Bu gün, bahçeye inen merdivene itina ile dizilmiþ çiçekleri görünce, anneme: “Bunlar da nereden çýktý?” diye sordum. Annem: Baban pazardan aldý.”deyince anladým ki, Pazar gününden beri aþaðýya inmemiþim.

Öyle, çiçekler hakkýnda çok bilgim yok. Dalýnda izlemeyi daha çok seviyorum. En çok sevdiðim çiçek ise papatya. Nerede görsem koparmadan edemem. Koparýp koklarým. Doðrusunu istersen çok fazla kokusu da yoktur. Öyle gül gibi misler gibi de kokmaz.
Gül papatyadan çok daha güzel, biçimi rengi kokusu her þeyi ile daha güzel. Ama ben gülü deðil, papatyayý seviyorum.

Gül ile papatya kýyaslanamaz bile, öyle deðil mi?
Ama ben hep papatyayý sevdim.

Masum bir hali var sanki. Papatya alçakgönüllü, sanki bir derviþ gibi. Yeri yurdu yok. Nerede isterse orada konaklayýveriyor. Papatyanýn aþký yüzünden dile gelen kuþ da yok. Papatya ürkek, hassas, dalý narin, dokunduðunda kýrýlacak gibi incecik. Tuttuðun an yapraklarý elinde kalýyor. Elini uzattýðýn an, direnmeden eline geliveriyor. Ýþte bu yüzden, ben papatyayý daha çok sevdim.

Gül daha bir maðrur. Baþý önde olduðu an bile dik. Eðiliþi tevazuluktan deðil, mecburiyetten, eðilmezse, açýlamayacak biliyor. Bu bile onun kibrini azaltmaya yetmiyor. Gül, sadece istediði yerde kök salýyor. Ýstediði yerde kalýyor. Açýlýþý bile, bir eda, bin bir naz ile. Saplarý kalýn ve dikenli, istediðin an koparamazsýn, dikenler önüne çýkýveriyor hemen. “Dur! Dur biraz, ne kopardýðýný sanýyorsun? O kadar kolay mý?” der gibi. Bilmiyor KÝ bülbül sayesinde kendiNÝN farkýna vardý. Gül bilmiyor ki dikenlerine raðmen, bülbül sayesinde bu kadar sevildi. Sevildiði için bu kadar kýymetli.
Gül bülbülün kadrini kýymetini bilmedi. Yedi bülbülün baþýný. Belki bu yüzden gülü hiç sevmedim. Ne kokusunu ne kendisini…

Dedim ya çiçekler hakkýnda çok bilgiye sahip deðilim. Öyle birçok kadýn gibi evimin her tarafý çiçeklerle dolu da deðildir. Aslýnda evde çiçeði çok da sevmiyorum. Çiçek balkona bahçeye daha çok yakýþýyor kanýmca. Evde çiçeðe gerek yok ki. Evde salýnýp gezen sevgili zaten bir çiçek. O sevgili, o ev içinde yoksa evin her tarafý lalezar olsa ne yazar…

Merdivendeki çiçekler küçük saksýlarda menekþe idi. Ben sadece menekþeleri mor sanýyordum. Meðer birçok rengi varmýþ. Yeni öðrendim. Annemin içeride ne kadar çiçeði varsa hepsini balkona çýkardým. Annem baþladý feryada: “booo çiçeklerimi donduracak gördüünnn” :))
“O soðuk salonda kýþýn donmadý bu havada donmaz merak etme” dedim. Az önce baktým saksýlarý tekrar içeri almýþ:)

Havalar ýsýndý ya, artýk böcekler de yavaþ yavaþ etraflarýný yoklamaya baþladýlar. “Neredeyiz?” diye sorar gibi. Bu gün okulda çocuklar uðurböceði avýna çýkmýþlardý.:) Böceði yakalayan çocuk, koþmaya baþlýyordu. Çocuklardan biri böceði düþürmüþ, aðlamaya baþladý. Birkaç dakika böcek aradýk. Ama bulamadýk. Küçük bir böcek nasýl bulunur ki. Hem adý üzerinde uður böceði…
Sahi, gerçekten uður mu getiriyor bu böcek? O yüzden mi hemen bulamadýk. O yüzden mi elde uzun süre kalmýyor, hemen uçuveriyor. Hiç uðurböceði yakalayamadýðým için mi?…

Ha, unutmadan erik aðacý çiçeklerini tamamen döktü. Artýk yavaþ yavaþ tomurcuklanmaya baþlar.

Neyse cennet kokulum. Þimdilik bu kadar yeter. Bugün çok yorulmuþum
Uykum da geldi.
Yazarým yine, hoþça kal.



(Not: Annemin “”booo”” diye feryat etmesi, bir nevi “Aman Allah’ým” anlamýna geliyor.:))