Alp, çok büyük bir caddeye ulaþtý. Caddenin kenarlarýna ve ortasýna yapýlan yükseklikler nedeniyle, üst geçiti kullanmasý gerekiyordu. Yayalar için yapýlmýþ üst geçit tüp þeklinde kapalý olarak tasarlanmýþtý. Alp, geçitin içinin daha sýcak olduðunu düþünerek hýzla kendisini yukarý çýkaracak merdivenlere doðru yöneldi. Merdivenler buzla kaplanmýþtý. Sað elini cebinden çýkarýp, korkuluklara tutunarak yukarý çýktý. Geçit ýþýklandýrýldýðý için, önünü rahat görebiliyordu. Ýlerde mendil satan bir çocuk vardý. Ýlkokul çaðlarýndaki çocuk, mendil yýðýnlarýnýn arasýnda dizlerinin üstünde oturmuþ, iki büklüm halde önüne çektiði ders kitabýnýn ve defterinin üzerinde ödevini yapýyordu. Alp bir an cebinden biraz para çýkarýp çocuða vermeyi düþündü. Ama sonra yavaþlamaya yüz tutmuþ adýmlarýný hýzlandýrarak kafasýný baþka tarafa çevirmeyi tercih etti. Þu an acelesi vardý. Kendini yine kötü hissetmiþti. ‘Çocuk orada ödev falan yapmýyordu, bunlar her zaman gördüðüm duygu sömürüsü örnekleri’ diye düþündü. Hem belki dikkat etse çocuðun kitabý ters tuttuðunu bile farkedebilirdi. O çocuðun yarýn okula falan gitmeyeceðini düþünüyordu. Her þey bir düzmeceden ibaretti. Belli ki çocuðun ailesi de orada bir yerlerde bekliyordu ve birazdan onu almaya gelecekti. Muhtemelen yarýn akþama doðru da yine buraya gelip dilenecekler, mendil satacaklardý. ‘Bunlar böyle alýþmýþ, ne yapalým’ dedi kendi kendine.
    Bugün çýlgýnlýk yapmayý düþündüðü bir gündü Alp’in. Ancak þu ana kadar saatin ikisinde Karahan’ýn sokaklarýnda þiddetle yaðan karda gezinmek dýþýnda yaptýðý bir çýlgýnlýk yoktu. Çocukla yaþlý kadýna küçük de olsa yardým etmiþ olmayý diledi. Gece yarýsý davetinin fiyaskoyla sonuçlanmasý durumunda, elinde hiç deðilse hayatýnda daha önce yapmadýðý türden bir iyilikle günü kapatmýþ olacaktý. Kim gece saat ikide mendilci çocuða para vermiþ ki?
    Her neyse, yola devam. Zaman epeyce ilerlemiþ olmalýydý, saatine baktý: Ýkiyi çeyrek geçiyordu. Yolu yarýlayýp yarýlamadýðýný düþündü, ancak emin olamadý.
    Sonraki dakikalarda yürüdü... hiçbir þey düþünmeden yalnýzca yürüdü. Bir kez düþtü, ama yere yüzükoyun kapaklanmasýna raðmen destek aldýðý sol eli ve karýn henüz yumuþak olmasý sayesinde yaralanmadý. Artýk bir an önce, servisin kalkacaðý Mavi Kuðu Sokaðý’na varmaktan baþka bir þey istemiyordu. Ýki üç saattir oradan oraya dolanýp duruyordu ve soðuktan donmak üzere olduðunu hissediyordu. Servisi, onu nelerin beklediðini merak ediyor, gözünün önüne getirmeye çalýþýyordu. Ancak aklýna gelen tek þey sýcak bir ortam ve çay oldu.
