Osman’a:
    Benim kýsa mektup uzadýkça uzuyor Osman. Sana esas anlatmak gerekenleri savsaklýyorum galiba. Aslýna bakarsan iþ konusunda içim rahat, saat kaçta neresi kontrol edilecek, nereyi arayacaksýn, þurdaki kontrol cihazýnýn üzerinki tuþlar ne iþe yarar meselesi hallolur gider, biliyorum. Zaten Çarþamba günü gözünden anladým, olup biteni anladýn sen. Zeki çocuksun, belli. Þunu aklýndan çýkarma; buraya bir sürü meraklý çalýþan gelir akþam saatlerinde, yani senin mesainin yeni baþladýðý sýralar. Dýþardan bakan bu meraklýlar varsýn o kameralarýn kontrolünü, kaydýný karýþýk zannetsin, sen kimseye iþini küçültme, bilmeden kendin küçülüverirsin. Merak etsinler dursunlar, þimdi þu kameranýn görüntüsünü nasýl büyüteceðiz diye soran çok olur, yavaþça gülümse, zamaný deðil de böbürlenerek. Sanýrlar ki bilmedikleri bir þey var, hesap kitapla yürüyor her þey. Gündüzün bekçisi ayrý, geceninki ayrý biliyorsun, senin iþin saat dokuzda baþlar, sabah yediye dek sürer, onun ötesi seni ilglendirmez. Gündüz ne olmuþ, ne bitmiþ umrunda olmasýn, merak edersen seni de merak ederler. Gündüz bekçileriyle seni karþýlaþtýrýrlar, birbirinize düþürüverirler maazallah. Hani olmaz da þaþýrdýðýn bi þey oldu diyelim þu cihazlarla ilgili, ya da baþka bir konuda; Ahmet’e sorarsýn. Tanýþtýrmýþlardýr herhalde, diðer gece bekçisi. Onun kulübesi diðer tarafta, buraya bir kilometreden fazladýr uzaklýðý. Aç telefonu Ahmet’e, o yardým eder. Yýlardýr burada olduðundan gece bekçisinin nasýl olmasý gerektiðini iyi bilir, bu yüzden ilk sessizliði seni korkutmasýn. Seni önce tartacak ki güvenilip güvenilmeyeceðini anlasýn. Yalnýz ben seni gözünden tanýdým Osman’ým, sen güvenilirsin, adam gammazlamayacaðýn belli. Aradýn Ahmet Abi’ni diyelim, telefonu geç açtý, belli ki seninki uyuyor, ya da caný sýkýldý, çýktý dýþarý sigarasýný üflüyor. Kurallara göre sigara da yasaktýr, söylemiþlerdir sana, söylemedilerse de masanýn çekmecesinde küçük kýrmýzý bir kitap var, orda yazar, arada sýrada fazla ciddiye almadan bakarsýn. Neyse Ahmet diyordum demin, telefona çýkmadý diye ertesi gün ortalýðý velveleye verirsen, ya da hadi onu býrak, þu dünyada yalnýzca bir kiþiye söylersen ertesi gün Ahmet Abi’n iþinden olur. Ben hep söylerim, þu dünyada insan kadar garip yaratýk yoktur. Dedikodu yapar, dedikoduyu sevmez; arkadan konuþur arkadan konuþaný sevmez; ispiyonlar, ispiyoncuyu sevmez. Yýllarýn Ahmet Abi’sinin ispiyoncusu da eninde sonunda bulacaktýr cezasýný Osman. Unutma, etme bulma dünyasý.
    Çarþamba günü eline þöyle bir göz attým, yüzük falan yoktu. Kimseye de sormadým ya, yaþýn yirmi ancak, bekar olduðunu varsayýyorum. Oðlum þu söyleyeceklerim seni þaþýrtabilir, bir bunakla konuþtuðunu sanabilirsin, zaten beni etrafa sorsan eminim bunu söyleyen de çýkacaktýr ya, neyse þunu þimdi aklýna sokmam lazým oðlum. Beni dinlemeyeceðini biliyorum ama yine de günah benden gitsin. Bu iþe hiç baþlama, yol yakýnken dön. Parasý fena deðil, bilirim. Geceyle gündüz az parayla yer deðiþtirmez zaten, ama vardýr bir bildiði azýcýk aþým kaygýsýz baþým diyenin. Ziya söyledi, gözünden, tavýrlarýndan anlamýþ, nasýl anlamýþsa, biraz para kazanýp çekip gideceðe benzer dedi senin için, aman benden duyduðunu söyleme de, belli ki benim gibi otuz beþ yýl güneþle yatýp, karanlýða uyanmak istemiyorsun. Oðlum bana bu günleri baþýndan söyleselerdi ben de istemezdim, yalnýz bir kere buraya adýmýný attýn mý, þu þikayet ettiðim yalnýzlýk bulaþýcý hastalýk gibi çeker seni. Baþta baþýnýn daha az aðrýdýðýný hissedersin, çünkü derdi, tasayý eve býrakýp buraya gelmeyi öðreniverirsin. Karanlýk, sessiz gecede, radyodan arka arkaya çalan türküler hatun dýrdýrýndan daha güzel gelir kulaðýna. Ev sahibiyle, alacaklýyla hatta ananla babanla, karýn senden daha fazla ilgilenir. Ben eve gider gitmez sýmsýký kaparým perdeleri, çekerim üstüme battaniyemi, dünya umrumda olmaz. Az mý kavga ettik Hayriye’yle zamanýnda. Hayriye yengen olur, ayrýldýðým yengen. Senin baþýna gelecekler de farklý olmayacak oðlum, önce derdi tasayý býraktýðýný düþünürken, sonra bir de bakmýþsýn ki evini, eþini, dostunu, ananý, babaný arkanda býrakmýþsýn, aklýnýn köþesine bile düþmüyorlar. Hele bir de bunun gerçek huzur olduðunu düþünmek var ya, adamýn ayaðýný kaydýrýyor. Herkes beni yalnýzlýktan þikayet edip duran huysuz ihtiyar sanýr, bilemezler yalnýzlýðý ne denli sevdiðimi, demin sana baþýndan bu günleri görsem bu iþe girmezdim dedim, þimdi yalnýzlýðý seviyorum, burayý seviyorum diyorum. Koyacaklar benim gibi huysuzu cennete, gider elmayý yerim, biliyorum ben Osman’ým. Görürüm cehennemi, eyvah derim, bilseydim ne iþim vardý, sonra ikinci bir þans verseler ayný þeyler tekrarlanýr, cennette yine elim durmaz gider elmaya. Ziya’yý söylüyordum demin, gidici olduðunu söylemiþ, Ziya daha ufak, bilmez benim buraya geldiðim günleri. Ben þimdiye beþ kez ayrýlmýþtým burdan, gece bekçiliðiyle hayat mý geçer derdim ilk girdiðimde. Bir yýl sonra ayrýlýyorum, üç ay sonra kesin, altý ay sonra bitiyorlarla geçti hep yýllar. Hayriye’yle kavga ederdik, uyutmazdý beni dýrdýrýyla, babasýnýn bana bulduðu iþi över, bekçiliði hor görür, benim sinirimi tepeme çýkarýrdý. Galiba biraz da ona inat devam ettim ben. Senin gözünde de, o sakin yüzün ötesinde ayný hýrsý görmemiþ olsam bunlarý boþuna yazmazdým oðlum.