Annem alelacele üstümü deðiþtiriyor, ben dýþarýdan gelen araba kornalarýyla, arkadaþlarýmýn çýðlýklarýný duydukça telaþlanýyordum. Annemin beni güzelleþtirme çabalarýndan sýkýlmýþ, kendimi biran önce sokaða atmak istiyordum. Bugün büyük geniþ bahçelerinden çýkmadýðýmýz Veysel'in sünneti vardý. Rengarek sýraya dizilmiþ arabalar, bizi gezdirmek için bekliyordu. Neredeyse tüm arkadaþlarým burdaydý, ama onlarla þakalaþacak durumda deðildim, çünkü gözüme kestirdiðim en öndeki kýrmýzý arabaya binmek istiyordum.

Alkýþlarla Veysel aramýzdan geçerek kýrmýzý arabaya, þoförün yanýna oturunca, Veysel'in babasý "Gidiyoruz, herkes binsin!" diye baðýrdý. Bu sesle bütün arkadaþlarým rakibim olmuþ, önüme geleni itip kakarak kýrmýzý arabaya ulaþmaya çalýþýyordum. Fakat geç kalmýþ, dolduðunu görünce, benim gibi dýþarýda kalanlarla arkadaki diðer arabaya hücum etmiþtik. Nasýl bu kadar çabuk dolabiliyor ve ben neden yetiþemiyordum? "Tamam doldu!" denildikçe diðer arabalara seyirttim, ancak hiçbirine binemiyordum. Dilim dýþarýda en son arabaya ok gibi fýrladým... Tanrým, dýþarýda bir tek ben kaldým, bir tek ben binemedim...

Arkadaþlarýmýn kuþ cývýltýlarýný duyuyor, elleri kafalarý camdan sarkmýþ, birbirlerine laf atýp þakalaþýyorlar, bense bir duvarýn kenarýna sinmiþ onlarý izliyordum. Önce kýrmýzý sonra diðer arabalar yavaþ yavaþ, kornalarýný öttüre öttüre kalktýlar. En arkadaki araba da gözden kayboluca, Veysel'in babasý derin bir nefes verip, yüzünde gülümsemeyle arkasýný döndüðünde göz göze geldik. Yüzü deðiþti, eðildi ve "Sen neden binmedin?" diye sordu. Mýrýltý halinde "Caným istemedi," diyebildim.