Öylece çýkýp gittin diyelim. Kimseye danýþmadan, sonunu umursamadan, yanýna bir adres bile almadan. Geri dönebilecek misin? Bilmek istemedin, öylece çýkýp gitmek sandýn her uzun yolu. Parasýz kalýp sigaran olmadýðýnda bile öylece çýkýp gitmek bu dedin. Bütün olanlarý vurdumduymaz yaþanýlan, türkü kokan, dumanlý yýllarýna benzetip, böylesi daha iyilerle avuttun kendini. Ölümcül sözcükler biriktirmekten aðýrlaþan kaleminle yazdýn durmadan. Ne yazdýðýný umursamadan. Peki öylece çýkýp gitmek korkusuz mu yaptý seni? Acýdan koþarak kaçýlmýyor diyen de sendin, acýdan koþarak kaçmaya çalýþan da sen… Sevgi de olsun istedin mutlak yalnýzlýðýnda.

Gecenin aykýrý dekoru oldun, durduk yere çýkýp gitmelere benzedin. Oysa herkes sadece güne uyanmaný istedi senden. Erken uyanmaný istedi… Okuduðun kitaplar, oturduðun sofralar kadar kahramanca hazýrlanmamýþtý. En büyük kahramanlýk hikayeleri sofrandaydý ama sen hep gece okuduðun kitaplar sandýn kahramanlýðý, çünkü anlamadýn. Anlamadýn çünkü karanlýða çekiyordu ayaklarýn. Gençliðinin kirli bahçelerinde çok oturdun, manzara aldattý seni.

Öylece çýkýp gitmek istedin, ben suçsuzum demek içindi bütün hatalarýn. Hoþuna gidiyordu suçsuzluðunu baðýrmak. Gözlerin, kimin dönüp bakacaðýný merak etmekten açýk kalýrdý. Oysa acýyla baðýrmak kör ederdi gözleri. Ama sen baþka aðlýyordun, aðlamak sýradan bir ihtiyaçtý senin için.

Evet aðlýyordun,
Ama kanamýyordun!
Ya da bazen kanýyordun ama anlamýyordun.

Öylece çýkýp gitmek istedin. Sonra bu gitmeler sevgiyi suçladý, kendine küsüverdin. Zaten eskiden de anlamak dinlemek istemezdin. Ama bu yalnýzca çýkýp gitmek deðildi iþte, terk etmekti bu! Söyle þimdi, yanýna bir adres bile almamak cesaret miydi? Yada telefonlara çýkmamak? Yüzlerden, seslerden, isimlerden kaçmak neydi? Kanýyordun ama anlamýyordun…

Göz yaþlarýn yüzünü, çýðlýklarýn ruhunu yýrtýyordu. Týrnaklarýnla sýkýyordun kalbini, ömrün çürüyordu. Dayanamýyordun, öylece çýkýp gitmek diyordun ama ölmekti bu. Son gitmekti…



Alican Doðar