Mahmur gözlerle neler olduðunu anlamaya çalýþýyordum. Ýrem’in babasý gelmiþti ve beni saçmasapan batýl inançlarýmla kýzýný korkutmakla suçluyordu. Babam ona Aziz Baba’yý anlattýðýmý ve beynimize kazýnýrcasýna öðretilen kimseye bundan bahsetmemem gerektiði kuralýný çiðnediðimi anlamýþtý. Çoktan mahzene çekilmiþ olan köy halkýnýn olanlarý öðrendiði takdirde nasýl bir ceza ile karþý karþýya kalacaðýmýzý düþünürken derin bir sükuta gömülmüþtü. Ben ceplerime doldurduðum topraðýn gücüne güveniyordum ama zaten bir kere çevresini koruma altýna aldýðýnýz evin içinde baþka koruma olamayacaðýný henüz bilmiyordum. Bunu, babamýn ansýzýn dönerek yüzüme bir þaplak indirmesiyle anladým.

Annem Ýrem’in babasýný ýsrarla içeri çaðýrýyor, o da ýsrarla reddediyordu. Yýllar sonra annem bana bunun nedenini açýklayacaktý. Aziz Baba’nýn hýþmýnýn hikmeti sokaklarda kol gezerken ondan nasibini alan her ruhun karanlýk yüzü ortaya çýkarmýþ. Yani koruma altýnda olan evimizde biz sakinliðimizi korurken –babamýn þaplaðý hariç çünkü o sadece adama cezamýn verildiðini ve konuyu uzatmamasý gerektiði gösteren bir simgeydi- dýþarýda olan adam ise sinirinden yüzü pancar kesilmiþ, boðazýndaki damarlar küçük parmaðým kadar þiþmiþ, gözleri –eðer biraz daha oynatmaya kalkarsa- yuvalarýndan çýkacakmýþ gibi açýlmýþ, vücudunda kan yerine adrenalin dolaþmaya baþlamýþtý. Ben yüzüme inen tokadýn zonklamasýnýn geçmesi için bir elimde yanaðýmý tutup, Ýrem’in halini düþünüyordum. O sýrada babasý, “Ceplerine doldurduðu kumlarý attýk. Kýzý sakinleþtirmek mümkün deðildi,” diyince babam aslýnda sadece anlatmakla kalmadýðýmý, bizzat oraya kadar götürdüðümü ve eminim ki her seferinde oraya gittiðimde yaptýðým o küçük oyunumu ona ögrettiðimi de anlamýþtý. Ýkinci bir þaplaða hazýr olmalýydým. Babamdan iki adým uzaklaþtým ve yüzümü korumak için gardýmý aldým. Annem, babamýn elini havada yakaladý. Bunlar olurken adam hala nefes almadan konuþmaya devam ediyordu. Kýzýnýn ateþinin çýktýðýný, acil bir doktora ihtiyaç olduðunu ama anlamsýzca ortadan kaybolan köy halký yüzünden ne yapmalarý gerektiðini bilmediklerini, doktor kimbilir hangi yýlan deliðinde saklandýysa onu bulmanýn imkansýz olduðunu söyledi. Her þey benim suçum olduðu için onlara yardým etmemiz gerektiðini de sinsice ekledi. Köyde geçirdiði bir hafta onu nasýlda bizden biri yapmýþtý. Aba altýndan sopa göstermek konusunda uzmanlaþmýþtý. Ancak bilmediði þey mühürlenmiþ bir evden gece çýkýlamayacaðý idi. Babam tüm konuþma süresince, özenle eþiðe dökülmüþ kumun gerisinde duruyordu ve hayatý boyunca hiç bir kuralý çiðnememiþti. Annem tüm bu olanlardan tiksinmesine raðmen konu kurallara aykýrý davranmak olunca korkmuþtu. Kendimi olanlardan sorumlu hissediyordum. Mahzene gidip doktora olanlarý anlatmam lazýmdý. Koþarak kapýdan çýktým. Annemler ardýmdan geri dönmem için baðýrýyorlardý. Artýk bundan sonrasý babamýn kontrolünden çýkmýþtý.