Bu büyük acýmasýz bir yalnýzlýk çaðý
Hiç kimseler yok bu yüzden
Olanlar da kimsesiz zaten
Gece olmuþ küçük olan o oda daha da küçülmüþ sanki, oturdum…
Alttakinin gözü var üstekinin bilmediðim bir karanlýðý
Bu büyük acýmasýz bir yalnýzlýk çaðý
Tanýyamýyorum kimseyi
Kimse de beni tanýmak istemiyor
Bu yüzden hiç kimsesiz bu þehir, bu bina, bu adam, bu kadýn
Anlatýlanlarýn hiçbir yerini anlamadýn
Otur, oda küçük...
Alttakinin gözü var üstekinin bilmediðim bir karanlýðý
Bir de sallanan bir ip odanýn orta yerinde, bu ne görgüsüzlük
Her gece hep ayný gürültü kopar alýþamadým korkuyorum
Önce alttaki sonra üstteki ve ben
Hep ayný sýrayla, sanki gizli bir saldýrý planý bu
Oysa biz hiç tanýmýyoruz birbirimizi, bu þehir de bizi
Erken çocuk sesleri geliyor, bunalýyorum
Bütün seslerden, bütün gürültülerden bir anda kaçamýyorum sýkýþtým
Oturuyorum ipli sandalyemde, okyanus gibi gürültülü her yaným
Alttakinin gözü var üsttekinin bilmediðim bir karanlýðý
Öðleye doðru þehir uðultuyu yutuyor
Korkunç bir sessizlik doluyor insanýn içine
Ama hep daha içeriye...
Acýnýn uyuþturucu etkisinde tanrýyý arýyorsun
Bulamýyorsun hep, hep daha içeri bakýyorsun ama yok,
Her yerde olan tanrý yok iþte o an içinde yok!
Durmadan düþüyorsun...
Alttakinin gözü var üsttekinin bilmediðim bir karanlýðý
Beton yýðýný altýnda yaþýyorsun
Neden bu yýðýný üzerine aldýn da çýktýn sokaða
Biliyorum, her yer çok soðuk tanrý yok, hiç kimse yok...
Bu yüzden bu þehir de insanlýk kazýldýkça gün ýþýðýna çýkýyor
Kocaman bir enkâzýn altýnda ölümden dönen bir ýrk olmuþuz
Oturmuþum ipli sandalyemde ýslýk çalan rüzgarý dinliyorum
Baþka hiçbir þey yok...


Alican Doðar