1980 yýllarý ülkenin sosyo-politik ve ekonomik açýdan bakýldýðý zaman, zor bir dönem olmakla beraber, halk olarak da yorgun, bezgin ve umutsuz olduðumuz bir dönemdi. Yarýnlarý emanet alan gençlik, býrakýn yarýnlarý, o günleri bile sýrtlayamayacak kadar yorgundu. Ýdeallerini gerçekleþtirme hevesi yarým kalan bir grup idealist, ekildiði yer açýkça belli olan tohumlarýn hasat zamaný yüzünden, Türk halký da oldukça yorulmuþ, üstelik hasat biçildikçe hem elleri hem gönülleri yanmaya baþlamýþtý.

Bütün bu olup bitenlere dur denildiði bir noktada, ümitlerin yeniden var olmasý, bu ümitlerin yeniden yeþermesi, birlik ve beraberlik olma zamaný hiç de kolay olmayacaktý. Kardeþin kardeþi öldürdüðü bir dönemde, baba oðula, anne kýzýna güvenmiyordu. Ailenin yeniden bir araya gelmesi, hiç de kolay olmayacaktý.

Ýþte tam bu sýrada, o dönemlerde henüz renklenmemiþ siyah-beyaz olan, sihirli kutu denilen, cam ekranda bir dizi oynamaya baþlamýþtý. Birileri bir þekilde bir amaç belirlemiþ ve bu amaca ulaþmak için yeni bir araç bulmuþ, onu devreye sokmak için çok iyi bir zamanlama seçmiþlerdi.

Ýþte bana göre dönüm noktasý sayýlan bir dönem bu dizinin ekrana gelmesi ile baþladý.
DALLAS adlý bu dizi cam renklenmeden hayatýmýza büyük bir renk katmaya baþlamýþtý bile.
Zamanlama mükemmeldi. Çok sonralarý anlaþýlacaktý ki; korkularý olan ümitsiz Türk halkýna bu filmi sunmak hedefi 12’den vurmak gibi bir þeydi.

Lüks içinde olan ailenin yaþamý, o dönemde bize çok iyi gelmiþti. Filme konu olan aile içi çarpýk iliþkileri, yalaný, ihaneti, nefreti görmek yerine ailenin þaþalý yaþamýna takýldýk kaldýk. Hiçbir þekilde bize benzemeyen aile, birdenbire bizden biri gibi oldu. Dizinin baþladýðý saatlerde hepimiz ekran baþýna çakýldýk kaldýk. Öyle ki ertesi gün okullarda, iþyerlerinde hep dizi anlatýldý. Ve dizi hakkýnda yorumlar yapýp gelecek bölümü iple çekmeye baþladýk.

Her þey bu dizi ile baþlamýþtý dedim ya; ulaþýlmak istenen hedef belli olduktan sonra ve araç çok iyi seçildikten sonra ve hemen kabul görülen bir oyunu benimsettikten sonra gerisi çok daha kolay olacaktý.

Ardýndan diðer diziler gelmeye baþladý. Ev hanýmlarýnýn yemeklerini yapýp, eþlerini bekleyip çocuklarý ile ilgilenmeleri gerektiði bir saatte ekran baþýna kilitlendik. Kendimize, eþimize, çocuklarýmýza ayýrmamýz gereken o deðerli saatleri ekran karþýsýnda harcamak çok daha eðlenceli geldi. Dallas adlý diziye yetiþemeyen çocuklarýmýzý yalan rüzgârýnýn seyrine kaptýrdýk. Dizideki çocuklarýn büyümeleri onlarýn sorunlarý bizi daha çok ilgilendirdi.

Öyle ki yaptýðýmýz günlerde bu konularý tartýþtýk. Ve kendimize þu soruyu sormayý akýl edemedik. “ben ne yapýyorum?”

