Otogarlar kalanlar içindir. Gidenin arkasýndan "ah" çekip, bir demli çaya sigarayý dost etmek, acýyý doyasýya yaþamak ve korkmak içindir.

Otogarlar, kalabalýðýn arasýnda yalnýz kalýnan, eldeki sevgiyi uzaða göndermenin acýsýnýn en fazla hissedildiði, sallanan her elden bir umudun uçup gittiði yerlerdir.

Otogarlar bazen sevinçtir ama yine bekleyene. Ölene ne olacak, kalanlara dert derler ya, otogarlarda öyledir. Giden gitmiþtir ama kalanlar hem hüzünle hem sevinçle geride kalýrlar.

Otogarlar benim sana dönüþlerim, gidiþlerimdir. Otogarlarda içtiðimiz çaylar, yaþadýðýmýz hüzünler geçmiþten gelir. Birilerini mutlaka kaybetmiþizdir otogarlarda, yollarda...Yenisini yaþamamaktýr dileðimiz. Ama her gidiþ, yeni bir baþlangýçtýr da...

Otogarda beklerken, elimde bilmem kaçýncý sigaramla, seni ardýmda býraktýðýmý ve belki de hiç ama hiç dönmeyeceðimi hayal ettim. Sensiz bir yaþam için kaçabileceðim en uzak mesafe neresiyse orada yaþamak istedim. Ama bildiðim bir þey vardý ki, ben nereye gidersem gideyim seni de daima yanýmda götürecektim. Sensiz yaþanacak bir yer henüz inþa edilmemiþti çünkü. Benim sürekli çalýþan ve gündüz þalterini kapasa bile gece rüyalarda yeniden açan beynim, her saniye seni yeniden bana hatýrlatacaktý.

Çünkü sen hayallerimdin. Sabah uyandýðýmda iþe gitmemi saðlayan, gece yattýðýmda huzurla uyumamý saðlayandýn. Böylesine büyük yaþama gücünü kaybetmek beni kalemden, yaþamdan, gökyüzünden uzaklaþtýracaktý. Seni red etmek, kendimi red etmek; olmamýþ gibi yapmak, içimdeki o þýmarýk kadýný yok saymak olacaktý. Sen vardýn ve senleyken ben gerçekten ben gibiydim. Þýmarýklýðým, sessizliðim, gözlerimdeki parlama...Herþey ilk kez çok ben gibiydi. Kendimi unutmayý hep çok sevmiþimdir, hatta bazen bu halime öylesine özenle acýrdým ki, herkes bana eþlik etmek ve seni hayatýma sokmak için yollar aramaya baþlarlardý. Oysa biz senle sonu olmayan yollara çýkarken, hayallere dalarken, sessiz ayrýlýk sözleþmemize imzamýzý atarak baþlamýþtýk. Biz, birbirine kalben ait ama asla birlikte olamayacak kadar uzak diyarlardýk. Fransa nasýl affetmeyecekse Ýngiliz okçularýný, biz de asla birlikte yürüyemeyecektik.

Önce okçular öldürülürdü savaþlarda...Güller savaþlarýnda en fazla okçular iþkence gördüler. Çünkü keskin ve öldürücü vuruþlarý ile bir atlýdan çok daha tehlikeli insanlardý. Bizim aþkýmýzda, en baþtan öldürülmesi gereken yoksa iþkence ile bizi öldürecek kadar derin ve silinmezdi. Ama okçular, yaptýklarý iþe, tüm risklerine raðmen, aþýk adamlardý. Biz de öylesine aþýktýk ki aþka ve gözlerimizdeki ýþýða, sorgulamadan girdik içine.

Þimdi geçmiþi düþündüðümde ellerinin titreyiþleri, gözlerini kapatarak inlemelerin, bana ayýrdýðýn saatler, korkak bakýþlarýn, heyecanlarýmýz rüya gibi geliyor. Beni güne baþlamaya iten, belki bir gün, bir baþka yaþamda kollarýnda geçebilecek bir ömrü vaad ediyor.

Gerçekler ve hayaller ayrý ayrý yaþanýr demiþti birileri, bir zamanlar. Hayali, gerçeðe tutunmak için kullanmak belki çok yanlýþ bir yol ama benim tutunacak tek bir yýlaným var :) . Yemyeþil gözlerinde kaybolduðum, teninde eridiðim, gülüþünde dünyadaki cenneti gördüðüm bir yasak elma...Ve ben herþeye raðmen o elmaya, yýlana, yaþama, kendime, sana ve yaþattýklarýna aþýðým... Seni seviyorum....