Çocukluðumun mahallesinde bir tek o yaklaþtýrýrdý bizleri yanýna: Metin Abi. Bizler henüz küçüktük ve bizden büyük abilerimiz ya bir istekleri olduðunda ya da zorunlu kaldýklarýnda bizleri çaðýrýr, yine pek yüz göz olmadan, yanlarýnda bulunmanýn keyfini çýkaramadan verdikleri iþleri yapardýk. Doðaldý bu; biz küçüktük onlar büyük. Ama Metin Abi baþka. Böyle olunca onu ne zaman görsek bütün takýp hücum eder, baðýrýþ çaðýrýþ etrafýný sarar, hemen o an tek tek takýlmalarýný gülerek dinler, minik beynimizle cevaplar yetiþtirirdik. Bize takýlýr, bize dokunur, bize gülümserdi. Oluþuveren o küçük çemberde ne büyük dünyalar yaratýr, ne ülkeler dolaþýr, ne maceralar, ne insanlar tanýrdýk. Ama bilirdik, hepsi uydurmaydý. Ne çýkar, biz de o kadarýndan anlardýk zaten.

Bir gün Afrika'nýn balta girmemiþ ormanlarýnda korkusuzca gezdirirdi bizi Metin Abi. Öbür gün Avusturalya'nýn tepesinden uçakla geçerken sarkýttýðýmýz iplerle aþaðýya süzülür, kötü adamlarýn canýna okumaya giderdik. Hayaldi hepsi, yalandý dolandý, ama tam da bize göreydi.

Sýcak yaz günlerinde sýðýnacak eþik ararken birden onun açýk penceresinin uçuþan tülleri arasýndan, akordiyonunun sesi gelir, koþar, penceresinin altýna çöker, o günün beðenilen, bizim de gözdemiz olan þarkýlarý çalardý. O Metin Abiydi. Bizim Abimizdi. Bizler küçüktük, bizden büyük abilerimiz bizi yanlarýna yaklaþtýrmazlardý.

Ne olurdu sanki, her mahallenin bir delisi olacaðýna, bir Metin Abisi olsaydý...