokan insaný duygularla. Yalnýzlaþmýþtý. Aslýnda yalnýz kalmayý bile özlüyordu kimi zaman. Ýþten bilindik bir vakitte çýkýp bir program yaparak planlý ve programlý yaþamak istiyordu hayatý ama olmuyordu. Kanýný emmek için tasarlanmýþ bu burjuvazi ona nefes aldýrmýyordu. Kestirip atmak istiyordu kimi zaman, o yýllar önceki hýrçýn tavrý ile ama gemileri yakacak ne cesareti kalmýþtý nede gücü. Nefret ediyordu iþinden, sadece iþini yapýyor hiç bir þey katamýyordu bu ortama. Onun içini acýtan sýkýntýsý daha da büyüktü. Düþüncelerine deðer verilmeyen aciz bir yaratýk misali davranýþlar içinde gelip geçiyordu hayat.

Nedenleri vardý bu hale gelmesinin, nedenleri vardý yok oluþunun ve nedenleri vardý kendi insanlýðýndan utanýþýnýn. Kahpelikler içinde elindekini avucundakini harcayarak tüm benliðinden vererek baðlandýðý iþi, mide bulandýrýcý nedenlerden dolayý yok olup gitmiþ akmýþtý ellerinin arasýndan. Ve þimdi onun emekleriyle onun umutlarýyla kendilerine hayat çizenlerin hayatýyla onun hayatý arasýndaki fark iç acýtacak boyuttaydý. Acýyordu yüreði. Hak etmediklerini yaþamak, hak etmeyenleri hak edilmedik þekliyle bu hayatýn savrulmuþluðuna býrakmak acýtýyordu yüreðini. Nasýl bu yürek acýsýyla yaþayacaktý her gün kendinle çeliþerek ne kadar yaþardý insan? Zevk alamýyordu, gülemiyordu iþte yüreði geniþleyerek. Baktý geçmiþine, nasýlsa geçmiþte þimdide aynýydý fark yoktu suratýnda oluþan iki buruþmadan baþka. Ve kanayan yüreði dýþýnda deðiþen hiç bir þey yoktu. Yorgundu ve çýkarsýzca tutunmuþtu hayata ve artýk tüm çýkarsýzlýklarýnýn bedelini ödüyordu. Yanlýþ yerdeydi bu siteme göre ve yanlýþ bir insandý.

     Tüm bu olumsuzluklar dolu olmuþ yaðarken tepesinden aþaðýya, bir bakýr sininin baþýnda yudumlarken þarabýný ve hayatýndan ömür çalan sigarasýndan derin derin çekerken düþtü aklýna yüreðini kývýlcýmla dolduran bir çift gözü düþündü. Elinde kalan tek sermayesini ona adayacak ve sevilecek ve sevecekti. Ona ondan fazla deðer verecek her fýrsatta arayacak yanýnda olacak sesini duymadýðýnda eksiklik hissedecek biri dedi kendince.yani onu onun gibi sevecek birini istedi yüreði. Boþ vermeyecekti onu, sesi titrediðinde onun kadar huzursuz olacaktý, sesini duymadýðýnda kararacaktý dünyasý ve özleyecekti çok ve hasreti yaþayacaktý. “ sen bitkin düþmelisin koklamaktan bir çiçeði o bitkin kalmalý sevilmekten” böyle yaþayacaktý sevdasýný dolu dolu.. Tatlý bir tebessüm savurdu bom boþ odasýna ve nerede dedi nerede. Ýmkânsýza yelken açmak gibi bir þeydi. Yeniden canlansa da içindeki ölü düþler onun sevdiði gibi kimse sevemeyecekti onu. Belki suçlanacaktý sevdasýndan ötürü ve gösterdiði ilgiden sýkýlacaktý karþýsýndaki yürek. Yâda bunalacaktý nefes aldýrmadýðý için. Saplantý sayacaktý bu duygu selini beklide bekli de anlamsýz gelecekti anlayamayacaktý. Güvenmiyor diyecekti, güvenmeyeceði bir insanýn elini tutacak kadar cesur olmadýðýný unutarak. Beklide kavgalar yaþanacaktý bu yüzden ve acýyacaktý yüreði tekrar tekrar ve susacaktý. Ve karþýsýndaki kabul edecekti susmasýný, “ ben susarsam biterim dediði günleri unutarak ya da ben buyum ben deðiþirsem yok olurum dediðini unutmuþ olarak.” Belki kendi deðiþtirmeye çalýþacaktý, karþýsýndakini kendi doðrularýndan sýyrýlarak yâda ne bileyim deðiþecekti belki zaman yok olacaktý bir anda. Kýsada olsa sevdiðini sevildiðini hayal etmiþti Hayyam tadýnda. Ve çýkarsýzca sadece gözlerini sevmek istemiþti bir kadýnýn o kadýnlýk onurunu ve yüreðini. Kimilerinden öte, bakmazdý bilmez neresine, kimilerinden öte sevdi mi Anadolu motifleriyle giyinik severdi tüm çýplaklýklardan uzak. Anlayamazdý insan olanlar bu sevdayý anlayamazdý. Bir sigara daha yaktý ve çekti ömründen ömür ve buluþtu dudaklarý yasak þerbetle. Bir yar dudaðýna olan özlem sargý yüreðini usulca ve hiç duymadýðý ir nefesin tadýný özledi ta derinden. Gözleri buðulandý, titredi yüreði ve tüm kaybolmuþluklarý, tüm kanayan yaralarý, tüm olumsuzluklara merhem olarak bir çift göz oturdu yüreðinin tahtýna. Ve temizledi onu bu düzenin kahpeliklerinden yavaþça. Ama dedi korkarak ama oda boðulacaktý sevda denizinde bir cana daha mal olacaktý korktu. Dayanýlasý bir þey deðildi bir insanýn yaþamýnda karanlýk bir leke olmak ve dayanýlasý bir þey deðildi hatýralarla yüzleþip durmak. Korktu içinde derin bir sýzý baþladý yeniden baþlýyordu her þey ama ne o önceki kadar güçlüydü bu hayat karþýsýnda nede asi. Yorulmuþtu ve dayanýlasý bir yaný da yoktu bu yorgunluðun. Bir dinginlik dedi beklide yüzümde bir gülümseme belki baþka olacak dedi kendice her þey çok güzel olacak dedi baþladý bir kaynaktan damla damla akmaya sevda. Coþkun sel yapacakta o bir çift gözün sahibiydi, kurutacak olanda. Zaman dedi bir yudum daha içerek zaman. Beklide baþlamadan bitecekti sevda mezarlýðýna defnedilecekti yüreðin. Beklide bir fidan misali dallanýp budaklanacak hayatýn en güzel yerine kopmaz kökler salacaktý þairin dediði gibi.