    Yine bir köþebaþý, yeni bir sokaða atýlan ilk adýmlar. Az ötede bir anneyle birlikte bir çocuk gördü. Kadýnýn bir elinde büyükçe bir çanta vardý. Öbür eliyleyse çocuðunu –Alp sapsarý uzun saçlarýndan kýz olduðunu tahmin etti- sýmsýký tutmuþ, adeta sürükleyerek götürüyordu. Alp birkaç saniye içerisinde anne-kýzý yakaladý. Yanlarýndan hýzla geçip gitmeyi planlarken kadýnýn “Dayan meleðim, az kaldý” dediðini duydu. Kadýnýn aðýrlýktan iyice çökmüþ sol omzu geldi gözünün önüne. Çantasý epey aðýr olmalýydý. Saatine baktý, yirmi geçiyordu. Kalan yolu düþündüðünde, bu hýzda beþ dakika sonra Mavi Kuðu’ya ulaþacaðýný tahmin etti. Fazla gecikmeyeceðini umarak, genç olduðunu sandýðý anneye doðru yaklaþmaya baþlayan ayaklarýna itaat etti. “Ben taþýyayým mý çantanýzý?”
    Kadýn korkuyla Alp’in yüzüne bakýyordu. Alp onun ‘hayýr’ diyeceðini düþündü. Fakat anne hiçbir þey demeden çantayý Alp’e uzattý. Birlikte yürümeye baþladýlar. Ortada rahatsýz edici olmaya baþlayan bir sessizlik vardý. Sanki iki taraf da konuþmayý birbirinin baþlatmasýný ister gibi bekliyordu.
    Alp’in çantayý yüklenmesiyle, anne-kýzýn hýzýnde gözle görülür bir artýþ oldu. Alp buna raðmen bir an önce onlardan kurtulmayý umuyordu. Ayný sokak üzerinde yollarýna devam ettiler. Ýki kez, yürüdükleri sokaðý kesen sokaklarla karþýlaþtýlar ve Alp umutla her seferinde onlarýn yan sokaklara sapmasýný istedi ancak bu isteði gerçekleþmedi. Alp, annenin nereye gitmekte olduðunu merak etse de, bunca zamandýr hiç konuþmadýklarý için konuþmayý baþlatamýyordu. Çantayla zor da olsa saatine baktý, yirmi altý geçiyordu. Mavi Kuðu’ya çok az kalmýþtý. Sokaðýn sonunda yol ikiye ayrýlýyordu. Alp’in Mavi Kuðu’ya ulaþmak için buradan sola dönüp, ilk saða sapmasý gerekecekti. Köþe baþýna geldiðinde sola dönmesi gerektiðini söyledi. Anne kafasýný öne doðru hafifçe eðdi. Yürümeye devam ettiler. Alp bu sefer onlara sormadan karþýya geçti. Anne-kýz da peþinden onu takip ettiler. Mavi Kuðu’ya sapmak üzerereydiler. Sokaðýn baþýna geldiklerinde Alp elli metre kadar ilerde bir otobüs ve ön kapýsýnýn aðzýnda binmeye çalýþan insanlar gördü. Bahsettikleri servis aracý bu olmalýydý. “Benim þu otobüse binmem gerekiyor dedi” anneye. Ancak çantayý gösterip, ‘þunu size býrakayým’ diyemeden kadýn niyetini söyledi. “Ben zaten o otobüse doðru gidiyordum.” “Öyle mi, çabuk olalým o zaman.” Üçlü servisin kalkacaðý yere doðru koþtular. Araç çalýþýr durumdaydý. Alp, sürücünün sýk sýk gaza basýp motorun hararetini artýrýþýndan, aracýn kalkmak üzere olduðunu anladý. Servise yaklaþtýkça, köþe baþýndayken servise binmekte olduðunu gördüðü birkaç kiþinin çoktan içeri girdiðini fark etti. En son binen yolcunun yüzünü seçebilmiþti: Yere düþmüþ halde gördüðü yaþlý kadýn. Buraya nasýl kendisinden önce gelmiþti. Ýnanamýyordu.
