Çok zor sesindeki yabancýyý tanýmak. Sanki oturup yeniden yazmýþsýn kendini. Yeniden oynamýþsýn o eski oyunu. Renklerin, tatlarýn, kokularýn ve en acýsý bedenlerin yerlerini deðiþtirmiþsin. Çok baþka bir yüz olmuþsun aynanda, tanýyamýyorum artýk seni. Kazayla da olsa içindeki enkâzýn altýnda kalmýþsýn sen.

Bazen yardýma muhtaç hissediyorsun kendini ama gururun hâlâ savaþçý, hâlâ kadýnlýk zýrhýn var üzerinde, boþluklarýnýn prensesisin sen muhtaçlýðýna asla boyun eðmeyen. Ama ne yazýk ki, o büyük boþluk saklý iyiliklerini de çalmýþ bir öðleden sonra. Bir þey olmaz diye içine attýklarýn, küçük diye dönüp onarmadýðýn o eski acýlarýn, parçalanmana karþý çýkmayan çatlak sesin seni ýþýksýz býrakmýþ.

Ýçinden kimsenin gelip almayacaðýný sandýðýn küçük kýz çocuðunu, kusursuz bir yok oluþun içine hapsetmiþsin, artýk dinmez göz yaþlarýn... Sokaklarýndaki çocuk seslerini çalmýþlar senden, saklambaç oynayan çocuklarýný çalmýþlar. Yaralamýþlar anneliðini… Felaket deðil de nedir bu? Parklara sýkýþmýþ ömrün, çocukluðunun sallandýðý salýncaklardan düþmüþsün yeryüzüne, cennetten.

Kusursuz sandýðýn doðrularýn tamamen yalnýzlýða düþürmüþ seni. Karanlýk þahit olmuþ hep yanlýþ yüzleri aldatmana. Aldattýkça alýþmýþsýn aldatmalara… Ýþtahla kanamaya býrakmýþsýn kendini. Ayrý acýlar her nasýl olmuþsa içimizdeki ayný sevdalarý kanatmýþ. Benim de dinmeyen iltihaplý göz yaþlarým var…

Bir türlü kendimiz olamayýþýmýz, baþka yüzleri takýp aynalarda kendimizi aramamýzdanmýþ meðer. Ayrý acýlar her nasýl olmuþsa bizi ayný enkâzýn altýna itmiþ. Meðer sesim senden de yabancýymýþ bana, sanki hiç tanýmamýþým kendimi. Tatlarýn, kokularýn ve en önemlisi bedenlerin yerlerinin deðiþmesi o baþka yüzü sen sanmama neden olmuþ. Ne denli kýrýldýðýný aynanda görememiþim...


Alican Doðar