Bazen bir yazý yazmak istediðimizde yazýya þöyle baþlarýz, 'soðuk bir yýlbaþý gecesi', ya da 'serin bir Eylül akþamý' veya 'sýcak bir Aðustos günü…' Elbette bu soðukluk ve sýcaklýk ülkeden ülkeye deðiþebilecek bir karam.

Þimdi bende yazmaya böyle baþlayacaðým. Aralýk ayýnýn son günü. Ve soðuk bir gün. Prensesle birlikte karagözlümü görmeye gitmek için yola çýktýk.
Otogar her zaman ki gibi çok kalabalýk. Ne çok insan, ne büyük telaþlar yaþýyor. Prenses çok heyecanlý. Arkadaþýnýn yeni yýl hediyesi olarak verdiði defteri günlük haline getirip yazmaya baþladý bile. Þu an o da bir þeyler yazýyor. Kýsa bir yolculuk ama olsun.
Aslýnda ben uzun yolculuklarý daha çok seviyorum. Yolun götürdüðü yere giden tekerleði takip etmek, otobüs içinde bulunan yolcularý izlemek, müzik dinleyip kitap okumak çok eðlenceli. Hatta okuduðumdan bir þey anlamayýp kitabý tekrar yerine koymak bile eðlenceli.
…………..
Ve bir süre sonra sinede yara olan þehire girmek. Beni benden alýp vermemek için direnen þehirle tekrar yüzleþmek. Her defasýnda tepkisizce kalývermek... Zor… Çok zor…
Sevgili Ömür: “kalabalýk içinde kaybolmuþ bir çocuk gibidir bu þehir” demiþti.
Güzel bir benzetme evet ama bu çocuk þaþkýn, yorgun, çaresiz, yükü aðýr… Çok aðýr ve bu yükü artýk taþýyamýyor. Her an, sanki her an ayaklarýnýn üzerine çöküverecekmiþ gibi bir hali var.
Ve en kötüsü de hiç kimse dönüp bu çocuðu görmüyor umursamýyor, “halin nicedir” diye sormuyor bile.
……………….
Otobüsten indikten sonra, normalde yarým saatte gittiðimiz yolu bu kez bir buçuk saatte gittik. Yol boyunca büyük bir sükûnet ve sabýrla trafiði izledim. Ne kadar sürebilir ki... Sonunda elbet gideceðimiz noktaya varacaktýk. Ve o nokta karagözlümün olduðu yerdi iþte.
Sabýrsýz ve telaþlý hali ile buðulanýverdi o karagözleri. Her zaman o bana derdi “sakýn sakýn aðlama” diye. Þimdi ayný þeyleri ben söyledim. “sakýn, sakýn aðlama çok yorgunum düþüveririm her an.” Sanýrým korktu da düþmeye hazýr olan bir damla gözünden düþmeden kirpiklerinde kaldý öylece.
………………..
Prensesin özetlediði gibi “kýsa ama güzel bir tatil oldu.” Evet, öyle oldu gerçekten. Ama Ýnsan sevdiði ile konuþmaya, ona bakmaya onunla vakit geçirmeye doyamýyor nedense. Hep güzel þeyler neden çabuk biter. Çabuk bittiði için mi bu kadar güzel olur yoksa?
Her þeyin bir sonu var elbet diyerek karagözlümü okuluna býrakýp otobüse bindim.
Onun akýtamadýðý o bir damla gözyaþýný kendi gözyaþlarýma katarak ben akýttým.

Otobüs Kuþadasý’na gidiyormuþ. Bursa’da inmeyip devam etme fikri geliyor aklýma. Parlak bir fikir aslýnda. Hem gece yolculuðu hem saatler sürebilecek bir yolculuk.

Kadýnlar ne ister sorusu aklýma geliyor o an. Bu soruyu okuyan kadýnlar cevap olarak “aslýnda çok þey istemeyiz” diyeceklerdir. Sakýn böyle bir cevap vermeyin. Ýnanýn bana hiç samimi olmayacaktýr cevabýnýz.
Bence biz kadýnlar çok þey isteriz her zaman. Daha fazlasýný hep daha fazlasýný almak isteriz.
En çok istediðimiz þey -özgürlük ve yalnýz kalmak- o da verilir bize nedense yine yetmez yetinmeyiz, yetinemeyiz.

Yetinmezsiniz iþte…

Size sunulan bu yalnýzlýðý ve özgürlüðü paylaþacaðýnýz sevdiðinizi yanýnýzda istemeye baþlarsýnýz. Ya da bu sevdiðinizin “hayýr yalnýz kalmak senin için bir özgürlük olabilir ama bu özgürlüðü sana vermeyeceðim senin yalnýz kalmana izin vermeyeceðim” diyen birini istersiniz. Ya da sizin için endiþelenen, dýþarý çýktýðýnýzda gidebileceðiniz yer dahi olsa siz oraya ulaþýncaya kadar yüreði aðzýnda olan birini istersiniz.

Ve ya þöyle düþünün, yolun yarýsýnda bir anda karþýnýza çýkýp o yolu sizinle tamamlamayý isteyen sevdiðinize, gözleriniz yaþararak sarýlmak yerine hanginiz “hayýr ben tek baþýma gitmek istiyorum” dersiniz.

Yol boyunca biz kadýnlarý eleþtirdim durdum.

Kadýnlar.

Ah þu kadýnlar.

Ah biz kadýnlar.

Zor, anlaþýlmaz, ve ne istediðini bilmeyen varlýklarýz…


Adsýz…

Not: (Alacaðým bütün tepkilere hazýrým diyorum ve kaçýyorum:) )