Tanýmadýðýnýz birine yaklaþýp saatin kaç olduðunu sormuþsunuzdur. Hatta tersi de olmuþtur.

Benim hastalýðýmdýr: Kolundaki saate bakan birini görürsem, dayanamam gider saati sorarým. Kiþi saatin kaç olduðunu öðrenmek için saate bakmaz. Ya niçin? Kaç dakika –ya da saat- kaldýðýný öðrenmek için bakar. Çok denedim. Ne zaman saatine bakan birini görsem, hemen yanýnda biter, bir de ben sorarým. Tuhaf bir þey olur o an: Saate tekrar bakar. Ýkinci kez bakmadan söyleyemez. Oysa daha yeni bakmýþtýr. Bakmýþtýr bakmasýna ama saatin kaç olduðuna deðil, “Ne kadar kaldýðýna” bakmýþtýr. Kaç olduðuna bakmýþ olsaydý, sorum üzerine bir kez daha bakmaz, hemen söylerdi.

Kiþi biriyle sözleþmiþtir, buluþacaktýr, saatine bakar. Otobüs, vapur bekler, saatine bakar. Toplantýdadýr, sýnavdadýr, sinema, konser kuyruðundadýr saatine bakar. Bakar bakmasýna da, saatin kaç olduðuna deðil de, kaç dakika kaldýðýna bakar. Önemli olan saatin kaç olduðu deðil, buluþacaðý kiþinin gelmesine, toplantýnýn bitmesine, sýnavýn sonuna, filmin, konserin baþlamasýna, otobüsün veya vapurun gelmesine kaç dakika kaldýðýdýr.

Saatine bakan birine, "Pardon, saatiniz kaç?" dediðinizde, tekrar bakma gereksinimi duyar. Çünkü soru yanlýþtýr. Soru, “Kaç dakika var?” olmalýdýr.

Bence zamanýn deðerini en iyi yürüyen insanlar biliyor. Çünkü size sorunuzun yanýtýný verirken yürümeye devam ederler. Harcayacak bir saniyeleri bile yoktur onlarýn.

Sahi, “Saatiniz kaç?”