Gün ýþýmaya baþladýðýnda tüm gece çalýþan Aziz Baba’nýn uyumasýný fýrsat bilen güneþ bulutlarýn arasýnda bir kaybolup bir çýkýyordu. Köy halký sakin geçecek bu bir kaç saati fýrsat bilerek -sanki o kadar saat ortadan kaybolmalarý normalmiþ gibi- iþlerinin baþýna döndüler. Yabancýlar henüz ne olduðunu anlamamýþ, havanýn kaypaklýðýndan dem vurup, bugünün güzel olacaðýna iddiaya girerken bir taraftan da köylülerden onay beklercesine yüzlerini okumaya çalýþýyorlardý. Bu sessiz duruþun, tepkisiz ifadelerin ve donuk gülümsemelerin onlarý içten içe huzursuz ettiði belliydi. Büyükler kendi aralarýnda laflarlarken ben de kendi yaþlarýmda 4 çocuk ile tanýþtým. Bunlarýn üçü erkek biri kýzdý. Islýk çalamadýðým ve dilimi onlarýn yaptýðý gibi yuvarlayamadýðým için benimle alay ettiler ve oyun oynamayacaklarý söyleyip uzaklaþtýlar. Halbuki ben onlara tüm iyi niyetimle Aziz Baba yatýrýndan ve baþlarýna geleceklerden bahsetmek üzere gitmiþtim. Kendimi aptal gibi hissettim. Ýrem – daha sonra yýllarca en vahþi hayallerimi süsleyecek o küçük sarýþýn kýz- bana cömertçe arkadaþlýðýný sunmuþtu ama ben o güzel oyuncak arabalarýn, o parlak kýrmýzý topun sahibi çocuklar ile oynamak yerine elinde bebekleri olan bir kýz ile kalakalmaktan dolayý mutsuzdum.

Öðlene doðru bastýran þiddetli yaðmur, yabancýlarýn gözünde bereketi, bizimkilerin gözünde ise acýmasýz, gazap dolu ama adil, hakkýný savunan Aziz Baba’yý simgeliyordu. Bütün gün ve gece evde kapalý kaldýk. Aðaçlarýn fýrtýnaya kafa tutmasý, denizin kudurgan köpüklerini sahile kusmasý ve yer altýndan gelen o korkunç çatýrtýlara gece içinde bir kaç çýðlýk da eklenince kendimi babamýn kollarýnda buldum. Onun o sakinleþtirici sesi eþliðinde uyumuþum. Bu döngüde sanýrým bir kaç gün geçti.

Yabancýlar geleli 4 gün olmuþtu. Eskiye nazaran beldeye yönelik ne o süslü kelimeler, ne övgüler ne de sempati kalmýþtý. Tek istedikleri 2 gün sonra onlarý almaya gelecek olan otobüse binip olaðanca hýzla bu garip köyden uzaklaþmaktý. O gün etrafta ne Ýrem’i ne de ailesini görememiþtim. Sadece 2 saatlik zamaným olduðunu biliyordum. Yabancýlar da bu ritmi kavramýþ görünüyorlardý. Artýk sadece sabahlarý 2 saatliðine aþaðý iniyorlar, geri kalan tüm zamanlarýný odalarýnda geçiriyorlardý. Köydeki elektrik ve telefon hatlarý çalýþmadýðý için dýþarýsý ile ulaþýmýmýz da kesilmiþti. Bizde, bir an önce yabancýlarýn gitmesi, bu eziyetin bitmesi ve her gün Aziz Baba yatýrýna gidip evimizi koruyan topraðý alacak kadar zamanýmýz olmasý için tanrýya yalvarýyorduk. Ýrem’e bir gün önce Aziz Baba yatýrýný ve olanlarý anlatmýþtým. Aslýnda yapmamam gereken bir þeyi yaptýðýmýn da farkýndaydým. Hem ben hem de Ýrem en aðýr þekilde cezalandýrýlabilirdik. Bu nedenle yatýrdan aldýðým bir avuç topraðýn yarýsýný kendi, yarýsýný da Ýrem’in cebine doldurdum. Beni anlamadýðýný gece yarýsý hararetle çalan kapýya uyandýktan sonra öðrenecektim.