Sen her baharda gelip durursun karþýmda,
Dikilir baþýn, baþým konulacak topraða,
Tane tane zümrüt yeþili yapraðýnla,
Dikilip durursun karþýmda.

Tertemiz kokularýn dolar þakaklarýma,
Alýr götürürsün beni sevda diyarýna,
Biter hasretim, umut dolar yarýnýma,
Ömür katar, ömrümce beklediðim sevdama.

Esmer topraðýn beyaz tenli bebeðisin,
Ýncinirsin vuramam ki ellerimi sana…
Halin baþka, kainatýn güzelisin,
Ömrümün sevdasýný alamam ki avuçlarýma,

Hazanla kurur eðilirsin karþýmda,
Sen solma, hep öyle kal beyaz duvaðýnla,
Baþ kaldýr zamana, gitme uzak diyarlara,
Beni acýmasýz özlemlere býrakma.

Ama çaresi yok, emsal yok ki zamana,
Kuramazsýn saltanatýný sen de dünyaya,
Bir baharla dönmek için bakýp ardýna,
Gidersin düþmaným hazanýn kollarýnda.

Gitme, gitme ömrümün sevdasý býrakma,
Döndüðünde bulamazsýn beni baþucunda.
Bulur muyum sanýyorsun, böyle bir sevda daha,
Seni bunca seven bir aþýk gelmez ki kainata.

Al toprak üzerinde sen bembeyaz,
Altýnda ben, eskiyen kefen beyaz.
Sen beyaz, ömrümün sevdasý beyaz,
Üzerimizde uyuyacak kar beyaz.

Özleyemem seni kefene dolan toprakla,
Senin olsun rengin olsun eriyip akan karda,
Sen git, sevdanda gitsin,
Ömrümün sevdasý bitsin.

Yok yok bitmez, bitemez ki ömrümün sevdasý,
Baharda sen yine gel, bekle cansýz baþucumda,
Hazana kadar gitme bekle beni mezarýmda,
Dostum olan hazanla gel uzan yanýma,
Kar örtsün üzerimizi bembeyaz yorganýyla,
Örtülsün ömrümün sevdasý,
Kimse bilemeden örtülsün,
Üþüyemeyenlerin üzerine örtülsün.


Ahmet Öztürk
__________________