Susmadýk biz hiç, deli gibi haykýrdýk dünyaya yanlýþlarý. Kahramaný olduk geçmiþin. Neyi, ne için yüklendiðimizi bilmeden ezdik ruhu, susmadýk, ama çýlgýncasýna düþtük kendimize. Bakýþlar hep üzerimize taþýdý nefreti, sigaramýz kiri… Aþkýmýz sevmeyi anlatýrdý, çekip gider gibi yapardý. Paha biçmedik ki kaybettiklerimize, göze almadan da giremez miydik savaþa? Kör kýrýk kalem týraþlarken yonttuk kendi kendimizi. Ezberimizde kýrýk þiirler, ellerimizde olgunlaþmamýþ basit gülücükler, hafta sonlarý kaçýp gitmeler, susup tükenmeler. Biz miydik; bizi eritip bitiren, tükenip, yok eden? Bozuk para misali kutuya atýlan da hep ödünç aþklarýmýz, ait olamadýðýmýz ama bir araya atýlan özlemlerimiz, kimliklerimiz… Sorgulardan dönen yorgun, terli bünyelerimiz. Yukarýdaki sevgileri sevebilen yarý baygýn, yarý uyanýk, yarý yaþýyor halimiz… Hep duvarda duran sýkýcý bir dur emriydi, yada git kendini vur emri. Bas bayaðý bitiyorduk iþte… Yok olmaya yüz tutmuþuz, kime ne kadar acý sýðdýrýp kaçabileceðiz sanki. Kimi, ne kadar kýsa zamanda aþktan öldürebileceðiz sanki. Nasýl sonsuz ve uðursuz bir gölgeye sakladýk kendimizi. Bak göz yaþlarým yüzümü kanatýp gidiyor, bak nefes alýþlarým boðazýmý… Bak ben beni vurup, çýkýp kapýdan gidiyorum. El salla sadece… bak öylece ardýmdan… Sadece buydu aþk, bu kadarýna sýkýþýp kalabilmekti. Bu karmakarýþýklýkta bile kendini öldürüp gidebilmekti. Ben de öyle yapacaðým, kendini kahraman sanan herkes gibi…

Þimdi þuracýkta, kül tabaðýnýn içinde unutulmuþ bir sigara görünce, kimden döndüðümü biliyorum. Ruhumun çatýrdadýðýný duyar gibi oluyorum. Kaç gece öncesine dönsek acaba, kaç ömür önceye gitsek, kaç kiþiyi sevip, kaç kiþiyi öldürüp, yine kendimizi oynamaya çalýþsak. Rüyalarým ellerimin arasýndan akýp giderken evimi sorguluyorum. Öfke savaþlarýmýzýn açtýðý yaralara düþüp, boðuluyorum… her defasýnda, ama her defasýnda çýkýp giderken, þuracýkta kül tabaðýnda duran ölü izmaritleri görüp, kendimi söndürüp kaçtýðým aklýma geliyor. Kaç umursanmaz hatam yüzünden, böyle bir oyunun kýrýlan oyuncaðýyým ben!.. Kaç kolu koparýlmýþ bebeðin acýsýyým, kaça bölünmüþ ruhum, kaç odaya daðýlarak evim diye yaþýyorum. Soruyorum þuracýkta kül tabaðýnda duran yarý baygýn izmaritime ne kadar kaldýðýný, ömrümden ne kadar daha çalmasý gerektiðini soruyorum ýsrarla. Sadece iyi kalpli sessizliðime kaçabildiðimi biliyorum. Orasý var bir tek beni kabul eden.


Alican Doðar