Ýki masa devrilmiþ. Diðer üçünün yerleri deðiþmiþ, konduklarý köþelerden farklý yerlerdeler. Sandalyeler de... Birkaçýnýn ayaðý kýrýlmýþ gibi. Tamirat gerektirir herhalde. Üç beþ servis tabaðý, bir porselen kase ve raký bardaklarý paramparça...
Dün gece burada bir kavga oldu. Biz kavga ettik. Ben, Salih ve Ali. Üç koca adam. Çocuk gibi.
Meyhaneye gelirken karþýlaþacaklarýmý kestirmeye çalýþýyordum. Bunu yola çýkmadan önce düþünmem gerekiyordu aslýnda. Nasýl özür dilerim, söze nasýl baþlamalý... Lafa tuttular iþte, dalmýþým. Fýrýncýdan sabah sabah kurtulmam hiç mümkün olmaz. Mahallenin olaný biteni onun kulaðýnda toplanýr. Her zaman bana yetiþecek dedisi kodusu vardýr: Lamia Haným'ýn kýzý boþanýyormuþmuþ, yeni taþýnan reklamcý çocuklarýn geleni gideni pek bi fazlaymýmýþ...
Dükkanýn kapýsýný açtým, içeride sessiz bir koku vardý. Boydan boya cam, demir iskeleti beyaz boyalý kapý gýcýrtýyla açýldý. Kemikli, ortalýðý süpürecekti; önlüðünü askýdan almýþ giymeye çalýþýyordu.

Seslendim:
- Günaydýn Bay Kemikli!
- Günaydýn. Günaydýn beyim. Geçsene þöyle içeri.

Kemikli önceki gece hiçbir þey olmamýþ gibi içeri buyur etti beni. Teklifini tekrarladý:
- Geç otur þöyle, çay yapayým sana. Ocaðý daha yakmadýk. Çok sürmez. Halit! Ocaðý yak oðlum.

Ona Kemikli denmesi zayýflýðýndandýr. Zayýf, sakin, aklý baþýnda bir adam olarak bilir herkes. Bu dükkaný on iki - on üç senedir iþletir Kemikli bu mahallede. Eskiden akvaryumcu Müfit'in yeriydi. O mevta olduktan sonra hiç kimse tutmaz sanmýþtýk. Balýklarýyla birlikte sessizliðe gömdü belledik dükkaný. Çok geçmeden Kemikli geldi, tuttu. Ufak bi meyhane açtý buraya. Az çeþit meze, taze meyve, taze çerez... Ýlk zamanlarýndan beridir de gelir gideriz, akþamdan akþama. Oðlu Halit ufaktý o zamanlar. Bu dükkanda büyüdü.

Mahçup vaziyetteyken gömleðimin düðmeleriyle oynar dururum. Bu aklýma gelince, pantolonumun ceplerine attým ellerimi. Rahat görünmeye çalýþýyordum.
- Bay Kemikli, bak sana ne diyeceðim.
- Dün gece mi?
- Dün gece ya. Zararýn neyse...
- Aman beyim, zarar yok. Zarar sizde. Meyhane burasý. Siz de müþterilerimsiniz. Sizleri burada aðýrlýyorsam mesuliyetini de alýrým. Dedim ya, zarar sizde...
- Ya bir sürü tabak, çanak sandalye... Onlar n'olacak? Bak! Bizim çocuklar inatçýdýrlar. Ýlk adýmý atmayý pek sevmezler. Onlar gelmeyecektir diye tahmin ederim. Söyle, zararýn nedir?
- Bak beyim, o dediðinin lafý olmaz. Ama neden yaptýnýz bilmek isterim. Mahrem bir tarafý yoksa eðer...

Halit bize seslenir gibi oldu:
- Çaylarý getiriyorum baba!
- Peki Bay Kemikli. Mahcup olduðumu bilmeni isterim. Dün geceyi dýþarýda bitirsek iyi olacaktý. Hatta o kavgayý hiç etmesek... Ben þu bankaya uðrayayým. Sonra da birkaç iþim var. Akþama görüþürüz.
- Saðolasýn beyim. Çayýný içmedin amma... Gene beklerim.
- Ýçmiþ kadar oldum. Ýyi bakasýn kendine. Kal saðlýcakla.

Sanýrým kaçtýðýmý pek de belli ettim. Anlatýlmayacak þey deðildi ya, caným çekmedi pek. Ne deseydim... "Mahrem deðil de Bay Kemikli daha geniþ bir vakitte konuþuruz bunu. Olmaz mý?" Evet, en azýndan böyle bir þey söylemeliydim. Bay Kemikli dediðime bakmayýn. Yabancýmýz deðildir. Masamýzýn havasýný koklar ona göre ziyaret eder akþamdan akþama. Ortak olur sohbete. Bazen de yalnýzca dinlemekle yetinir. Bir tek atýp kalkar masadan. Ama dükkan sahibiydi iþte. Biz ise müþteriydik. Belli bir mesafe koymak zorundaydý aramýza. Üstelik, dün gece camý çereveyi indiren, kýrýp döken de bizdik. Mahcuptum. Halden anlýyordu, gelmedi üzerime.

