Çok uzun gecelere bölünce hayatý daha bir karanlýklaþýyor gece. Sahipsizliðe uzanan bir yola kýrýyorsun direksiyonunu. Yalnýzlýk kadar soðuk bir þey gelip oturuyor içine, hal böyleyken ne zaman neyi düzeltmeye çabalasan, o çok eski acýlara yapýþýp kalýyorsun.

Yanlýþlýða doðru adým adým yürümek gibi geliyor çýktýðýn her gezinti. Gezdiðin dolaþtýðýn her sokakta insanýn kendini acýtabilmesinin türlü yollarýný görüyorsun çýplak gözle. Dün evine uzak kalmayý seçiyorsun istemeden. Bu anlýk seçimlerin onun kalýn duvarlarýyla savaþýyor o bölünmüþ gecelerinin uzamýþ hayatlarýnda. Bu yalnýzlýktan çok sonraki bir özlem hali. Bir yürek kanamasý içinden çýkýp giden.

Seçilmiþ bir iki þiir son intihar gecesinin baþ köþesinde unutuluyor. O mýsralar yüzünden mi ölüyor her defasýnda insan. Anlamýyorsun… Özetliyor aslýnda donuk bakýþlar, donuk býrakýlmýþ anýlarla birlikte bizim olan hayattan çýkýp gidiyor. Bizim sandýðýmýz hayatta biz yalnýz kalýyoruz. Anýlarla yaþanýlanlarla ve acýlarla elbette. Yarýn bu mýsralar ne anlatacak, yarýn kimi yaralayacak belli deðil. Yarýn ne olacaðýnýn ürpertisiyle dokunuyor parmaklar tuþlara.

Yine de ýsrarcý bir tekrarla gelip tartaklýyor hayat. Uyandýrýyor ansýzýn düþten ya da herhangi bir yükseklikte yaþadýðýmýz düþüþten. O an niye diyoruz, neden o hayatýn bir parçasýyýz ki? Neden hala tutunuyoruz bir kenarýndan. Yoksa böldükçe hayatý gecelere kararan hep içimiz mi oluyor. Böldükçe gecelere hayatý; hayat bizden intikam almak için mi geri geliyor.

Tutuyoruz bir sevginin ucundan ya bir sevgilinin elinden. Sonra ansýzýn çalan kapýya koþuyoruz, biri inadýna basýyor zile. Ölüm gibi telaþla… Gidip kim olduðunu soruyorsun ama o bilmez kim olup kime geldiðini. Ama senin ziline basmýþtýr iþte. Bütün korkularýný uyandýrmýþtýr artýk. O yetmezmiþ gibi bir de telefon çalar ve hiç tanýmadýðýn birini telefona çaðýrmaný ister. Ne yapacaðýný bilemezsin. Sonra yanlýþ numara diyip kaçarsýn evinden, sokaðýndan hayattan. Bu nasýl bir tesadüf ki, benim herkeste bir adresim var diye telaþlanýrsýn. Ama herkes yanlýþlýkla diyor nedense. Pardon, yanlýþ oldu galiba diyip seni yapayalnýz býrakýyorlar yine. Oysa sen de birilerinin aramasýný istiyorsun. Ama hep yanlýþ numaralar seni arýyor. Hep tanýmadýk sesler, hep yanlýþ iliþkiler oluyor. Oysa bir kiþi de seni arasa, yanlýþlýk olmasa. Sen o adreste oturduðun için sana gelmiþ, seni aramýþ olsa…

Baþkalarýnýn gelip kanattýðý yerden baþlasak. Eski acýlardan o andan itibaren kurtulma mücadelesine baþlasak. Yarým býrakmasak bu defa baþladýðýmýz hiçbir þeyi. Ama çok uzun gecelere bölünce hayatý karanlýklaþan gece gelip içine çöküyor. Ne yapýlmasý gerekiyorsa yapýlamýyor o an. O an bildiðin bütün cümleler, bildiðin bütün dualar akýp gidiyor aklýndan. O yoklukla nasýl baþa çýkýlýr diye gittiðin bütün hayat derslerini unutuyorsun nedense. Ýçinde kalmýþ mý diye son iyilik kýrýntýsýný arýyorsun. Ýçinde ondan kalan bir ýþýk, bir çýkýþ arýyorsun. Oysa o gittiðinden beri içinden çýkýlacak tek yol kalmamýþ. Ýnançlarýn göçük altýnda, onun hayaliyle kapanmýþ bütün o kurtuluþ yollarý. Bütün hava delikleri terk etmiþ seni.

Þimdi oturup yardým mý beklesek. Yoksa içimizdeki karanlýða dalýp bir ýþýk bir çýkýþ mý arasak?


09.12.2005
12:46


Alican Doðar