O dönemlerde yaþamýmýzý renklendirdiðini düþündüðümüz o siyah beyaz sihirli kutu, bir süre sonra renklenmeye baþladý ve biz bu renkli sihirli kutuya bakmaktan kendimizi alamadýk. Ailece, çocuklarla beraber ekran karþýsýna geçip bize ne verildiðini hiç düþünmeden, ne izlediðimizi filtre etmeden, verileni hiç reddetmeden, itiraz etmeden, aldýk ve hiç doymak bilmedik ki almaya devam ediyoruz.

SONUÇ

20-25 yýlda çok deðiþtik deðerlerimiz, deðer yargýlarýmýzý, düþüncelerimizi, yaþam tarzýmýzý, yaþama bakýþ açýmýzý çok kolay deðiþtirdik. Adýna modernleþme dedik, çaðdaþlaþma dedik ve daha neler dedik neler? Televizyon sayesinde artýk ne gördüklerimize þaþýrabiliyoruz, ne yaþadýklarýmýza ne de olan bitene. Uyuþtuk, uyuþturulduk. Ve bir gerçek var ki dönüþtürüldük. Ve bu çeyrek asýrda bizi biz yapan ne kadar deðerlerimiz varsa hepsini çöp kutusuna çok rahat boþalttýk.
Kadýnlar kadýn olmanýn erdemini unutup özgürlük adýna etrafýný çoktan örmeye baþladý. Erkekler asýl "Hak" ne onun farkýnda olmadan hak verip hak almaya baþladý. O dönemde þuurlu bir aile terbiyesi altýnda yetiþen çocuklar þimdi þu dönemde, en azýndan kendini muhafaza etmek için mutlaka direnecek güçleri olacaktýr.

Ama globalleþme, küreselleþme diyerek çaðdaþlýðý, özgürlüðü, modernleþmeyi aklýmýz erdiði gibi hayatýmýza yanlýþ geçirdiðimizi fark ettiðimiz takdirde bir zamanlar çöp kutusuna çok rahat attýðýmýz, deðerlerimizi yeniden çýkarýp yaþamýmýza aktarmak kolay olmayacaktýr belki ama bizi biz yapmaya yeniden baþlamak için büyük bir adým olacaktýr. Bu sadece farkýnda olmakla mümkün olacaktýr.kiþi kendi farkýnda olmaya baþlayýnca yaradýlýþ amacýnýn da farkýna varacaktýr. Kul olmanýn, birey olmanýn sorumluluðunu idrak etmek, o sorumluluðu taþýmak kurtuluþ için büyük bir adým olacaktýr.

Bilgisayar kullananlar çok iyi bilir. Bir dosya ya da yazý silmeye karar verdiðimizde hemen uyarý gelir. “Bu yazýyý çöp kutusuna atmak istediðinizden emin misiniz?” Siz tercihinizi “evet” ya da “hayýr olarak yaparsýnýz. Yazýyý silmediðiniz takdirde oradan tekrar geri almanýz mümkün.
Þimdi vakit attýklarýmýzý geri yükleme, alma vakti. Bakýn bakalým bir zamanlar deðer verdiðimiz ne çok þeyi atmýþýz sizde göreceksiniz.
Eski olduðunu düþünerek attýklarýmýza bakýnca ne çok þey hatýrlarýz, ne çok þey canlanýr gözümüzde, ve eminim bir çok þeyi geri almak için ne büyük bir istek duyacaðýz kim bilir?
Hadi hep beraber attýklarýmýza bir bakalým, eminim içinden almamýz gereken çok þey olacaktýr.

Bir zamanlar bir çok þeyin farkýna varmadýk belki ama artýk farkýndayýz ve geri dönüþüm kutusunu boþaltmaya karar verdik. Ve yine bir uyarý yazýsý gelecektir. “Geri dönüþüm kutusunda olanlarý yeniden yüklemek ister misiniz ? “evet " ya da “ hayýr" diye uyarý yazýsý gelecektir. Lütfen siz “evet” komutu verin lütfen! Çok geç olmadan.