keyfi kaçýk akþamlardan sabaha
karanlýk sokaklardan aydýnlýða
sessizceydim sokuldum yalnýzlýða
sessiz bir gölgeydim ama ruhuyla
yýllarca sürünendim kaldýrýmda
güneþ bile kalmamýþtý arkamda
güneþ doðunca ve gölgen olunca,
duvarda gölgesi olduðuma
söylendim, yanlýþ yaptýn aþkýna…
gölgeyim, güneþle duvar arasýnda
güneþ birazdan yükselecek karar ver
seninle bir ömür ya da bir gölge,
üzülmesin diye uðraþtýðýmsýn, söyle
üzünce de üzdüðünü sakladýðým
söylendiðinde ‘þýmarýðým’ dediðim
yýllardan sonra duvarda bir gölge olsam da
gururlu bir gölge kalýrým yalnýzlýkta
gerekirse düþerim yeniden kaldýrýma
pire ve yorgan hikayesini hatýrla…
yakarým o aþký gölgesiyle
ezilir kalýrým kaldýrýmlarda
seveceksen sev yani, kýsaca…
(Gürsel ÇOLAKOÐLU)