Yalnýzlýk Allah’a mahsustur. Annesiz ve babasýz doðan Hz. Âdem bile yalnýz býrakýlmamýþ, Havva Validemiz kendisine eþ, sýrdaþ ve yâren kýlýnmýþ.
Robinson Curise’lik günümüzün gerçekleri ile örtüþmemektedir.
Fertlerin toplamýndan cemiyet teþekkül etmektedir.
“Ben” bir ferdim. Eðer “ben” edeben, ahlaken, saf ve berrak olaný temsil edersem, toplumun bünyesini kemiren zaaflara düþme tehlikesini bertaraf etmiþ olacaðýz.
Eðer “ben”, eðitimli, kültürlü, kendinden çok arkadaþýný, dostunu, komþusunu düþünen bir yapýya sahipsem, muasýr medeniyet seviyesi aþýlmýþ olacaktýr.
Eðer “ben” kapýmýn önünü temiz tutarsam, bilirim ki, þehrim temiz olacaktýr. Çünkü toplum “ben”lerden oluþmaktadýr.
Eðer “ben” yetimi, yoksulu, düþkünü, kimsesizi, evsizi, iþsizi, aþsýzý gözetirsem; içtimai hayatta bu kavramlarý belli bir süre sonra iþitmeyeceðiz ya da daha az iþiteceðiz.
Eðer “ben” komþum aç iken, tok yatmaktan hayâ ediyorsam, komþumun hanesindeki huzur ve mutluluk niþanesi bana da aksedecektir.
Eðer “ben” aza kanaat, sabýr ve rýza, çoða þükür emarelerini üzerimde taþýyorsam müsterih olmamam için hiçbir neden kalmayacaktýr.
Eðer “ben” diðer benlere saygýlý isem, toplumdaki ruh uyuþmasýnýn iklimini teneffüs etmekte hiç zorlanmayacaðýz.
Eðer “ben”, “Bir ben var, benden içeri”nin özelliklerini uzuvlarýmýn her zerresine þeksiz kabul ettirmiþ isem, cemiyetin de ayný özellikler ile varlýðýna þahit olmak zorlanýlmayacak bir durumdur.
Üstad Necip Fazýl’ýn: “Benim olmadýðým yerde hiç kimse yoktur” söz ve anlayýþýný bu çerçevede anlamak gerekir.
Eðer “ben”, “adam gibi adam” olma özelliklerini bünyeme kabul ettirememiþsem, toplumun yapýsýnýn çok saðlýklý olduðunu söyleme imkânýna da sahip olamayýz.
Bugün her “ben”in muhabbetinde kabul gören Ahmet Yesevi, Mevlânâ, Yunus Emre “ben”i içselleþtirip çaðýna ve dahi sonraki çaðlara saðlam bir içtimai yapý örneði sunmuþlardýr.
Onlar aþký yaþamýþlar ve yaþatmýþlardýr.
Eðer sekiz asýr sonra insanlýk hâlâ Yunus’un:
“Ölen hayvan imiþ, âþýklar ölmez”,
Mevlânâ’nýn:
“Aþksýz olma ki, ölü olmayasýn
Aþk ile öl ki, diri kalasýn...”
Ve þâir-i âzam Fuzuli’nin:
“Aþk imiþ her ne var âlemde
Ýlm bir kýyl ü kaal imiþ ancak” dizelerinden coþkunun kaynaðýna ulaþýyorsa, bunu “ben”i “biz”de eritmelerindendir.
“Ben” kavramý “biz” kavramýna geçiþteki en önemli merdiven basamaðý görevindedir. Bu açýdan bakýldýðýnda; “biz”in toplumun geniþ ve üst katmaný, “ben”in ise, toplumun dar ve alt katmaný olduðunu görmekteyiz.
“Biz” okyanus, “ben” ise okyanustaki su köpüðü ya da su damlacýðýdýr. Su damlacýklarý olmadan derya olmayacaðýna göre her fert ya da her “ben” ayrý öneme sahiptir.
Su damlacýklarýnýn damla damla kirlenmesi deryanýn kirlenmesini doðuracaktýr. Bunun tersi de mümkün; damlalarýn berraklýðý okyanusun mavisine ve saflýðýna vesiledir.
“Ben” ve “biz” kavramlarýnýn ana unsuru insandýr. Bugün, insanýn ve insan olmanýn temel vasýflarýný kavramak; insancýl yaklaþýmýn en önemli faktörünü deðerlendirmek anlamýna gelmektedir. Bu deðer “eþref’ül- mahlûkat” erdemine ermenin þuurunu diðer canlýlara muþtulamaktýr.
Bu muþtuya vesile olanlar “ben”i “biz”de buluþturanlardýr. Bunun karþýlýðý ancak dünya hayatýna moral ve esenlik katmaktýr.
Esenlik dolu bir dünyada yaþamak, arzularýmýzýn þekillenmesine baðlýdýr. Bu da âdem olmanýn vasýflarýnýn gereðini yapmaya baðlýdýr.
Selam ve muhabbetle.