Dükkandan çýkýp sahile doðru yürümeye baþladým. Bu mevsimin sabahlarý yok mu, ayaklarýmdan sürükler sahile doðru. Gençlerin "kýz meselesi" dedikleri þey elli sene geride kalmýþ olmalýydý. En azýndan ben, Salih ve Ali için. Geçmiþte kalan bir kýzýn hikayesi masaya geldi dün gece. Neden geldi; baþka kýzlar varken onlarýn arasýndan neden Leylâ... Alýmlý kýz Leylâ, çalýmlý kýz Leylâ, vurulduðum kýz Leylâ... Çok yeni, çok bize has þeyler deðildi masada bahsi geçenler: Meðer üçümüz de onu sevmiþiz; meðer o vakit benimle flört etmesi ikisine de pek dokunmuþ.

Aralarýnda Leylâ'yý en az hatýrlayan da bendim. Neden bilmiyorum, ama onlara Leylâ'yý pek iyi hatýrlamadýðýmý belli etmemeye çalýþýyordum. Sohbetin dýþýnda kalmak istemiyordum belki de. Sanki otuz senedir Leylâ'yý biriktirmiþ gibiydiler ikisi de. Siyah saçlarý, bahar gelince giydiði tiril tiril, çeþit çeþit desenli mavili beyazlý elbiseleri, kapkara birer çizgi gibi gülen gözleri... Ýkisi de bir sürü þey hatýrlýyorlardý. Onlar anlattýkça ben de hatýrlar gibi oluyordum. Zihnimde küçük þimþekler çakýyordu her cümlede. Bir süre toparlayamadým.

Keþke hiç toparlamasaymýþým diyorum þimdi. Beni rahatsýz eden bir þey vardý. Birden dilimin ucuna geldi, ben de tutamadým iþte. Laf arasýnda, mahalleden taþýnýrken benim de onunla gelmemi çok istediðini, hiç de kaygýlanmadan söyleyiverdim. Halbuki kýz, ailesiyle þehrin dýþýna taþýnýyordu ve benim de askere gitme vaktim pek yaklaþmýþtý. Babam iþlerini kýsmen bana býrakmýþtý. Ayrýlamazdým þehirden, mahalleden bile.

O zamanlar Leylâ'dan, týpký bizimkiler gibi, hoþlanmýþtým. Ama Leylâ'nýn benden hoþlanmýþ olabileceðine ihtimal vermemiþ olacaklar ki... Bunun Ali ve Salih için aðýr bir yenilgi demek olduðunu bilemedim. Ýkisi de çok bozuldular. Salih'in dikkati bir anda yerle bir oldu. Bunu her zamanki gibi gözlerini benim gözlerimden aniden kaçýrmasýyla anlayýverdim. Ali konuyu deðiþtireyim derken daha da kýzýþtýrdý. Bizimkiler giderek yükseltiyorlardý seslerini. Pek de ayýk olmadýklarý için de, mühim bir þey söylemedikleri halde kendi seslerine celalleniyorlardý. Muhabbetin tadý kaçtýkça küfür de edilir olmuþtu. Ötesini de hatýrlamýyorum. Silik birkaç an var hafýzamda. Yerdeki sandalyeleri kaldýrmaya çalýþýrken bir yumruk yemiþtim çenemin ortasýna. Sonra ise...

Sonrasýnda pek bir þey olmadý. Sabah oldu, uyandým. Baþým aðrýyordu. Leylâ'yý hatýrlamaya çalýþmak iþime gelmedi. Evden çýktým, pastaneye gittim. Bir poðaça ile bir bardak çay aldým. Oradan da Kemikli'nin meyhanesine uðradým. Kahveye geçsem bizimkileri göreceðimi biliyorum. Gitmesem de arayacaklardýr zaten. Onlar hep burada, yanýmdaydýlar. Þunun þurasýnda biraz kýrýp dökmüþtük. Bay Kemikli kýrýlaný döküleni temizler nasýlsa. Ona ya bu akþam anlatýrýz ne olup bittiðini ya da yarýnkine.

Leylâ, kim bilir, nerededir.

Olan biteni bir de bizimkilerden dinlemeli. Belki de bir þiþeye koyup saklamalý bu Leylâ'yý. Kemikli eski plaklarý çalacak olursa bu akþam, hiçbirine gerek kalmaz herhalde.

Üzgünüm Leylâ.