19. Mektup

Bazen þaþýyorum kendime. Ne haldeyim bilmediðim bir hal içinde nefes alýp veriyorum. Ne ölü olduðum belli ne diri. Ölü ile diri arasýnda ne fark var ki. Sadece nefes alýp vermekten mi ibaret hayat. Bir insan kaç çeþit hayat yaþar, kaç çeþit insan var bu yer yüzünde. Bu yer yüzünde öðrenmemiz gereken kaç çeþit insan kaç çeþit ilim var. Sevgi ilmi, acýlar ilmi, ayrýlýk ilmi, ihanet ilmi… bir çoðu ne kitaptan öðreniliyor nede bir aðýzdan. Baþa geldikçe yaþadýkça öðreniyor insan. Öyle sýrlarý öðreniyor ki insan. Dilsiz dili dahi öðreniyor. Suskunluk nedir. Niye susulur ki ve daha neler neler var þu yer yüzünde öðrenmemiz sormamýz bulmamýz gereken. Sanki öylesine düþünüyor öylesine kendi kendime muhabbet ediyorum. Çoðu zamanda muhabbet yerine kendimle savaþýyor kendimi daraðacýna asmak için vicdansýz bir hakim gibi yargýlýyorum kendimi. Bazen seni bazen de kendimi gönlümün dar aðacýna asýyorum. Acýmý benden baþka bilen yok ey sevdiðim. Bunca uzun süren hüzünlerden sonra var sende bilme. Sende bilme sevdiðim, bilme.
Her þeye raðmen yine sevdan bende. Ben senin sevdanýn ellerinde yaþýyorum. Can evim can damarým senin sevdan oldu. Acýda olsa tatlýda olsa bir sevdam var onu yad eder onunla geçinip gidiyorum artýk. Keþke sevende sevilende mutsuz olmasaydý. Yara alýp da acý çekmeyen kaç varlýk var ki. Kýsa bir süre içinde unutsaydým adýný sevdaný bir kalemde silip atsaydým belki de sevgiye ait bir acý taþýmayacaktý yüreðim. Belki de yaralarým çoktan iyileþecek yeniden yeþillenecekti sevda güllerim. Bir çýrpýda unutsaydým elbette sevdim diyemezdim. Umursamaz güler geçerdim deðil mi. Eðer unutsaydým bunun adý ne aþk olurdu nede aþkýn diðer yüzünü görmek olurdu. Kan revan içinde kalsak da yine de seviyor iþte insan.
Yine sevda deryasýna senin uçsuz bucaksýz hayaline daldým. Beynim sýralý sýrasýz düzenli düzensiz düþünceleri art arda gözlerimin önüne getiriyor. Dünyanýn en büyük sinemasýnda hayat filmimi izliyorum. Sadece iki kiþi var. Biri sen biride üzülen geçmiþinde bir parça mutlu olan ben. Ah þu beynim ne büyük kayýt mekanizmasý böyle. Ne anlarý neleri gizlemiþ bir köþesinde. Silip atmamýþ bekletmiþ. Peki niçin ve niye. Sonsuza yakýn bir hýzla hemen geçmiþe anýnda baðlanýyor yeniden kare kare gözlerimin önüne seriyor rollerimizi.
Geçmiþte onca mesut anlar kadar can yakan anlarýmýzda olmuþtu. Seninle geçen her mutlu kare þimdi acý acý seyrettiðim anýlar oldu. Bu düþüncelerle geçmiþi hatýrlamakla gönlüm kaç defa daha yanacak bilmem. Gönlüm bir sana birde bu acýlara görünmez tellerle baðlý. Yine de bu acýlarda aþkýn acý bir lezzeti var. Sevmenin en acýsýný tatsam da yinede güzeldi yaþanan günlerimiz. Ve sonrasý gelmedi iþte. Sonrasýnda bitmek bilmeyen acýlar elemler geldi. Þimdi bir türkü var dilimde hep yalan hep yalan diye. Bitmeyen bir türkü. Kaybolup giden günleri bu þarký ile anýyorum çoðu zaman. Sen gittin, sanki giderken tüm güzellikleri cebine koyup gittin. Oysa sevgi de cana deðil canana kýymet verilirdi. Canýn yansa da can yakýlmazdý. Ýyi tarafýndan bakýlýp hoþ görülüp affedilirdi. Yine inanmamanýn bedelini ödedik iþte. Hem de en aðýrýndan bir bedelle ödüyoruz. Ne zaman biter bu bedel bilmem. Ne büyük kör bir ummana düþtük. Ne tarafa dönsek ýþýk yok umut yok. Boðulmamak için çýrpýnan zavallý bir varlýðýz artýk. Ayrýlýkta aþkýn bir parçasý aþk kadar büyük bir umman ayrýlýk. Dün düþünceler umutlu ve aydýnlýkken þimdi karanlýk ve umutsuz. Sevmemin sevilmenin en güzel hazzýna erdim derken, þimdi sevmenin ve sevilmenin en berbat acýsýna düþtüm. Her þey ak pak iken þimdi kirli ve karanlýk. Umutsuz insana ýþýk dahi karanlýk geliyor.
Ve zaman her insanýn sevse de sevmese de içine kýsýlýp kaldýðý ilahi varlýk. Þimdi hiç ummadýklarýmý ve düþünmediklerimi getirdi. Sen gittin huzur gitti mutluluk bitti. Ardý arkasý kesilmeyen dertler geldi. Dertler bir örümcek aðý gibi her yanýmý sardý. O dertler kalbime mesken oldu. Hayat iþte insana neleri öðretmiyor ki. Bir acýnýn yerini baþka bir acý alýyor. Bir acý bitiyor birisi baþlýyor. Yine sen yine senin elemlerin. Yalansýz saf sevdalar insaný mutlu yaþatýrmýþ. Yalaný dolaný olan bir sevda çürük bir ev gibi yýkýlýrmýþ insanýn baþýna. Saf dostlarýn sevdasý oluyor. Her dost ne dos doðru dost oluyor nede saf bir dost. En büyük dost dediðine dahi insan bel baðlamalýymýþ.