Hiç bitmeyen cinsten çeþitli büyüklükteki mumlar, saatlerdir yanýbaþýmýzda sessiz sedasýz titriyordu. Biz kafamýza çivilerle çaktýðýmýz sorularý sofraya indiriyor, insanoðlunu konuþuyor, oradan hayatýn gizemine ulaþmak için usanmadan açýklamalar getiriyorduk. O, karþýmda, yerde oturuyor, sen ayak ucuna yaslandýðým kanapede uyuyordun.

Memnundum. Ne baþýma aðrý girmiþti ne saatin kaç olduðunu merak etmiþ ne de uyku bastýrmýþtý. Konuþtukça açýlýyor, netleþtirmeye çalýþtýðýmýz sorular dallanýp budaklanýyor, gizemin büyüsünü bir türlü çözemiyorduk.

Sen arada bir kýpýrdýyor, konuþtuklarýmýzdan habersiz yer deðiþtiriyordun. Her yer deðiþtiriþinde düz ve bakýmlý saçlarýn dalgalanýyor, yastýðýn yüzeyini dolduruyordu. O zaman onlarý okþuyor ve elimi usulca alnýna býrakýyordum.

Bu tür konuþmalarý çok yapmýþtýk. Sanki þimdi daha önce olmadýðý kadar yaklaþtýðýmýzý hissediyorduk. Bu kez doðru iz üzerindeydik. Hayatýn anlamý az sonra gözlerimizin önüne serilecekti.

Ayaklarýn mý uyuþtu bilmiyorum, sen kýpýrdadýn. Saçlarýný alabildiðine daðýtarak öte tarafa döndün. Dizlerini karnýna çekince battaniye yetmedi, üzerin açýldý. Battaniyenin ucunu beline doðru çektim, ayaklarýnýn altýna sýkýþtýrdým.

Alevlerin yüzünde gezindiði arkadaþým, “Dikkat ediyorum, kýpýrdadýkça üstünü örtüyorsun,” dedi. Sana baktým. Gözlerimle yeniden üzerini kontrol ettim. “Uyanýk olmasýna gerek yok,” diye devam etti, “Eminim tüm yaptýklarýný algýlýyor. Hepsini hissediyor. Ona önemli biri olduðunu hissettirdiðin için bu kadar rahat uyuyor.”

Mumlarýn alevi titredi. Bir süre konuþmadýk. Daha sonra konuþacak hiçbir þey bulamadýk.