    Üçü, kendilerinin koþma yönlerinde park etmiþ otobüsün arkasýna ulaþmýþtý ki, aracýn ön kapýsý kapandý ve tekerleri dönmeye baþladý. Alp elindeki çantayý yere býrakýp öne fýrladý. Ön kapýya yetiþmiþti bile. Sürücüyle göz göze gelmeye çalýþarak, dýþý karla içi buðuyla kaplý kapýdan içeri doðru baktý; ancak hiçbir þey göremedi. Araç gitgide hýzlanýyordu. Alp kapýyý yumruklamaya baþladý. Onu görmemiþ olabilirlerdi, bu þekilde sesini duyurmaya çalýþýyordu. Ama bunun da bir etkisi olmadý. Otobüsle yarýþmaya çalýþýrken ayaðýnýn kaydýðýný hissetti. Bugün ikinci kez þiddetle yere düþtü. Gözü yaþarmýþtý, aðlamayý istiyordu. Gözünden zor da olsa gelen bir kaç damla sýcak yaþ yanaðýna ulaþmadan donmuþtu bile. Kafasýný zorlukla da olsa kaldýrdýðýnda, ilerlemekte olan otobüsün arkasýndan bakakaldý. Aracýn arka camýnda tanýdýk bir yüze rastlamýþtý. Mendilci çocukla göz göze geldi. Çocuk bir taraftan eliyle camýn buðusunu temizliyor, bir taraftan da gözleriyle Alp’i süzüyordu. Alp çocuðun onu hatýrladýðýna emindi.
    Alp Kahraman yavaþ yavaþ ayaða kalktý. Gün sona ermiþti. Artýk bir hafta daha aylak aylak dolaþmasýna ihtiyacý kalmadýðýný düþündü. Yeterince hareket yaþamýþtý. Yeniden iþ baþý yapmayý düþünüyordu. Bu arada sýkýcý olduðunu düþündüðü evini de çok özlediðini farketti, aðzýna yüzüne bulaþmýþ kar taneciklerini temizlemeye çalýþýrken. Arkasýný döndüðünde anne ve kýzýn birbirlerine sarýlmýþ aðlamakta olduklarýný gördü. Çantalarýný býraktýðý yerden alýp onlarýn yanýna gitti ve yerde en az on santimetre yükselti oluþturmuþ yumuþacýk karýn üzerine oturup onlarý izledi. Kadýn aðlamaklý haldeydi, “kaçýrdýk” dedi. “Ne yapalým, kýsmetimiz bu kadarmýþ.” Kýzýnýn yüzüne düþen taneleri temizledi ve devam etti: “Bizimkisi bir hayaldi, acaba gerçek olur mu dedik, demek gerçekmiþ. Canýmýz çýktý kýzla, þu çantayla yürüyeceðiz diye. Ne bileyim böyle yaðacaðýný keþke almasaydýk çantayý. Sen de sað olasýn, taþýdýn çantamýzý, getirdin bizi buraya kadar.” Alp kadýný dikkatle dinliyordu, ancak söylediklerine, abartýlý üzüntüsüne bir anlam veremedi. Bu sýrada aðýt sürüyordu. “Þu çocuðun yüzüne bir bak, bu ister miydi þöyle bir hayatý olsun? Hayat mý bizimkisi? Neredeyse üç yýl oluyor sokaktayýz. Bir oraya sýðýnýrýz, bir buraya. Melek’in karný nerede doyarsa evimiz orasý. Bir umut, küçük bir umut çýktý karþýmýza o kadar. Keþke hiç görmeseydim o kaðýdý da dönseydim memlekete.”
    Alp’in yüzüne daha bir dikkatli baktýðýný görünce anne, çantayý eline aldý, öndeki fermuarlardan birini açtý. Donmuþ, kaskatý kesilmiþ elleriyle fermuarý açmaya çalýþýrken, “Allah kahretsin, niye umutlandým ki bi kadar. Ben bunu hakettim zaten,” diye söyleniyordu. Alp’e “çakmaðýn var mý kardeþ” dedi. Alp çakmaðý uzattý. Hiddetle, çýkardýðý kaðýdý ateþe verdi anne. “Ýki aydýr senin yüzünden sokaklardayýz, Allah kahretsin seni.” Annenin davet kaðýdýna olan hiddeti sürüyordu. Yanan kaðýda eline geleni fýrlatmaya baþladý. Ancak eline kardan baþka bir þey gelmediði için bu sefer de kaðýt söndü. Alp, yarýsýndan çoðu küle dönmüþ kaðýdý eline aldý. Þimdi onun aklýnda da iki ay öncesi vardý. Yanmamýþ kýsmý okumaya baþladý.