Bozulsaydý:
Yazdýklarýmý önüme koydum. Dolmuþlar sayfalara. Paragraflarý, cümleleri, sözcükleri... Tek tek serdim hepsini. Parçaladým harflere, parçaladým harfleri. Düðüm yerlerine kastettim. Uç uca verdim bir olsunlar, kalýnlaþsýnlar, kabuklaþsýnlar diye. Sicimden halat, halattan hayat ve hayattan ölüm olsunlar diye.
Bir ucunu kapýnýn dýþýna uzattým, ben gittikten sonra kapýyý ilk çalacak olana son bir ipucu olsun diye. Halatýn diðer ucunda bir halka yaptým.
Düðüm attým gene, boynumdan geçsin diye. Hiç geçmesin, hep orada kalsýn diye.
Onun bile bozduðum sözcüklerden gayrý bir adý varmýþ: ilmekmiþ. Bilemedim.

Durulsaydý:
Baþbaþa kaldým ilmekle. Yazýlmasý mümkün tüm sözcüklerden, söylenebilecek her sözden daha yitimli oldu, týpký ölüm gibi. Sonu geldiyse eðer, dedim. Duraksadým. Sonra geçirdim boynumdan. Bitirsin diye. Ya da olur a, yitirsin diye.
Bekledim. Sardý halat, boðmadý. Gevþedi. Pul pul oldu. Saçýldý. Toz oldu. Yok olacaktý. Olmadý. Yine aþk oldu, ya da belki... Ölüm.
Harf oldu. Demlendi, nihayet oldu.
Çok sustu ve az söyledi: Hakikat, dedi; yaz, dedi.

Yazýlsaydý:
Sonra sonra zihnime dolar oldu. Toprak oldu. Ardýna bir dilim ekmek. Dalýndan baþka ancak kadýna yaraþýr bir gül...
Gülden kýrmýzý oldu. Kýrmýzýdan bozdurdum, þarap oldu. Þarabý tutan kadeh oldu. Döküldü. Deniz oldu. Denizde yüzen gökyüzü oldu. Birbirine yaðdý. Ses oldu. Sesten öteye düþtü, perde oldu. Göründü ve kayboldu.
Ya ölüm oldu ya aþk oldu.
Yaz, dedi.
Yazdým oldu.
Hiç yitmemecesine kaðýda malum oldu.
Tam bitecekti ki, hakikat oldu.