Kapkaranlýk bir gecenin kollarýnda , tenimde kokunla dalýyorum bu yalnýz geceye....Sen , sonsuza dek yoksun artýk. Varolduðuna dair tek kanýt tenimdeki kokun...O da daðýlýp gidecek karanlýk gecede. Sabaha artýk hiçbir iz olmadan uyanacaðým. Sanki “ biz “ hiç olmamýþýz gibi. Dünyadan saklý yaþanan , zaten sýnýrlarda dolaþan , dengesizliklerle örülen , her iki tarafýnda kontrolünde olmayan “biz “ ki ; aslýnda asla yanyana duramadýk ; bu gece herþeyi unutmaya baþlayacaðýz.

Ne gözlerindeki aþk dolu kývýlcýmlar , ne bekleyiþ içindeki sessizlikler , ne tenlerimizin þehveti , ne senin inlemelerin , ne fýsýltýlar , ne yalvarýþlar , ne acýlar...Hiçbirisi olmamýþ gibi yaþayacaðýz. Benim adýna “ aþk “ dediðim ama senin asla hissetmediðin , bende gördüðün an korktuðun ve “ Bir süre sonra geçer “ dediðin , arkanda býraktýðýn , yalnýzlýða terk ettiðin tüm duygularý rafa kaldýrýyoruz bu gece....

Sonra belki bir þarkýda , belki bir mekanda , belki de bir bakýþta yeniden hatýrlamak üzere geride býrakýyoruz. Bu son gecesinde “ benim sevdamýn “ , sanki bedenine talipmiþim gibi sunduðun ten , tüm benliðimi yakarken nasýl oldu da bana lütfettiðin elma þekerine kandým diye düþünüyorum. Neden sana “Ben bedenine deðil , ruhuna talibim “ diyemediðimi düþünüyorum. Sana asla “ hayýr” diyemememin verdiði acý ve son gecemizin garip hayali var üzerimde.

Ben seni sevdiðimi ve senden vazgeçmek istemediðimi anlatmaya gelmiþken , sessizliðin , gözlerin , sana olan özlemim , ve belki de bir daha asla tadamayacaðým dudaklarýnýn büyüsüne kapýldým. Ýkimiz içinde zevkli bir oyundu , ben içime doldururken kokunu , sen vicdanýný temizliyordun. Herþey geride kalacaktý az sonra ! Ve her ikimizde bir daha asla karþýlaþmamak üzere ayrýlacaktýk. Paylaþtýðýmýz saatlerin geçtiði bu ev bile geride bomboþ kalacaktý. Þimdi kemanýn akordu tamamdý. Sana göre herþey dilsiz duvarlarýn arasýnda kalacaktý. Býrak yabancýya gitsin o duvarlar...Biz zaten hiç olmadýk ki ; aramýzda saklanacak hatýralarý korumaya çalýþalým. Biz zaten hiç sevmedik ki ; yüksek egolarýmýzdan fýrsat bulup ..

Biz bu gökkubbenin altýnda birimiz zampara ozan , diðeri acemi yazar kaybolup gideceðiz. Bizans ‘ ýn kalýntýlarý arasýnda... Ve en acýsý Bizans ‘taki o kalýntýlara hak ettikleri deðeri verecek bir arkeoloðumuz hiç olmayacak...Çünkü “ biz “ hiç var olmadýk ki...

“Erkeklerin korkaklýklarý yaþanmýþlýklarýna mý baðlýdýr ; yoksa onlar doðuþtan mý korkaktýrlar?"