Soðuk odanýn, bir o kadar soðuk duvarlarýný ýsýtmak için büyük bir gayret sarfeden sobaya inat dýþarýda yaðmur rakibi olmadýðý halde yarýþ edercesine hýzlý bir þekilde yaðmaya devam ediyor.

Sokak lambasý bu gece yanýyor ama sanki ýþýðý çok az gibi. Belki de Ay ve yýldýzlar iþbirliði eder gibi saklandýklarý için sokak lambasý etrafý aydýnlatmakta yetersiz kaldý, bilmiyorum ama sebep her ne ise, anlaþýlan sokak lambasýndan bu gece medet ummanýn bir manasý yok.

Avizede de tek lamba yanýyor. Bir yanýp bir sönen öteki lamba da bu gece hiç bir kýpýrtý yok.

Müzik arþivinden rastgele bir müzik seçtim. Sanatçý þarkýya nasýl baþladý dikkat etmedim ama - bütün gece aðladým yalnýzlar rýhtýmýnda- diye þarkýsýný bitiriverdi.

Sana biraz, bu sabah gördüklerimden bahsedeyim sevgili Hattat.

Sabah, ayný þu an olduðu gibi yaðmur olaðan gücü ile yaðmaya baþlamýþtý. Evden çýktým merdivenleri indikten sonra aklýma þemsiyeyi almadýðým geldi. Tekrar yukarý çýkmaya üþendim. 'Duraða kadar yürüyeceðim çok fazla ýslanmam nasýl olsa' diye düþündüm. Duraða gidince otobüs kartýmýn boþ olduðunu hatýrladým. Kart dolum merkezi yakýnlarda olmadýðý için "en iyisi yürümek" dedim...

Yaðmurun susmaya niyeti yok. Elinden oyuncaðý alýnmýþ çocuk gibi, Söz dinlemeyen aþýk gibi, hiç bir tesellisi olmayan acýlý anne gibi, þimdi çalan þarkýda ' hoþça kal gözümün nuru hoþça kal' deyip ardýna bakmayan vefasýz sevgili gibi hýzlý hýzlý yaðmaya devam ediyordu...

Yürümeye baþladým.
Durakta minicik bir kuþ ekmek kýrýntýsýný yemeye çalýþýyordu. Kuþlar niye bu kadar sevimli Hattat? Niye bu kadar güzel? Niye ne zaman uçan bir kuþ görsek hemen kafamýzý kaldýrýp bakarýz ya da yanýmýzda çocuk varsa hemen çocuða gösteririz? Niye? Özgür olmayý kuþlar ile öðretmeye çalýþtýðýmýz için mi? Ya da kuþlara bakýnca özgürlüðü hissetmek için mi? Sebep ne sence Hattat?
Minik kuþ korkmadý öylece ekmek kýrýntýsýný didklemeye devam etti.

Yürümeye devam ettim.
Kocaman bir fare önümden kaçarak geçti, ilginçti beyazdý, ben ne olduðunu ilk etepta anlamadýðým için korkmadým ama sanýrým o benden korktu ve hýzla kaçtý. Aklýma çizgi filmdeki Jery geldi. Ne kadar sevimli bir fare. Tom'a eziye ettiði hlade hep maðdur gibi görünen asýl maðdur eden o olmasýna raðmen hep sevimli kalan Jery. Bir bölümde Tom Jery'nin kuyruðuna týrnaðý ile basmýþtý Jery olanca hýzý ile koþuyor uzun bir yol katettiðini sanýyordu kendi aklýnca ama arkasýný dönüp baktýðýnda bir adýn bile yol katetmediðini olduðu yerde saydýðýný anlamasý uzun sürmüyordu. Üstelik yorulduðu ile kalýyordu nefes nefese....
Bie an kendimi Jery gibi hissettim çok yol katettiðimi sanýrken aslýnda bir adým dahi ilerlemediðimi, olduðum yerde durup kaldýðýmý buna raðmen çok yorulduðumu hissettim... O an çok þey hissettim be Hattat...

Yaðmur biraz diner gibi olmuþtu. Yaklaþýk yarým saat süren yürüme mesafem bitmek üzere idi. Karþýda iki öðrenci dikkatimi çekti. Lise öðrencisi idi. Kýz, erkek olana sarýlmýþ yaðmuru bahane ederek, sevdiðini hissettirmek ister gibi, aný yaþamak ister gibi, bir daha belki göremeyecek gibi sarýlmaya, þimdi çalan þarkýda ki gibi, 'býrakma beni insanlar kötü, býrakma beni korkuyorum' der gibi sokulmaya çalýþýyordu.
Erkek olan öðrenci ürkek, endiþeli, çekingen... Erkek öðrenci korkar bir halde ne cevap verebiliyordu ne o aný yaþayabiliyordu ne de yaþatabiliyordu.
Hani -bir an için ömür bile verilir- derler ya; iþte o an orada, o 'bir an' yoktu be Hattat. Bana kalýrsa hiç bir þey yoktu...

Ben bunlarý düþüne düþüne, kapýyý açtým içeri girdim....

Adsýz