21. Mektup

Bugün bir hal dostuyla ayak üstü biraz hasbihal ettim. Daha sohbetin baþýnda çok deðiþtiðimi söyledi. Ne kadarda erken bir tespitti bu. Hep dost gibi dost dediðim dostum, nasýlda unutmamýþtý dostunu. Bir bilseydi neyin nasýl deðiþtirdiðini beni. Apayrý tertemiz bir dosttu o. Temiz gönlü kolay kolay yanýltmazdý kendini. Hatalar deðil çareler arardý. Oysa sen ve ben hata üzerine hatalar inþa ettik gönül yuvamýzda.
O güzel insana diyemedim söyleyemedim. Mutluluk sevmekle olur diye. Sevmeyen insan nasýl deðiþmesin ki. Yüzü nasýl hüzün perdesine sarýlmasýn ki. Boðazýmda düðümlendi kaldý. Mutluyum huzurluyum diyemedim. Hayat iþte deyip geçiþtirdim. Sevgi gibi mübarek bir kelimeyi unuttuðum günden beri sanki lanete uðramýþ bir varlýða döndü her yaným. Sevmek, sevdiðinin içinde devleþmesi, adýna hayaller inþa edilen, aþký büyüyen alazý, her þeyden güzel görünen ulaþýlmazlýðýnda çýldýrýlan varlýk. Gönle teselli eken umut ýþýðý veren sevgilinin yokluðu. Sevmek hayatýn en önemli biricik gayesi. Sevginin olmadýðý yerde yalnýzlýk oluyor. Çekilmez dayanýlmaz ama dayandýðýmýz bir yaþam oluyor.
Nasýlda üzüldü dostum. Ne dese de teselli etseydi acaba beni. Benim gönlüm teselliye dahi kapanmýþ ne dese fayda etmezdi.
Anlatsam ne deðiþirdi ki. Dostlarýnda elinin kolunun baðlandýðý bir yer vardýr ya iþte oda öyle bir yerdeydi þimdi. Anlatsaydým derdimi o da boynunu büker gönül iþi bu, akýl sýr ermez derdi belki. Gönle kim merhem verebilir ki tabibi kimdir bileni var mý?
Ellerinle gönlüme zehir döküp gittiðin günden beri bilsen ne halden ne hale düþtüm. Ama bilme öðrenme, acýnýlarak bakýlmak, hele hele senin acýman daha beter eder beni.
Dostuma tek kelime edemedim. Aþk derin bir yara oldu diyemedim. Bu büyük mutsuzluðum sevdamdandýr diyemedim.
Ayak üstü eskimeyen dostlarý sorduk birbirimize. Birkaç parçada eskimeyen güzel anýlarý anlattýk birbirimize. O eskimeyen güzellikleri anlatýrken aklýmdan yine sen geçtin. Eskimeyen ama acýlara dönüþen günler düþtü aklýma.
Veda aný gelipte elini omzuma koyduðunda çocuk misali rüyadan uyanýr gibi irkildim. Bir süre öylece onun kaldýrýmlarda mutlu yürüyüþünü seyrettim. Sonra bedenimi taþýmasý zor taþ çuvalý gibi sürükleyerek, aklýmýn bir köþesinde seninle sessizce konuþarak rast gele caddeleri öylesine dolanýp durdum. Ýnanmanýn acý bedelini yaþadýðým her an ödüyorum artýk. Belki de senin inanmamanýn bedelini ödüyorum. Oysa etle týrnak gibiydik derdin. Neden ayný acýyý yaþamýyoruz ki.
Beynimde aciz sözlerle öylece yürüdüm, yürüdüm kalabalýklar içinde bir baþýna yapayalnýz. Belki de derdime dermanlar aradým. Belki de derdimi yolcu etmek için, onu bir kuytu köþeye býrakmak için öylesine yürüdüm. Tanýmadýðým simalara boþ boþ bakarak çiðneyip yürüdüm durdum zavallý kahýr dolu kaldýrýmlarý.