     Yeniden dedi kendince bir yudum daha çekerek þaraptan ve yeniden dedi bir nefes sigarasýndan çekerek ve yeniden merhaba dedi acýlara mutluluklara ve hayal kýrýklýklarýna. Ve yeniden merhaba uykusuz gecelere gözyaþlarýna hasrete ve yeniden merhaba yeni doðan güne yýldýzlarla aydýnlana geceye ve yeniden merhaba umuda aydýnlýða ve karanlýða ve merhaba yarýnlara. Ve merhaba ilk günlerde sabahlarý telefonda gördüðün senin yüzünde gülümseme uyandýran ve sonra bir anda kesilecek mesajlar ve merhaba sensiz geçmeyen zamanlarda unutulacaðýn günler ve merhaba anlaþacaðýn ve bir anada anlatmaktan yada anlaþýlamamaktan yakýnan bir yürek ve merhaba en masum sözler ve o sözlerde kaybolan zaman.merhaba yeniden baþlayan zaman. Ve merhaba kulaklarý saðýr eden ses tonlarý ve merhaba ben haklýyým sen haksýzsýnlar ve merhaba sevdaya dair her þey. Ýþte yeniden baþlýyor bir çift göze merhaba demeyle hayat. Ve yeniden baþlýyor var oluþla yok oluþun mücadelesi ve yeniden baþlýyor sarhoþluklar ve yeniden baþlýyor türkülere yüklediðin anlamlar. Ve biz kýldan kilim ve çul bir çadýr ve bir döþek ve birde yastýk yorganla yaþamayý istediðim hayatýn içine sevda giriyor yeniden. Siliniyor yüreðindeki tüm yaralar yerine yenileri açmak için ve baþlýyor hayat ve akýyor damlaya damlaya bir kaynak. Yeniden gözlerde ýþýldý, yürekte sevda yüzünde gülümseme ve yeniden titrek bir mum alevini andýran sen. Kendi ýþýðýnda karanlýðý yaþarken baþka hayatlara aydýnlýk olan sen. Al sana hayatýn en güzel e masum en þefkatli ve duyarlý hediyesi ve sor kendine ben bu güzelliði yaþayacak ne sevap iþledim diye. Al sana hayatýn en güzel armaðaný seçim senin yada o gözlerin sahibinin ya hoyratça tüket bu sevdayý yada koy yüreðinin en güzel yerine sevda sevda iç bu hayatý. Sevdiðin kadar sevilirsin demiþ þair; seviyorsan seviliyorsundur ve umarýmda öyledir. Sarýl o zaman sevdana sarýl, tut elerinden, aðladýðýnda aðla, endiþeye kapýldýðýn da ondan daha fazla endiþelen, aramadýðýnda ara delice tutma içindeki sevdayý bastýrma. Yaþa anasýný satayým sen, sen olduðun gibi. Sonunda acý olsa da sonunda ýzdýrap olsa da yaþa. Deðiþirsen yada yapamazsan içinden gelenleri daha fazla acý çekersin. Bakalým zaman sana neyi getirecek. Boðacak mýsýn sevdanda yoksa sen olmayý býrakýp acýmý çekerek mi seveceksin.

     Yeniden öðreniyorsun insan olmayý, yeniden öðreniyorsun hayatý ve bir baþka tatta bir baþka týnýda ve bir baþka dünyadasýn artýk. Kýymetini bil. Ve yaþa hiç yaþamamýþçasýna kahkahalarýnla þenlendir dünyayý, boðulsun göz yaþlarýnda insanlýk. Ve yaþa sen yeniden, her sabah doðan bir güneþ gibi ve unutma batmayacakmýþ gibi yaþa günü batarsan da tutun bir yýldýza ve sakýn kaybolma karanlýkta umut umut var o,l tutun hayata.

www.hamzaekiz.com