(Mustafa Narin’e ithaf olunur.)

”Yalnýz kalmak istiyorum.
Sessiz, sedasýz, patýrtýsýz kafa dinlemek istiyorum.
Sanki savaþ meydanlarýndan çýkmýþ her yaný yaralar içinde yaralý bir þövalye gibi
Sessiz, kavgasýz yalnýz kalmak istiyorum.
Yalnýz kalmak istiyorum.
Çok yoruldum, yalnýz kalmak istiyorum.
Farkýnda olmadan çok mücadele vermiþim hayatla.
Yenildim galiba býraktým kendimi ona, hayata, o nereye sürüklerse.
Ben çektim küreklerimi geriye,
Götürsün istediði yere.
Yalnýz kalmak istiyorum
Aþklardan uzak, sevdalardan saklanýrcasýna,
Yalnýz kalmak istiyorum.”
MUSTAFA NARÝN. (Þadýman)




Yalnýz kalmak istiyorum der þair. Israrla, kelimenin üstüne basa basa “yalnýz kalmak istiyorum” diyor.

Yalnýzlýðýn kendisine vermiþ olduðu coþkuyu bile paylaþmayý istemeyecek kadar yalnýzlýðý tercih etmesi ve duyacaðý huzuru ve hüznü bir arada yaþamaya baþlamasý, karamsarlýða atýlan ilk adým olarak algýlamak yerine, yalnýzlýðýn insana öðrettiklerinin farkýna varmasý yaþamýný bir kat daha deðerli kýlacaktýr elbet.

Yalnýzlýðý nasýl yaþar insan?
Kafa dinlemek için mi yalnýz kalmak ister insan, yoksa kendini savaþ meydanlarýnda aðýr yenilgiyle uðramýþ bir þövalye gibi yenilmiþ ama baþý dik maðrur bakarak mý?

Kavgasýz kalmayý istemek korkudan deðil yorgunluktan olsa gerek. Ve tek çýkýþ yolunun yalnýz kalmak olmadýðýný bilerek, kendi kendine teslimiyettir yalnýzlýk.

Hayatý aðaç arasýna sýkýþmýþ bir ümit gibi görüp ve payýmýza düþeni çekiþtirerek de olsa alabildiðimiz kadar almayý baþarmýþ olmanýn verdiði sevinç duyduðunuz yorgunluða kesinlikle deðecektir. Burada sýr sadece fark edebilmekte.

“Kazanýp kaybetmekte satranç oyunu gibiyiz” der Mevlana h.z
Her zaman þahý bulup “mat” demenin imkâný yok. Elbet hayatý çekiþtirirken kopukluklar olacaktýr. Ama bu kopukluðu görüp vazgeçmek yerine tekrar denemek yorgunluða bir mola olacaktýr.

Yaþamý biriktirmeli insan her ne þekilde zuhur ederse etsin insanýn elinde biriktirdiði bir yaþamý olmalý.

.............

”Bir tren bile demirden yapýlmýþ,
Raylarýn üzerinde dosdoðru yol alýrken
Benim yol almaya çalýþtýðým hayatým sanki
Sanki kasislerden oluþmuþ engebeli bir arazi gibi…
Çukurlardan kaçmam mücadelesi ile geçiyor zamaným.
Bir türlü yol alamýyorum.
Geleceðime, hedeflerime iç çekiyorum caným,
Ne olacak sonum.
Ve her iç çekiþimde içkimden bir yudum kanýma karýþýyor.
Yalnýz kalmak istiyorum…
Dudaðýmý kanatýyor diþlerim.
Ulaþamayacaðým geçmiþimin hýncýný alýrcasýna içimi kanatýyor yazdýklarým
Ýçimi kanatýyor duygularýmý parçalarcasýna.
Sýkýldým be caným, artýk bende sýkýldým kendi içimi kendime yazmaktan.
Boþalsýn heceler, boþalsýn özgür kalsýn içim…
Tarif edemediðim aþkýmý tarif etmek istiyorum artýk.
Hayat býrak artýk beni senden çok þey istemedim ki.
Beni býrak be hayat senden çok þey istemedim ki.”
MUSTAFA NARÝN (Þadýman)



Gül mevsimi geçip gülþen harap olunca gül kokusunu nereden alalým? Elbette gül suyundan” der, Mevlana h.z.

Gül mevsimi deðil diye gül kokusundan mahrum olmak gerekmez elbet. Gül suyuna bakmak gerek.

Yaþamýn verdiði yorgunluða bakýp hayýflanmak geçen yaþamý görmezden gelmemize sebep olacaktýr sadece.
Ve boþa dökülen gül suyu gibi boþa geçen zaman. Ve gül suyu döküldükçe ne kokusunu hissedeceðiz. Ne de boþa aktýðýnýn farkýna varacaðýz, ta ki þiþe bitinceye kadar.

Hayata asýldýðýmýz kürekleri geriye çekmek ve beklemek yorgun ve yalnýz beklemek, sadece ziyan olan hayatýn bir parçasý olacaktýr.
Hayata doðru yol alýrken çektiðimiz küreði sevmek gerek elbet.

