Okumakta olduðum kitabýn arka kapaðýnda, yazarýn diðer tüm romanlarýný da mühürleyen siyah-beyaz fotograflarýndan biri var. Gözlerinin kapkara olduðunu anlamak çok zor deðil. Mahur bir ifade takýnmýþ donuk dudaklarý, yüzünün köþeli hatlarý ve yalnýzca renkli gözlerin sahip olabileceðine inandýðým dumanlý bir bakýþý ... Etrafýný dikkatle izlediðini belli ediyor o fotoðrafta. Bir de ben varým etrafýnda, bunu biliyor mu acaba?
Ýzin veriyor: Gözlerinin taa içine dalýyorum.
Mavi, mavi deðil masmavi gökyüzünde, kocaman bir bulut kümesinden ayrý(k) duran bir bulutun üzerinde... Beni de yanýna davet ediyor sevgili anlatýcým. Bulutun varlýðýndan þüphe duymuyorum. Ancak, ne büyüklüðü ne de deðiþip duran þeklini biliyorum. Rengi ise bembeyaz. Mavi gölgeli, kendinden ödün vermeyen bir bembeyaz. Onunla gitmek istiyorum. Onun -ah... sevgili anlatýcým- yanýndaki yerimi alýyorum. Hareket etmek için artýk bir þey yapmam gerekmiyor. Kollarýmý önümde kavuþturup yeri ve göðü izlemeye koyuluyorum.
Bilmesem de, tanýmasam da olur þehirlerin, sýnýrlarýn üzerinden uçuruyor beni.

Kaç gün?               Kaç saniye?                         Kaç yýl?

Bilmiyorum.
Kaç zaman deðil de kaç hikaye ise anlatacaðý, onlarý sayýyorum. Kendi gözleri gibi kara, karanlýk ve küçük bir þehirden süzülüyoruz ýþýl ýþýl ve yalancý baþka birisine. Bir alay nöbetçinin var ettiði bir sýnýrdan iki aþýðýn arasýna çizilmiþ bir baþkasýna... Süzülüyoruz. Her birinin üzerinde bir hikaye anlatýyor bana.Her hikayenin bir bekleyeni oluyor, bir de gelmeyeni; ve hepsinin belli-belirsiz, mutlu-mutsuz bir sonu.
Herkesin uykuda olabileceði bir vakitte, beni deniz kýyýsýnda bir yerde indiriyor. Sormuyorum kasaba mýdýr þehir mi diye. Ýsmi sizin olsun. Ýnerken, bana orada yalnýzca yalnýz kadýnlarýn yaþadýðýný bildiriveriyor. Bir de þöyle diyor:
"Sana anlattýðým hikayelerin arasýnda bir tek seninki yoktu."
Bunu biliyordum. Buluttan uzaklaþýyorum, sevgili anlatýcýmdan da. Yürümeye baþlýyorum. Yalnýz kadýnlarý, ve yalnýzlýklarýný aramaya baþlýyorum. Bütün katlarda, her göz odada onlardan yok mu. Kapalý perdelerin birbirlerine kavuþmaya çalýþýrlarken örtmeyi beceremedikleri incecik aralýklardan kýrk mumluk yalnýzlýklarý fark ediyorum. Kapýlarýn önünden geçerken gözetleme deliklerinin içine saklanmýþ göz bebeklerini görüyorum. Kapýlarýný çalýyorum: Hepsi kabul ediyorlar beni içeri. Ýstisnasýz, tereddütsüz.
Onlara, kendi hikayemden bahsetmeksizin dinlediklerimden birer tane bahþediyorum. Her biri beni sessizce dinledikten sonra karanlýk gökyüzünü yanlarýna çaðýrýyorlar. Bir tutam bulut kopararak uzaklaþýyorlar benden. (Gri bir tutam: Kerameti kendi fersiz görüntülerinden menkul olanlarýndan bir tane.)
Bunu, tastamam bunu yapýyor hepsi. Mutlak hepsi.
Mutlaka yalnýz bir ben kalýyorum arkalarýnda. Kapýlarýný çekip çýkýyorum.
Artýk yalnýz kadýnlarýn da terk ettiði bu deniz kenarý karanlýðýndan denizin kýyýsýna doðru yürümeye baþlýyorum. Tek kaçýþýn, benimle bir olmuþ yalnýzlýðýmdan uzaklaþmanýn ancak denizin kucaðýna doðru olabileceðine aklým eriyor o vakitte.
Sonra bir þey oluyor: Karanlýðýn içinden –denizin üzerinden- yine de bembeyaz bulutuyla sevgili anlatýcým beliriyor. Hiçbir þey olmamýþ gibi, bir hikaye anlatmamý istiyor benden. Ýsteðini yerine getiriyorum.
Duraksamadan baþlýyorum anlatmaya; bir çýrpýda sonuna geliyorum. Sonuna kadar beni anlatýyorum: Beni var edenleri, beni yalnýz býrakanlarý, dert edindiðim kadýnlarý, her birinin ayrýlýrken yanýbaþýma býraktýklarý yalnýzlýklarý, hepsinin yalnýzlýðýmla bir olmasýný, ve nihayetinde benimle bir olan yalnýzlýðýmý. Dahasý, okuduðum romanlardaki satýrlarý (özellikle onun yazdýklarýný), elime bir türlü geçmeyen mektuplardaki çýðlýklarý, geceyi ellerinden aldýðým þarkýlarý...
Ben olmuþ yalnýzlýkla ilgili her þeyi anlatýyorum ona. Tekrar, tekrar tekrar! Söylüyorum: Yalnýzým. Yalnýz-ým. Yal-ný-zým. Y-a-l-n-ý-z-ý-m.
Sözü, bittiði yerde, yerden çok yüksekte ona býrakýyorum. Susuyor. Ayný þehirlerin, týpký sýnýrlarýn üzerinden bu sefer ikimizn üç kiþilik sessizliðiyle süzülüyoruz.
Beni, ona rastladýðým yerde indiriyor.
Gözlerini kapatýyor.
                                    O anda gözden kayboluyor.

Yavaþ yavaþ kendime geliyorum.

Yaðmur baþlýyor.