Ve sevgi…
Yaþamý anlamalý kýlan öðedir sevgi. Bu duygu olmadan yaþayamaz ki insan. Ondan uzak kalmasý mümkün olmayan bir olgudur sevgi. Nereye gizlenilirse gizlenilsin gelip buluverir insaný.
Karanlýk yerde saklanýversen bile karanlýðý sevmeye baþlarsýn “seni sakladýðý için” iþte böyle bir þeydir sevgi.

Ve aþk…
Tam olarak ne anlama geldiði tarif edilememiþ býrak be þair býrak aþk tarifsiz kalsýn.

“Biz umumiyetle aslanlarýz”(1) bir aslan gibi güçlü, kendinden emin, yenilmez, her türlü düþmanla baþ edebilecek bir aslan. Bulunduðu ortama hakim, lider, etrafýnda bulunanlarýn kendini güven içinde hissettikleri bir aslan.
Bir aslan gibi yaþamak, kendini bir aslana benzetmek, öyle görmek, müthiþ bir duygu elbet.

Ama…

“Ama bayrak üzerinde resmedilmiþ aslanlar. Onlarýn zaman zaman hareketleri hamleleri rüzgârdandýr”(2) Ýþte aslana “dur bakalým biraz, dur da kendine gel” diyen can alýcý nokta burasý. Bu dizeler.

Evet, dur bakalým!

Yalnýz deðilsin, baþýboþ ve tek baþýna deðilsin. Rüzgârýn hamleleri var. Nasýl görüneceðine ancak rüzgâr müdahale edebilir.

Kendini aslan gören bizler güç ne kadar bizde? Hayata doðru yol alýrken elbet engebeler, kasisler olacaktýr. Elbet yorgunluklar, bezginlikler, iç çekiþler, yaþayacaðýz. Demir bile bükülüp ray olmayý becerebiliyorken bizim bu bezginliðimizi o soðuk tren raylarýna anlatmayý baþarmamýz gerekecek, elbette savaþmak gerekecektir. Bir aslan gibi yaþamak için, bir aslan gibi onurlu ve bir aslan gibi gerektiði zaman kükreyerek yaþamayý öðreneceðiz. Aksi halde aslan olmanýn ne anlamý olacak ki. Ya da kendini bir aslan gibi hissetmenin ne anlamý kalacak.

Ýnsan olarak bizi diðer mahlûkatlardan ayýran özelliðimiz düþünme yeteneðimizdir. Her ne kadar çok bilinen bir söz gibi olsa da üzerinde yeterince tefekkür etmediðimiz inancýndayým.

Bizden farklý bir mahlûkat ele alalým. Misal: inek olsun bu mahlûk. Sade bir bakýþ açýsý ile bakýldýðýnda bütün gün ot yer, su içer ve yatar. Kendisine sorduðumuzu farz edelim. Sayýn inek siz niye yaratýldýnýz ne iþe yararsýnýz?

Dili olsa, konuþabilse eminim ki þöyle diyecektir. Benim etimden faydalanýrsýnýz, sütümden onlarca çeþit yiyecek elde edilir. Derim yaþamýnýzý kolaylaþtýracak eþya olarak kullanýlýr. Ve bir çýrpýda bizim bile aklýmýza gelmeyen birçok þey sýralar.

Sonra inek dönüp bize sorsa peki sen niye yaratýldýn? Senin yaradýlýþ gayen ne? Ne cevap veririz acaba. Sizi bilmem ama benim aklýma hiçbir þey gelmedi þu an.

Bu sorudan yola çýkýlarak tutunduðumuz dala biraz daha sýkýca sarýlmak bir çýtýrtý hissettiðimizde, kendimizi býrakmak yerine yapýþýrcasýna tutunmaktýr hayat.

Gözüne kestirdiði avý için yaptýðý ilk hamle gýrtlaðýna diþini geçiren aslan gibi, hayatýn ucundan tutmak yerine gýrtlaðýna yapýþýp hiç býrakmamak gerek. Ta ki bir av gibi pes edinceye kadar.

Ve inatla istemek, eðer bu hayat bizim ise eðer yaþayan biz isek, eðer payýmýza düþeni almayý baþarabilmiþsek inadýna beklemek çok þey beklemek gerek. Alýp almama noktasý tamamen tevekkül etmenize kalmýþ artýk. Takdir onun…

Bir gün “sen ne yaptýn” sorusu ile karþý karþýya kaldýðýmýz zaman “istedim, býkmadan, usanmadan, hayat için, yaþam için bende payýma düþeni istedim” cevabýný göðsümüzü gere gere vermeliyiz bir aslan gibi…

Yaþamdan bir þey beklememek yerine inatla beklentileri gerçekleþtirmek için gayret edip, aðaç arasýndaki yaþama biraz daha asýlmak gerekecektir


Yalnýz kalmak istiyorum der þair. Israrla, kelimenin üstüne basa basa “yalnýz kalmak istiyorum” diyor.

Yalnýzlýðýný haykýrýrken bile istediði þey yalnýz kalmamaktýr. Aslýnda istediði tek þey yalnýzlýðýný paylaþmaktýr.

Peki, yalnýzlýðý bile paylaþarak yaþamak, yalnýz kalmak istememenin bir kanýtý deðil mi diye bir soru aklýma geliyor.
Siz ne dersiniz?

Adsýz


Not:(1)ve (2) mesneviden alýntýdýr.